การจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี

Main Article Content

ศิริชัย เกื้อกูล
เสาวณีย์ สิกขาบัณฑิต
ปัญญา ธีระวิทยเลิศ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยมีแบ่งการดำเนินงานวิจัยเป็น 3 ระยะ คือ ระยะที่ 1 ศึกษาการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่น ไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี ด้วยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลหลัก 15 คน ระยะที่ 2 กำหนดรูปแบบการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่น ไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี ด้วยการจัดสนทนากลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ 9 คน และระยะที่ 3 ประเมินรูปแบบการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่น ไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี ด้วยการการประชุมสัมมนาอิงผู้เชี่ยวชาญผู้เชี่ยวชาญ 7 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐานและการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย - มอญ จังหวัดปทุมธานี มี 3 ส่วน ได้แก่ ส่วนที่ 1 ที่มาของรูปแบบ ประกอบด้วย 1) แนวคิดและหลักการของรูปแบบ 2) วัตถุประสงค์ของรูปแบบ ส่วนที่ 2 องค์ประกอบของรูปแบบการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย-มอญ จังหวัดปทุมธานี ประกอบด้วย 1) แบบแผนวัฒนธรรม วิถีชีวิต การประกอบอาชีพ ประเพณี วัฒนธรรม ความสัมพันธ์ เครือญาติ 2) ศาสนาและความเชื่อ หลักศาสนา ความเชื่อในชุมชนความสามัคคี 3) เทคโนโลยี การเผยแพร่ประชาสัมพันธ์ ทักษะและความชำนาญในการใช้ ส่วนที่ 3 การนำรูปแบบไปใช้ ประกอบด้วย 1) ปัจจัยนำรูปแบบไปใช้ 2) เงื่อนไขการนำรูปแบบไปใช้ และผลการประเมินรูปแบบการจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย - มอญ จังหวัดปทุมธานี มีความเป็นประโยชน์ มีความเหมาะสม และมีความเป็นไปได้ในการปฏิบัติ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เกื้อกูล ศ. ., สิกขาบัณฑิต เ. ., & ธีระวิทยเลิศ ป. . (2024). การจัดการการอนุรักษ์ประเพณีท้องถิ่นไทย – มอญ จังหวัดปทุมธานี. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 11(1), 111–123. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/269355
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2565). แผนปฏิบัติการด้านการขับเคลื่อนการพัฒนาประเทศไทยด้วยโมเดลเศรษฐกิจ BCG พ.ศ. 2564-2570. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.

ชาย โพธิสิตา. (2554). ศาสตร์และศิลป์แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

ดนัย ไชยโยธา. (2546). สังคม วัฒนธรรม และประเพณี. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

ดวงพร สุภาพร. (2561). วิถีการเรียนรู้กับการบริหารศูนย์การเรียนชุมชนธรรมชาติบ้านห้วยพ่าน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ไทยโรจน์ พวงมณี. (2564). แนวทางการอนุรักษ์และการพัฒนาต่อยอดศิลปวัฒนธรรมพื้นที่หมู่บ้านน้ำพร อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

พัชรีพร วรจักร. (2559). รูปแบบการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมของสถาบันอุดมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ดุษฎีบัณฑิตการศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.

สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2552). พระบรมราโชวาท พระราชดำรัส เกี่ยวกับศิลปวัฒนธรรม. แหล่งที่มา https://www.thaihealth.or.th/พระบรมราโชวาท-พระราชดำร/ สืบค้นเมื่อ 29 ธ.ค. 2565.

สำนักงานวัฒนธรรม จังหวัดปทุมธานี. (2558). สภาพแวดล้อมของปทุมธานี. แหล่งที่มา http://pathumthani.m-culture.go.th/activity.html?nid=114. สืบค้นเมื่อ 29 ธ.ค. 2565.

สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์. (2558). 200 ปีปทุมธานี. จากhttp://www.pathumthanitourist.com/th/2015-08-02-14-00-29/2015-08-24-04-44-31. สืบค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2565.

สุภางค์ จันทรวานิช. (2543). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เหมือนพิมพ์ สุวรรณกาศ. (2558). มรดกทางวัฒนธรรม: การสร้างตัวตนคนมอญสามโคกจังหวัดปทุมธานี. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อานนท์ อาภาภิรมณ์. (2525). สังคม วัฒนธรรมและประเพณีไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

Mescon, M. & Khedouri, F. (1985). Management: Individual and organizational effectiveness. New York: Harper & Row.

Steward Julian H. (1972). Theory of Culture Change: The Methodology of Multilinear Evolution. Urbana and Chicago: University of Illinois Press.

Stoner, A. F. & Wankel, C. (1986). Management. 3 rd ed. New Delhi: Prentice – Hall.