การศึกษาอัตลักษณ์ด้านประวัติศาสตร์ และด้านกายภาพโดยกระบวนการมีส่วนร่วม กรณีศึกษา บ้านเชียงเหียน ตำบลเขวา จังหวัดมหาสารคาม

Main Article Content

เมธี พิริยการนนท์

บทคัดย่อ

โครงการวิจัยเรื่อง “การศึกษาอัตลักษณ์ด้านประวัติศาสตร์ กายภาพ โดยกระบวนการมีส่วนร่วมกรณีศึกษา บ้านเชียงเหียน ตำบลเขวา จังหวัดมหาสารคาม” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอัตลักษณ์ด้านประวัติศาสตร์ทางกายภาพของชุมชนบ้านเชียงเหียนผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนพร้อมเสนอแนะข้อมูลอัตลักษณ์ในการสร้างการรับรู้ของคนในพื้นที่ เพื่อเสนอแนะแนวทางจัดสภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมให้เกิดพื้นที่การเรียนรู้อัตลักษณ์ของชุมชน โดยมีกลุ่มเป้าหมาย คือ คนในชุมชน เยาวชน และผู้นำชุมชน การศึกษาครั้งนี้ใช้ระเบียบวิธีการวิจัย ประกอบด้วยการบันทึกจากคำบอกเล่า การสัมภาษณ์แบบกลุ่ม และการทำกิจกรรมร่วมกันในการประชุมประชาชนตามกลุ่มเป้าหมาย  ซึ่งผลสรุปของงานวิจัยนี้ทำให้เห็นว่ากระบวนการมีส่วนร่วมกับการศึกษาอัตลักษณ์ชุมชน คือ (1) กลุ่มเป้าหมายต้องมีความครอบคลุม ทุกประเภท ทุกลุ่มอายุ ฯลฯ  (2) การทำงานการมีส่วนร่วมชุมชนชนบทจะประสบผลสำเร็จได้นั้น กลุ่มคนที่มีอำนาจในการขับเคลื่อนเรื่องอัตลักษณ์ (Key Person) มีความสำคัญมากในการทำงานวิจัยนี้มาก (3) การใช้เครื่องมือในการทำวิจัยด้านอัตลักษณ์ต้องมีความหลากหลายและสอดคล้องกับบริบท (4) การมีส่วนร่วมในหลายภาคส่วนให้หาคนที่มีบทบาทที่สามารถยึดเหนี่ยวคนในชุมชนมาทำงานร่วมกันได้   (5) สร้างเป้าหมายร่วมกัน อยู่ในระยะเวลาที่เหมาะสม และสัมพันธ์กับประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมท้องถิ่น ถึงจะเกิดการสร้างความภาคภูมิใจให้กับชุมชนตัวเอง

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
พิริยการนนท์ เ. (2020). การศึกษาอัตลักษณ์ด้านประวัติศาสตร์ และด้านกายภาพโดยกระบวนการมีส่วนร่วม กรณีศึกษา บ้านเชียงเหียน ตำบลเขวา จังหวัดมหาสารคาม. วารสารสถาปัตยกรรม การออกแบบและการก่อสร้าง, 2(1), 39–50. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/Jadc/article/view/240237
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

คณะการบัญชีและการจัดการ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.(2557).โครงการหมอนเข็มองค์ประกอบในการอนุรักษ์และสืบสานพิธีกรรมบุญกฐิน ของชุมชนบ้านเชียง เหียน จังหวัดมหาสารคาม สนับสนุนโครงการทำ นุบำ รุงศิลปะและวัฒนธรรม “โครงการหนึ่งคณะหนึ่ง ศิลปวัฒนธรรม”ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2557 .มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. มหาสารคาม.

เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง. (2524). การระดมประชาชนเพื่อการพัฒนาชนบท. คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ.

ชยันต์ วรรธนะภูติ. (2536). การกำหนดกรอบคิดในการวิจัย ในคู่มือการวิจัยเชิงคุณภาพ เพื่อการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวทิยาลยัขอนแก่น.

ดุษฎี บุญกฤษ์ และไขศรี ภักดสุขเจริญ. (2562). รูปแบบการค้นหาเส้นทางในพื้นที่ชุมชนประวัติศาสตร์ย่านพระอาทิตย์กรุงเทพมหานคร. วารสารสถาปัตยกรรม การออกแบบและการก่อสร้าง, 1(2), 68-84.

ธงชัย สมบูรณ์. (2549). อัตลักษณ์ของชาติตามนโยบายการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.กรุงเทพฯ.

ธีรยุทธ บุญมี. (2546). ความหลากหลายของชีวิตความหลากหลายทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สายธาร.

เมธี พิริยการนนท์ , กฤษณุ ผโลปกรณ์. (2556). แนวทางการอนุรักษ์สถาปัตยกรรมเพื่อส่งเสริมการรับรู้อัตลักษณ์ เทศบาลเมืองมหาสารคาม จังหวัดมหาสารคาม. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ผังเมือง และนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. มหาสารคาม.

พาขวัญ รูปแก้ว และไตรวัฒน์ วิรยศิริ. (2562). ลักษณะทางกายภาพของพื้นที่ให้บริการตรวจรักษาและส่วนเกี่ยวเนื่องแผนกผู้ป่วยนอก : กรณีศึกษาแผนกสูตินรีเวชและแผนกกุมารเวช. วารสารสถาปัตยกรรม การออกแบบและการก่อสร้าง, 1(2), 24-37.

Trewartha, G. T. (1969). A geography of population world pattern. New York: John Wiley & Son Inc.