Knowledge Synthesis about Chinese Identity in Thailand for lately 22 years (1995-2017)
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aimed to synthesize the knowledge from studies about Chinese identity in Thailand for lately 22 years (1995-2017), which was divided into 5 periods and gathered the information from 50 studies. The result found that the first period (1995-1997) is ritual of the Chinese, and the development of Chinese words in the Thai language, focus on behavior in rituals. The theory of cultural and linguistic adaptation. The second period (1998-2002) is Chinese identity and Chinese culture, focusing on the economic analysis and Chinese performing arts using Adaptive Theory. The third period (2003-2007) is the influence of Chinese identity and the relationship between Thailand and China, focusing on studying identity and trade relations between Thailand and China using the theory of relativity, power and diversity. The fourth period (2008-2012) is Chinese identity and Chinese culture, to study the inheritance of Thai-Chinese identity among cultural diversity using theory of history and culture. The fifth period (2013-2017) is reflection on Thai society today that affects the Chinese identity focusing on the changes of Thai society in various fields and current Chinese identity. using identity theory, cultural adaptation Theory, online economics in the information age and Modernism.
Article Details
References
กรพนัช ตั้งเขื่อนขันธ์. (2559). อ่านวรรณกรรมพากษ์จีนในสังคมไทยยุคพัฒนา, วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 11(2), 96 – 127.
แก้วตา จันทรานุสรณ์. (2554). การสร้างตนและการสั่งสมทุนทางวัฒนธรรมของคนไทยเชื้อสายจีน, วารสารวิชาการ มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์. 28(3), 125 – 148.
ชนาภา เมธีเกรียงไกร. (2559). กระบวนการสืบทอดประเพณีทางสังคมของชาวไทยเชื้อสายจีนชุมชนตลาดบ้านใหม่ จังหวัดฉะเชิงเทรา (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). ชลบุรี : มหาวิทยาลัยบูรพา.
ชิดหทัย ปุยะติ. (2554). พัฒนาการและลักษณะเด่นของวรรณกรรมจีนโพ้นทะเลในประเทศไทย, วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. 7(2), 71 – 91.
นรุตม์ คุปต์ธนโรจน์. (2551). นิทานจีนยี่สิบสี่ยอดกตัญญู : การดำรงอยู่และวิธีการนำเสนอในสังคมไทยปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
นรุตม์ คุปต์ธนโรจน์. (2558). ย่านไชน่าทาวน์เยาวราช: พื้นที่การนำเสนออัตลักษณ์เชิงซ้อนของวัฒนธรรมความเป็นจีนในสังคมไทยร่วมสมัย (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรวรรณ ทรงบัณฑิตย. (2549). นิตยสารต้าเจียห่าวกับการนำเสนออัตลักษณ์จีน – สยาม(วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประภัสสร เสวิกุล. (2548). จากฮวงโหสู่เจ้าพระยา(พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ : ธนาคารกสิกรไทย.
สิง สู่ยหยู. (2543). การแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมระหว่างจีนกับไทย ใน ความสัมพันธ์ไทย-จีน เหลียวหลังแลหน้า. กรุงเทพฯ : ศูนย์จีนศึกษา สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปัญญา เทพสิงห์. (2553). ฮวงจุ้ยการตกแต่งร้านของชาวไทยเชื้อสายจีนในเมืองหาดใหญ่, วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 1(2), 77-106.
พลศักดิ์จิรไกรศิริ. (2531). บูรณาการของเยาวชนจีนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
ปิยชาติ สึงตี และ สิรีธร ถาวรวงศา. (2553). ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของกลุ่มชาวจีนฮกจิวในภาคใต้ของประเทศไทย : กรณีศึกษาชุมชนชาวจีนฮกจิว อำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราช. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม.
ปรีดา อัครจันทโชติ. (2557). การข้ามพ้นวัฒนธรรมของสื่อการแสดงงิ้วในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พงษ์ทัช จิตวิบูลย์ และ ปัญญา เทพสิงห์. (2560). ประเพณีเช็งเม้ง: คุณค่าที่มีต่อสังคมในเมืองหาดใหญ่, วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม. 7(1), 72 – 80.
พรพรรณ จันทโรนานนท์. (2553). โพธาราม: ประเพณีจีนที่อาจเลือนหายไปตามกาลเวลา, วารสารรามคำแหง ฉบับมนุษยศาสตร์. 32(1), 57 – 68.
พรพิมล ศรีธเรศ. (2560). ทุนทางสังคมและวัฒนธรรมไทย – จีน เพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมในจังหวัดอุบลราชธานี, วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 8(1), 230 – 243.
พวงทิพย์ เกิดทรัพย์. (2540). การคงอยู่และการเปลี่ยนแปลงพิธีศพของชาวจีนที่วัดหัวลำโพงในกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภูมิ ภูติมหาตมะ. (2559). จีนย่านน้อย : ศรัทธาและเศรษฐกิจการค้าแห่งจีนสยาม, วารสารสาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 8(2), 2590 – 2606.
ยุทธนา วรุณปิติกุล. (2540). พิธีกรรมกินเจในสังคมจีนภาคใต้: กรณีชาวจีนในตำบลตะกั่วป่าจังหวัดพังงา. กรุงเทพฯ : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.
ยุพิน คล้ายมนต์. (2538). พัฒนาการคำจีนที่มีภาษาไทย. กรุงเทพฯ : สถาบันเอเชียตะวันออกศึกษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เรือนแก้ว ภัทรานุประวัติ. (2555). การศึกษาสืบทอดความเป็นจีนผ่านการทำความเข้าใจในความหมายและสัญลักษณ์ทางศาสนาของชาวจีนสู่ลูกหลานในสังคมไทย. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยหอการค้า.
วงศ์เดือน ภานุวัฒนากูล. (2552). อัตลักษณ์ของคนไทยเชื้อสายจีนท่ามกลางความหลากหลายทางวัฒนธรรม (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สงขลา : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วันจรัตน์ เดชวิลัย และทวนธง ครุฑจ้อน. (2557). บทบาทองค์กรส่วนท้องถิ่นที่มีต่อการส่งเสริมสืบทอดอัตลักษณ์ชาวไทยเชื้อสายจีนฮกเกี้ยนในภูเก็ต, วารสารวิเทศศึกษา. 4(2), 1 – 34.
ศิริเพ็ญ อึ้งสิทธิพูนพร. (2556). ความหมายและอัตลักษณ์ของจีนฮากกา, วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 33(1), 215 – 240.
สุชาติ เศรษฐมาลินี. (2550). การปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์ของชาวมุสลิมยูนนานในภาคเหนือของประเทศไทย, วารสารสังคมศาสตร์. 19(2), 24 – 58.
สุชาวดี เกษมณี และวิไลศักดิ์ กิ่งคำ. (2551). อัตลักษณ์จีนในสังคมไทยจากวรรณกรรมไทย (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อิรทิรา พงษ์นาค และศุภกรณ์ ดิษฐพันธุ์. (2558). อัตลักษณ์ชุมชนเมืองโบราณอู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี, วารสารสาขามนุยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 8(3), 511 – 523.
Skinner, G. (1957). Chinese Society in Thailand : An analytical History. New York : Cornell University.
