รูปแบบกิจกรรมศิลปะสำหรับการเสริมสร้างการรู้รักสามัคคีของกลุ่มการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหนองบัว อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบทการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน และสภาพการรู้รักสามัคคีของกลุ่มการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหนองบัว อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย 2) ศึกษารูปแบบกิจกรรมศิลปะสำหรับการเสริมสร้างการรู้รักสามัคคี ประกอบด้วย ความโอบอ้อมอารีและมีน้ำใจ การให้อภัย ความไว้เนื้อเชื่อใจกัน รู้รักสามัคคีต่อพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร ทำนุบำรุงศิลปะและวัฒนธรรม และความร่วมมือร่วมใจ ของสมาชิกในกลุ่มการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหนองบัว อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย ผู้เข้าร่วมวิจัย ได้แก่ สมาชิกกลุ่มการจัดการท่องเที่ยว กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน ตัวแทนชาวบ้าน ปราชญ์ท้องถิ่น นักเรียน จากบ้านหนองบัว ตลอดจน นักวิชาการด้านศิลปะและวัฒนธรรม รวมจำนวนทั้งสิ้น 71 คน ใช้แบบสัมภาษณ์ การสนทนากลุ่ม แบบประเมินเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ส่วนข้อมูลเชิงปริมาณวิเคราะห์ด้วยการใช้โปรแกรม Microsoft Excel หาค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาพบว่า 1) กลุ่มการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านหนองบัว จดทะเบียน เมื่อปี พ.ศ. 2559 มีหน่วยงานภาครัฐเข้ามาหนุนเสริม มีสมาชิกจำนวน 35 คน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อจัดการท่องเที่ยวรูปแบบเชิงวิถีชีวิตและวัฒนธรรม 2) การประเมินความเหมาะสมของรูปแบบการจัดกิจกรรมศิลปะ ในการเสริมสร้างการรู้รักสามัคคีของผู้เข้าร่วมกิจกรรม พบว่า กิจกรรมดังกล่าวสามารถเสริมสร้างระดับการรู้รักสามัคคีในภาพรวมของผู้เข้าร่วมกิจกรรมในระดับมากที่สุด (M = 4.81; SD = .62)
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล อนุญาตให้สามารถนำไฟล์บทความไปใช้ประโยชน์และเผยแพร่ต่อได้ โดยอยู่ภายใต้เงื่อนไขสัญญาอนุญาต CC Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) โดยต้องแสดงที่มา/การอ้างอิงจากวารสาร – ไม่ใช้เพื่อการค้า – ห้ามแก้ไขดัดแปลงเนื้อหา
- ข้อความที่ปรากฏในบทความในวารสารฯ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่เกี่ยวข้องกับกองบรรณาธิการวารสารฯ (ซึ่งหมายรวมถึง บรรณาธิการ ผู้ทรงคุณวุฒิในกองบรรณาธิการ หรือ บรรณาธิการรับเชิญ) แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเอง ตลอดจนความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความเป็นของผู้เขียน ไม่เกี่ยวข้องกับกองบรรณาธิการวารสารฯ
- กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการตัดทอน/ปรับแก้ถ้อยคำบางประการเพื่อความเหมาะสม
References
กานดา แก้ววรรณ. (2560). รู้รักสามัคคีนำมาซึ่งความปรองดองสมานฉันท์. https://pr.prd.go.th/phichit/ewt_news.php?nid=5234&filename=index.
