การศึกษาระดับของการเป็นครูที่มีแรงขับเคลื่อนของครูโรงเรียนโยธินบูรณะ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับของการเป็นครูที่มีแรงขับเคลื่อนของครูโรงเรียนโยธินบูรณะ โดยใช้กรอบแนวคิดครูที่มีแรงขับเคลื่อน การวิจัยครั้งนี้ใช้วิธีการวิจัยเชิงบรรยาย ประชากรที่ใช้ในการวิจัย คือ โรงเรียนโยธินบูรณะ ผู้ให้ข้อมูล คือ ผู้อำนวยการโรงเรียน 1 คน และรองผู้อำนวยการ โรงเรียน 4 คน รวม 5 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) และครู จำนวน 160 คน โดยใช้วิธีการสุ่มอย่างง่าย (Simple Random) ได้จำนวน 113 คน รวมทั้งสิ้น 118 คน เครืองมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามระดับของการเป็นครูที่มีแรงขับเคลื่อนของครูโรงเรียนโยธินบูรณะ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า ระดับของการเป็นครูที่มีแรงขับเคลื่อนของครูโรงเรียนโยธินบูรณะในภาพรวม อยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้านของระดับการเป็นครูที่มีแรงขับเคลื่อนของครูโรงเรียนโยธินบูรณะ พบว่า ด้านการมีความรู้ในเนื้อหาวิชาและเทคนิคการสอน มีระดับมากที่สุด รองลงมา คือ ด้านการสะท้อนถึงเป้าหมายและความเชื่อ ด้านการมีความหวังในวิชาชีพครูและการศึกษา ด้านการใส่ใจนักเรียนและมองว่าพวกเขาเป็นส่วนสำคัญ และด้านการใช้ความรู้ร่วมกับอารมณ์เชิงบวกมีระดับน้อยที่สุด ตามลำดับ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
ทิศนา แขมมณี. (2557). ปลุกการสอนให้มีชีวิตสู่ห้องเรียนแห่งศตวรรษใหม่. การประชุมวิชาการอภิวัฒน์การเรียนรู้สู่จุดเปลี่ยนประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานส่งเสริมสังคมแห่งการเรียนรู้และคุณภาพเยาวชน.
ธร สุนทรายุทธ. (2551). การบริหารจัดการเชิงปฏิรูป. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เนติกุลการพิมพ์.
ปกรณ์ รัตนทรัพย์ศิริ และธีรพัฒน์ วงศ์คุ้มสิน. (2564). ความมั่นคงทางอารมณ์ ความสามารถในการฟันฝ่าอุปสรรค การเสริมสร้างพลังอำนาจและความสุขในการทำงานของครูโรงเรียนเอกชนสายสามัญ จังหวัดเพชรบุรี. วารสารสุทธิปริทัศน์. 35(3). 155-173.
ภูษิมา ภิญโญสินวัฒน์. (2563). จัดการเรียนการสอนอย่างไรในสถานการณ์โควิด-19: จากบทเรียนต่างประเทศสู่การจัดการเรียนรู้ของไทย. แหล่งที่มา https://tdri.or.th/2020/05/examples-of-teaching-and-learning-in-covid-19-pandemic/ สืบค้นเมื่อ 20 ม.ค. 2566.
มนตรี อินตา และกาญจนา อินตา. (2562). อารมณ์ในชั้นเรียน: อารมณ์ของครูมีผลต่อนักเรียนอย่างไร. วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 14(2). 461-481.
โรงเรียนโยธินบูรณะ. (2564). รายงานการประเมินตนเองประจำปีของสถานศึกษา ประจำปีการศึกษา 2564. กรุงเทพมหานคร: โรงเรียนโยธินบูรณะ.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2550). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธีรฟิล์มและไซเท็กซ์.
เสาวรี ภูบาลชื่น. (2563). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ โดยใช้วิธีสอนแบบทางตรง ร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือเทคนิค STAD เพื่อส่งเสริมความสามารถ ด้านทักษะปฏิบัติ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และความพึงพอใจ วิชาศิลปะ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 39(5). 81-92.
Agustin, F. (2022). Investigating EFL Passionate Teachers in Teaching English Speaking Skills. English Education Study Program Tarbiyah and Tadris Faculty UIN Fatmawati Sukarno Bengkulu. Universitas Islam Negeri.
Day, C. (2004). A Passion for Teaching. London: Routledge Falmer.
Fried, R. (2001). The Passionate Teacher: A Practical Guide. Boston: Beacon Press.
Trigwell, K. (2012). Relations between teachers’ emotions in teaching and their approaches to teaching in higher education. Journal of Instructional Science. 40. 607–621.
Zehm et al. (1993). On Being a Teacher : The Human Dimension. Thousand Oaks, CA: Corwin Press.
