ความสัมพันธ์ระหว่างสภาพแวดล้อมกับความเครียดของนักศึกษาปริญญาตรี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการออกแบบสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยแม่โจ้

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของงานวิจัยเรื่องความสัมพันธ์ของสภาพแวดล้อมกับความเครียดของนักศึกษาปริญญาตรี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการออกแบบสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยแม่โจ้ โดยมีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อทราบถึงระดับความเครียด ปัจจัยที่ส่งผลต่อความเครียด และวิธีคลายเครียดของนักศึกษาปริญญาตรี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการออกแบบสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยแม่โจ้ 2) เพื่อหาข้อสรุปในการออกแบบปรับปรุงพื้นที่และจัดสิ่งแวดล้อมที่เหมาะสมต่อการลดความเครียดของนักศึกษา ประชากรที่ใช้ในการวิจัยคือนักศึกษาปริญญาตรีคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการออกแบบสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยแม่โจ้มีทั้งหมด 411 คน ใช้สูตรคำนวณหากลุ่มตัวอย่างของทาโร่ ยามาเน่ (Taro Yamane) ได้จำนวน 205 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา มุ่งหาความสัมพันธ์ระหว่างสภาพแวดล้อมที่มีผลเชิงบวกกับความเครียดของนักศึกษาปริญญาตรี พบว่าสภาพแวดล้อมเป็นหนึ่งในปัจจัยภายนอกที่สามารถส่งผลต่อความเครียดได้ทั้งในเชิงลบและเชิงบวก และการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณ ใช้วิธีการหาความถี่ ร้อยละ และค่าเฉลี่ย ได้แก่ แบบประเมินความเครียดสวนปรุง (Suanprung Stress Test, SPST-20) แบบสอบถามการใช้พื้นที่ในคณะเพื่อคลายเครียด และการสำรวจพื้นที่สนับสนุนภายในคณะที่รองรับความเครียด และความต้องการของนักศึกษา โดยการใช้แบบสำรวจการใช้พื้นที่ความพึงพอใจที่มีต่อพื้นที่สาธารณะโดยวิธีการประมาณค่า ( Rating Scale) แบบ Likert's Scale ชุดคำถามอ้างอิงจากหลักเกณฑ์และปัจจัยสู่ความสำเร็จ Project for Public Space

ผลการวิจัยพบว่านักศึกษามีความเครียดอยู่ในระดับความเครียดรุนแรงถึงร้อยละ 46 จำเป็นต้องได้รับการดูแลและให้ความช่วยเหลือ นอกจากนี้นักศึกษาเห็นด้วยที่สภาพแวดล้อมเป็นปัจจัยภายนอกที่สัมพันธ์กับความเครียด และการปรับปรุงสภาพแวดล้อมพื้นที่ส่วนกลางของคณะ (กายภาพ) จะช่วยรองรับความเครียดของนักศึกษาได้ จึงนำไปสู่การเสนอแนะแนวทางในการปรับปรุงพื้นที่ส่วนกลางให้ตรงตามความต้องการและเป็นพื้นที่รองรับกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์ รองรับความเครียดให้กับนักศึกษาต่อไป