คณิต เขียววิชัย และวรรณภา แสงวัฒนะกุล. (2558). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมนันทนาการแบบมีส่วนร่วมกับชุมชนโดยใช้พิพิธภัณฑ์. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย, 7(2), 22-33. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/suedureasearchjournal/article/view/33228
ชญานิศ ต้นเทียน และวัฒนพันธุ์ ครุฑะเสน. (2565). กุศโลบายการใช้สื่อสร้างสรรค์ทางศิลปะเพื่อสร้างแรงจูงใจสำหรับเด็กสู่การเรียนรู้ส่งเสริมคุณธรรม.วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 42(1), 1-14. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/sujthai/article/view/254804
ทิพวรรณ พฤฒากรณ์. (2562). การเสริมสร้างความสามัคคีในสังคมไทย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 2(3), 92-107. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/human_dru/article/view/251282
ธนุพล ฉันทกูล, ชัญญา อุดมประมวล และแกล้วทนง สอนสังข์. (2566). การสร้างสรรค์ศิลปกรรมชุมชนเมืองสุราษฎร์ธานี. วารสารรัชตภาคย์, 17(51), 266-283. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/RJPJ/article/view/262636
นภาพร สุพงษ์. (2558). การมีส่วนร่วมของบุคลากรกับการขับเคลื่อนภารกิจด้านความรับผิดชอบต่อสังคมและสิ่งแวดล้อม ธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ, 2(2), 159-179. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/isshmu/article/view/146173
นุชประวีณ์ ลิขิตศรัณย์. (2562). ผลกระทบทางการท่องเที่ยวต่อชุมชนรอบบริเวณอุทยานแห่งชาติพุเตยจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬาและสุขภาพ, 20(2), 139-150. https://he02.tci-thaijo.org/index.php/spsc_journal/article/view/240461
พรทิพย์ วงศ์ไพบูลย์. (2560). การเรียนรู้เชิงรุกและการมีส่วนร่วมของผู้เรียน. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 8(2), 328-336. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/yri/article/view/178540
พราว อรุณรังสีเวช, ปานแพร บุณยพุกกณะ, กฤษณะ เชื้อชัยนาท และนิติธร อุ่นพิพัฒน์. (2561). ศิลปิน และงานศิลปะสู่แรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์สื่อ. วารสารจันทรเกษมสาร, 24(46), 1-16. https://li01.tci-thaijo.org/index.php/crujournal/article/view/130927
พิเชษฐ สุนทรโชติ. (2558). การสร้างสรรค์ผลงานศิลปกรรมเพื่อส่งเสริมคุณธรรมจริยธรรม. วารสารสวนดุสิตวิจัย, 12(2), 19-38. https://doi.nrct.go.th/ListDoi/Download/296328/2be1d17fd25225db704f70cc834eeaf9?Resolve_DOI=10.14456/sdu-human.2016.20
ลัคนา คำเจริญ และบัณฑิต เอื้ออาภรณ์. (2555). กระบวนการมีส่วนร่วมของภาคประชาชนในการจัดทำแผนพัฒนากำลังผลิตไฟฟ้าของประเทศไทย. วารสารวิจัยพลังงาน, 9(1), 1-16. http://www.eri.chula.ac.th/eri-main/wp-1content/uploads/2013/08/2012-911.pdf
วิสูตร โพธิ์เงิน. (2561) . รูปแบบกิจกรรมศิลปะเด็กสร้างสรรค์: ความเป็นพลเมือง. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 16(1), 39-51. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/suedujournal/article/view/170604
ศุภชัย ศรีนวล, ประสิทธิ์ ตึกขาว, ทัศนีย์ แถมยิ้ม และสุทธภพ ศรีอักขรกุล. (2566). การนำเสนอผลงานสร้างสรรค์ทางศิลปกรรมและผลการพัฒนาทักษะทางศิลปกรรมของนักเรียนผ่านงานสร้างสรรค์ทางศิลปกรรม ชุด 1 ทศวรรษสาธิตองครักษ์รวมใจ. วารสารสังคมวิจัยและพัฒนา, 5(1), 52-69. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jg-mcukk/article/view/258724
ศุภมาส แหวนวิเศษ และเจริญชัย เอกมาไพศาล. (2560). ปัจจัยแห่งความสำเร็จในกระบวนการการมีส่วนร่วมของชุมชนต้นแบบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาตำบลน้ำเชี่ยว จังหวัดตราด. วารสารธรรมศาสตร์, 36(1), 68-95. http://tujournals.tu.ac.th/thammasatjournal/detailart.aspx?ArticleID=1875
สำนักงานคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานงานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ (ม.ป.ป.). รู้ รัก สามัคคี. https://www.rdpb.go.th/th/King/หลักการทรงงาน-c24/๔-รู้-รัก-สามัคคี-v9188
สุนทร อาจนิยม, บรรจง ลาวะลี และอดิศักดิ์ ทุมอนันต์. (2561). การประยุกต์หลักสามัคคีธรรมเพื่อสร้างความปรองดองของประชาชนในภาคอีสานตอนกลาง. วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 5(2 ), 153-162. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/isshmu/article/view/146173
สุปรียา ไผ่ล้อม. (2562).รูปแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเมืองเป็นฐานเพื่อส่งเสริมความสามารถในการจัดการสิ่งแวดล้อมของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2(5), 96-111. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/etcedumsujournal/article/view/242362
สุริยะ ฉายะเจริญ. (2558). กระบวนการสร้างสรรค์ภาพจิตรกรรม: กรณีศึกษาจิตรกรรมร่วมสมัยนิทรรศการ “อิทส์มี”. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(18), 43-51. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/commartsreviewsiamu/article/view/173708
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Tijdschrift Voor Onderwijsresearch, 2(2), 49–60.
Tay, L., Pawelski, J. O., & Keith, M. G. (2018). The role of the arts and humanities in human flourishing: A conceptual model. The Journal of Positive Psychology, 13(3), 215–225. https://doi.org/10.1080/17439760.2017.1279207
Vazquez-Marin, P., Cuadrado, F., & Lopez-Cobo, I. (2023). Connecting sustainable human development and positive psychology through the arts in education: A systematic review. Sustainability, 15(3), 2076. https://doi.org/10.3390/su15032076