ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้นิทานและเทคโนโลยีความจริงเสริมด้วยเทคนิค KWL PLUS เพื่อเสริมสร้างความสามารถทางภูมิศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาการจัดการเรียนรู้โดยใช้นิทานและเทคโนโลยีความจริงเสริมด้วยเทคนิค KWL PLUS เพื่อเสริมสร้างความสามารถทางภูมิศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 และ 2) เพื่อเสริมสร้างความสามารถทางภูมิศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ด้วยการจัดกิจกรรมการเรียนรู้สังคมศึกษาโดยใช้เทคนิค KWL PLUS ร่วมกับนิทานกับเทคโนโลยีความจริงเสริมสูงขึ้น เป็นการวิจัยแบบกึ่งทดลอง มีกลุ่มทดลองกลุ่มเดียววัดก่อนเรียนและหลังเครื่องมือที่ใช้ คือ แผนการจัดการเรียนรู้โดยใช้นิทานและเทคโนโลยีความจริงเสริมด้วยเทคนิค KWL PLUS เพื่อเสริมสร้างความสามารถทางภูมิศาสตร์ และแบบวัดความสามารถทางภูมิศาสตร์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าประสิทธิภาพของการจัดการเรียนรู้โดยการใช้เทคนิค KWL PLUS ร่วมกับนิทานกับเทคโนโลยีความจริงเสริม กำหนดสัดส่วนไว้ 80/80 และการทดสอบทางสถิติแบบ t – test Dependent ผลการวิจัยพบว่า 1) ประสิทธิภาพของการจัดการเรียนรู้โดยใช้นิทานและเทคโนโลยีความจริงเสริมด้วยเทคนิค KWL PLUS เพื่อเสริมสร้างความสามารถทางภูมิศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ผลของค่าเฉลี่ยรวม 21.17 ค่าประสิทธิภาพระหว่างเรียน 88.19 และได้ดำเนินการให้นักเรียนทำแบบทดสอบหลังเรียน ผลของค่าเฉลี่ยรวม 16.70 ค่าประสิทธิภาพหลังเรียน 83.50 ซึ่งเป็นไปตามค่าคะแนนประสิทธิภาพที่กำหนดสัดส่วนไว้ 80/80 และ 2) นักเรียนมีความสามารถทางภูมิศาสตร์หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กนก จันทรา. (2561). การรู้เรื่องภูมิศาสตร์ Geo-literacy learning for our planet: ถอดบทเรียนประสบการณ์การจัดการเรียนรู้ภูมิศาสตร์ในชั้นเรียนที่เสริมสร้างการรู้เรื่องภูมิศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญารัตน์ แก้วตะพาน. (2563). วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี. 17(1). 148-158.
พนิดา ตันศิริ. (2553). โลกเสมือนผสานโลกจริง. วารสารนักบริหาร. 30(2). 169-175.
พีรพงศ์ จ้อยชารัตน์. (2564). การศึกษาความสามารถทางภูมิศาสตร์โดยใช้การจัดการเรียนรู้ กรณีศึกษาร่วมกับกระบวนการทางภูมิศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ไพฑูรย์ ศรีฟ้า. (2556). พลิกบทบาท 3D สู่โลกความจริงเสมือน (Augmented Reality). นครปฐม: ภาควิชาเทคโนโลยีการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มนัสนิต ใจดี และจรัญ แสนราช. (2559). การพัฒนาระบบตามรูปแบบการเรียนรู้แบบปัญหาเป็นฐานร่วมกับเทคนิค เค ดับเบิ้ลยู แอล พลัส ที่มีระบบเสริมศักยภาพเพื่อพัฒนาการคิดอย่างมีวิจารณญาณ. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 8(16). 1-15.
ยุณีย์ กอนพ่วง, วิไล เอมพรหม และสรัลยา คงหนองลาน. (2561). การพัฒนาการจัดกิจกรรมเล่านิทานตามกระบวนการของคอล์ปที่เสริมสร้างวินัยมนตนเองของเด็กปฐมวัย. สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ระพีพรรณ พัฒนาเวช และคณะ. (2553). คู่มือการคัดเลือกหนังสือสำหรับเด็กแต่ละช่วงวัย. แหล่งที่มา https://www.tkpark.or.th/stocks/extra/000597 สืบค้นเมื่อ 17 ก.ย. 2565.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2547). เทคนิควิธีการจัดการเรียนรู้สำหรับครูมืออาชีพ. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒนผล. (2563). จากการเรียนรู้ออนไลน์สู่การสร้างนวัตกรรม. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์นวัตกรรมหลักสูตรการเรียนรู้ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิวัฒน์ มีสุวรรณ์. (2556). การออกแบบและพัฒนาสื่อการเรียนรู้ด้วยเทคโนโลยีออคเมนเต็ดเรียลลิตี้ Augmented Reality. เพชรบูรณ์: จุลดิศการพิมพ์.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2565). เด็กได้ 9 คุณค่าจากการฟังนิทาน. แหล่งที่มา https://www.thaihealth.or.th/?p=235341 สืบค้นเมื่อ 17 ก.ย. 2565.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2560). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางสาระภูมิศาสตร์กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม (ฉบับปรับปรุง พ.ศ.2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 และแนวการจัดกิจกรรมการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
อัญญา บูชายันต์, วนมพร พาหะนิชย์ และภูมิ สาทสินธุ์. (2561). เทคโนโลยีภูมิสารสนเทศกับการรู้เรื่องภูมิศาสตร์. วารสารคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์. 20(ฉบับพิเศษ). 385 – 397.
Aaron Shepard. (2013). The Business of Writing for Children, Shepard Publications. Form http://www.aaronshep.com/kidwriter/Tips.html Retrieved April 3, 2021.
Agarwal Rangnath, R. (2015). Social studies, literacy, and social justice in the common core classroom: A guide for teachers. Teachers College Press.
Bustin, R., Butler, K. & Hawley, D. (2017). Geocapabilities: teachers as curriculum leaders. Teaching Geography. 42(1). 18-22.
Carr, E. & Donna Ogle. (1987). K-W-L Plus : A Strategy for Comprehension and Summarization. Journal of Reading. 30. 626–631.
Edelson, D. C. (2011). What is geo-literacy. National Geographic. Form http://education.nationalgeographic.com/education/media/what-is-geo-literacy Retrieved September 15, 2020.
Kamburov, A., Slavova, T., Nemska, T. & Karshev, D. (2016). Enhancing geo-literacy: cloud-based gis as inovative informal educational tools. in 6th international conference on cartography and gis.
Lois E. Huffman. (1998). Source Spotlighting Specifics by Combining Focus Questions with K-W-L. Journal of Adolescent & Adult Literacy. 41(6). 470-472 .
