โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุการเรียนรู้ยืดหยุ่นและการปรับเปลี่ยนตนเองที่เกิด จากอิทธิพลของความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมและสมรรถนะของตนเอง
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาและตรวจสอบความตรงของโมเดลเชิงสาเหตุของการ
เรียนรู้แบบยืดหยุ่น กับการปรับเปลี่ยนตนเองที่เกิดจากอิทธิพลของความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรม
และสมรรถนะของตนเองกับข้อมูลเชิงประจักษ์และ 2) เพื่อวิเคราะห์ลักษณะอิทธิพลของการเรียน
รู้แบบยืดหยุ่นกับการปรับเปลี่ยนตนเองที่เกิดจากอิทธิพลของความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมและ
สมรรถนะของตนเอง กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์
จำานวน 658 คน ที่เรียนในภาคการศึกษาที่ 1 ปีการศึกษา 2559 ได้มาโดยวิธีการสุ่มแบบหลายขั้นตอน
(Multistage Random Sampling) เครื่องมือเป็นแบบสอบถาม แบ่งออกเป็น 4 ตอน ได้แก่ 1) ข้อมูล
ภูมิหลังของนักศึกษา 2) แบบวัดการเรียนรู้แบบยืดหยุ่น 3) แบบวัดการปรับเปลี่ยนตนเอง และ 4) แบบ
วัดความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมและสมรรถนะของตนเอง วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์ความ
แปรปรวนทางเดียว การวิเคราะห์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และการวิเคราะห์สมการโครงสร้าง (SEM)
ด้วยโปรแกรม Mplus
ผลการวิจัยพบว่า 1) โมเดลเชิงสาเหตุของการเรียนรู้แบบยืดหยุ่นกับการปรับเปลี่ยนตนเอง
ที่เกิดจากอิทธิพลของความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมและสมรรถนะของตนเอง มีความสอดคล้องกับ
ข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีค่า Chi Square = 42.722, df = 33, p = 0.1197, Chi Sq/df = 1.2946,
RMSEA = 0.021, CFI = 0.997, TLI = 0.994, SRMR = 0.026 และ 2) การเรียนรู้แบบยืดหยุ่นได้
รับอิทธิพลทางตรงจากการปรับเปลี่ยนตนเอง และความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรม และสมรรถนะของ
ตนเอง นอกจากนั้นความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรม และสมรรถนะของตนเองยังส่งผลทางอ้อมไปยัง
การเรียนรู้แบบยืดหยุ่นโดยผ่านการปรับเปลี่ยนตนเอง
Article Details
- ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์ ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำเว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
- เนื้อหาต้นฉบับที่ปรากฏในวารสารเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ทั้งนี้ไม่รวมความผิดพลาด อันเกิดจากเทคนิคการพิมพ์
References
และ Creative Thinking ของผู้เรียน. สำานักพัฒนาคุณภาพการศึกษา
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. (มปท.).
ธีระเกียรติ เจริญเศรษฐศิลป์. (2559). การศึกษาในยุค Thailand 4.0. เชียงใหม่นิวส์
21 พฤศจิกายน (2559) : 7.
ประสาท จูมพล . (2549). การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึงพอใจใน
การเรียนรู้แบบยึดหยุ่นของนิสิตหลักสูตรวิทยาศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาซอฟต์แวร์.
กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สันติ วิจักขณาลัญฉ์. (2552). แนวคิดเกี่ยวกับความยืดหยุ่นในการเรียนรู้ Flexible Learning.
ค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2560, จาก www.kku.ac.th
________. (2547). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้แบบยืดหยุ่น. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
________. (2545). การพัฒนาระบบการเรียนการสอนโดยใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเป็นฐานสำาหรับ
นักศึกษาระดับอุดมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาหลักสูตรและ
การสอน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
Carl, R. Roger. (1969). A Way of Being. Boston : Hougton Mifflin Company. ChungTeh
Fan. citing in Srisopa. 1977:160-161.
Gardner, Howard.(1983). Theory of Multiple Intelligences. (Online). ค้นเมื่อ 10 กรกฎาคม
2560, จาก pirun.ku.ac.th/~g521460099/fles/ทฤษฎีการเรียนรู้พหุปัญญา.doc