Development of a Creativity Assessment Model through The Innovation Project of Lower Secondary School Students

Main Article Content

Samarn Thavonrattanavanit
Siridej Sujiva
Arunya Tuicomopee

Abstract

The purposes of this research were 1) to develop a creativity assessment model through the innovation project of lower secondary school students, (2) to study the results of implementation of the creativity assessment model through the innovation project of lower secondary school students. This research design was a posttest-only control group design. The sample comprised lower secondary school students who joined the innovation project. The research instruments consisted of: 1) a model quality evaluation form, 2) a creative personality self-inventory, 3) a task motivation self-report (task identification step), 4) a task motivation self-report (response generation step), 5) a creativity-relevant skills self-report, 6) a domain-relevant skill rubric scoring performance assessment, and (7) a creative product assessment.


The findings were as follows:


1. The creativity assessment model through the innovation project of the lower secondary school students was composed of three dimensions: 1) the personal creativity characteristics assessment which assessed the students’ creative characteristics as their own background; 2) the process assessment, as the formative assessment, which assessed progress on task motivation, creativity-relevant skills and domain-relevant skills on mathematics, science and engineering and technological processes; 3) the product assessment, the summative assessment, which assessed creativity through the innovation product. This assessment model was evaluated by experts with very high suitability (Mean = 4.48, S.D. = 0.05) and high possibility (Mean = 4.39, S.D. = 0.08).


2. The result of the implementation of the creativity assessment model through the innovation project of the lower secondary school students revealed that the experimental group had the creativity product scores (Mean = 3.31, S.D. = 0.17) not different from that of the control group (Mean = 2.95, S.D. = 0.30). However, when the sub-dimensions were considered, the experimental group had the scores in the genesis sub-dimension (Mean = 3.25, S.D. = 0.23) higher than that of the control group (Mean = 2.79, S.D. = 0.20), with statistical significance at the .05 level. Furthermore, the students in the experimental group gained useful information from self-assessment in task motivation and creativity-relevant skills that could be used in their self-improvement. And also, teachers had data from the process assessment to be used in giving feedbacks to the students.

Article Details

Section
Research Article

References

จำรัส อินทลาภาพร, มารุต พัฒผล, วิชัย วงษ์ใหญ่, และศรีสมร พุ่มสะอาด. (2558). การศึกษาแนวทางการจัดการเรียนรู้ตามแนวสะเต็มศึกษาสาหรับผู้เรียนระดับประถมศึกษา. Veridian E – Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, ปีที่ 8 ฉบับที่ 1, 62-74.

ธิดารันตน์ ธนะขว้าง. (2555). การสร้างแบบวัดความคิดสร้างสรรค์ทางคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาการวัด และประเมินผลการศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ภิมณกาญจน์ สิรไชยพัฒน์. (2555). การสร้างแบบวัดความคิดสร้างสรรค์ทางคณิตศาสตร์ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุบลราชธานีเขต 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคราม, มหาสารคาม.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2556). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2557). เอกสารการจัดกิจกรรมการเรียนรู้สะเต็ม.กรุงเทพมหานคร: สถาบัน.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาการศึกษาแห่งชาติฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงาน.

สุชาดา ยอดสุรางค์. (2552). การพัฒนาแบบวัดความคิดสร้างสรรค์ทักษะภาษาอังกฤษขอนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่น เขต 1. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎเลย, เลย.

สุพรรณี ดวงแก้ว. (2555). การพัฒนาแบบวัดความคิดสร้างสรรค์ทางศิลปะ (ทัศนศิลป์) สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี, อุบลราชธานี.

หงส์สุนีย์ เอื้อรัตนรักษา. (2536). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โดยการใช้รูปแบบการคิแก้ปัญหาอนาคตตามแนวคิดของทอแรนซ์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาจิตวิทยา บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย .

Amabile, T. M. (1983). The social psychology of creativity. New York: Spinger-Verlag.

Barbot B., Besancon, M. & Lubart, T. I. (2011). Assessing creativity in the classroom. The Open Education Journal, 4(2), 58-66.

Clary, R. M., Brzuszek, R. F., Fulford, C. T. (2011). Measuring creativity: a case study probing rubric effectiveness for evaluation of project-based learning solutions. Creative Education. 2(4), 333-340.

Cropley, D. H. & Cropley, A. J. (2005). Engineering creativity: A systems concept of functional creativity. In J. C. Kaufman & J. Baer (Eds.), Faces of the muse: How people think, work and act creatively in diverse domains (pp. 169-185). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.

Cropley, D. H. (2015). Creative in Engineering: Novel solutions to complex problems. San Diego, CA: Academic Press.

Husted, S., Gutierrez, J. V., Corona, N. R., Malo, A. L. & Palou, E. (2014). Multidimensional Assessment of Creativity in an Introduction to Engineering Design Course. in 12st ASEE Annual Conference & Exposition, 15th-18th June, 2014, Indianapolis, IN.

Jeffries, K. K. (2007). Diagnosing the creativity of designers: individual feedback within mass higher education. Design Studies, 28(5), 485-497.

Kearney, S. & Perkine, T. (2010). Developing students’ capacity for innovation, creativity and critical thinking through contemporary forms of assessment: a case study in progress. In ATN Assessment Conference 2010: Assessment: Sustainability, Diversity and Innovation, 18th – 19th November, 2010, Sydney.

Kim, K. H. (2006). Can we trust creativity tests? a review of the torrance tests of creative thinking (TTCT). Creativity Research Journal, 18, 3-14.

Lee, A. W. (2018). Self-perceptions of creativity and performance in adolescents (Master’ s thesis). Retrieved May 19, 2020, from https://www.semanticscholar.org/paper/Self-Perceptions-of-Creativity-and-Creative-in-Lee/f3f199d98071cfc21769a229c3bb0d0400e1fd6c

Runco, M. A. & Acar, S. (2012). Divergent thinking as an indicator of creative potential. Creativity Research Journal, 24, 66-75.

Sarkar, P. & Chakrabarti, A. (2011). Assessing design creativity. Design Studies, 32(4), 348-383.

Sharma, R., Jain, A., Gupta, N., Garg, S., Batta, M. & Dhir, S. (2016). Impact of self-assessment by students on their learning. International Journal of Applied and Basic Medical Research. doi: 6. 226. 10.4103/2229-516X.186961.

Silvia, P. J., Wigert, B., Reiter-Palmon, R. & Kaufman, J. C. (2012). Assessing Creativity With Self-Report Scales : A Review and Empirical Evaluation. Psychology of Aesthetics Creativity and the Arts, 6(1), 19-34.

Storme, M., Myszkowski, N., Celik, P. & Lubart, T. (2014). Learning to judge creativity: The underlying mechanisms in creativitytraining for non-expert judges. Learning and Individual Differences, 32, 19-25.

Tanggaard, L. & Glaveanu, V. P. (2014). Creativity assessment as intervention: the case study of creative learning. Akademisk / Academic Quartet, 9, 18-30.

Treffinger, D. J., Young, G. C., Silby, E. C. & Shepardson, C. (2002). Assessing creativity: a guide for educators. The National research center on the gifted and talented. Sarasota, FL: Center for Creative Learning.