การอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยทำการสัมภาษณ์กับผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 15 คน ประกอบด้วยทายาทผู้สืบทอดประเพณี ปราชญ์ชาวบ้าน ผู้นำชุมชน ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย และวัดในพื้นที่ชุมชนชาวมอญ จังหวัดปทุมธานี พร้อมทั้งจดบันทึก บันทึกภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวขณะที่อยู่ในพื้นที่วิจัย ตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูล จากนั้นนำข้อมูลมาวิเคราะห์ตีความแล้วนำเสนอเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า การอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย - มอญ จังหวัดปทุมธานี มีการอนุรักษ์ประเพณีด้วยการรวมกลุ่มเป็นชุมชนชาวมอญโดยมีวัดเป็นศูนย์กลางของประเพณี โดยแบ่งเป็น 3 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) แบบแผนวัฒนธรรม กล่าวคือ วัฒนธรรมเป็นแบบแผนในการดำเนินชีวิตที่ปฏิบัติสืบทอดต่อกันมาเป็นเวลาช้านาน เป็นสิ่งที่แสดงถึงความเจริญของมนุษย์ ในแต่ละภูมิภาคจะมีวัฒนธรรมแตกต่างกันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมและวิถีชีวิตของผู้คนในแต่ละท้องถิ่น 2) ศาสนาและความเชื่อ คนมอญในจังหวัดปทุมธานียังคงอนุรักษ์ และรักษาสืบทอดความเชื่อกันมาถึงปัจจุบันถึงแม้บริบทของสังคมจะเปลี่ยนไปแต่วิถีคนมอญยังคงดำเนินต่อไปโดยเฉพาะความเชื่อเกี่ยวกับผีบรรพบุรุษ ด้วยความรักและหวงแหนในประเพณีและความเชื่อ ที่มั่นคงและเชื่อมโยงกับพระพุทธศาสนา 3) เทคโนโลยี การใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่น เป็นความรู้และกระบวนการที่ทำให้ ชุมชนมีการเคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดนิ่ง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2565). แผนปฏิบัติการด้านการขับเคลื่อนการพัฒนาประเทศไทยด้วยโมเดลเศรษฐกิจ BCG พ.ศ. 2564-2570. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
จักรพงษ์ แพทย์หลักฟ้า. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนเมืองในการพัฒนาแหล่งเรียนรู้ศิลปวัฒนธรรม : กรณีศึกษาชุมชน ลาดพร้าว. ดุษฎีนิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ชาย โพธิสิตา. (2554). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ดนัย ไชยโยธา. (2546). สังคม วัฒนธรรม และประเพณี. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
ดวงพร สุภาพร. (2561). วิถีการเรียนรู้กับการบริหารศูนย์การเรียนชุมชนธรรมชาติบ้านห้วยพ่าน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ไทยโรจน์ พวงมณี. (2564). แนวทางการอนุรักษ์และการพัฒนาต่อยอดศิลปวัฒนธรรมพื้นที่หมู่บ้านน้ำพร อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พัชรีพร วรจักร. (2559). รูปแบบการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมของสถาบันอุดมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ดุษฎีบัณฑิตการศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
พิษณุ บางเขียว และคณะ. (2550). การศึกษาองค์ความรู้และแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืนย่านกุฎีจีนและพื้นที่เกี่ยวเนื่องเขตธนบุรี. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
ว่าที่ร้อยตรีชนาคัลภ์กันยกร พันธ์หว้าทันกร. (2564). บทบาทของวัดต่อวิถีชีวิตชุมชนไทย-มอญในอำเภอสามโคก จังหวัดปทุมธานี. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2552). พระบรมราโชวาท พระราชดำรัส เกี่ยวกับศิลปวัฒนธรรม. แหล่งที่มา https://www.thaihealth.or.th/พระบรมราโชวาท-พระราชดำร/ สืบค้นเมื่อ 29 ธ.ค. 2565.
สำนักงานวัฒนธรรม จังหวัดปทุมธานี. (2558). สภาพแวดล้อมของปทุมธานี. แหล่งที่มา http://pathumthani.m-culture.go.th/activity.html?nid=114. สืบค้นเมื่อ 29 ธ.ค. 2565.
สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์. (2558). 200 ปีปทุมธานี. จากhttp://www.pathumthanitourist.com/th/2015-08-02-14-00-29/2015-08-24-04-44-31. สืบค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2565.
สุภางค์ จันทรวานิช. (2543). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เหมือนพิมพ์ สุวรรณกาศ. (2558). มรดกทางวัฒนธรรม: การสร้างตัวตนคนมอญสามโคกจังหวัดปทุมธานี. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อานนท์ อาภาภิรมณ์. (2525). สังคม วัฒนธรรมและประเพณีไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
Mescon, M. & Khedouri, F. (1985). Management: Individual and organizational effectiveness. New York: Harper & Row.
Steward Julian H. (1972). Theory of Culture Change: The Methodology of Multilinear Evolution. Urbana and Chicago: University of Illinois Press.
Stoner, A. F. & Wankel, C. (1986). Management. 3 rd ed. New Delhi: Prentice – Hall.
