รูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนตามหลักสัจจะ สำหรับวัดในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอรูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนตามหลักสัจจะ สำหรับวัดในประเทศไทย เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี โดยมีขั้นตอนการวิจัย 3 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นตอนที่ 1 ศึกษาพฤติกรรมเยาวชนตามหลักสัจจะ ใช้แบบสอบถามเกี่ยวกับกลุ่มตัวอย่างที่เป็นเยาวชนที่เข้าอบรมโครงการค่ายคุณธรรมสำหรับเยาวชนในประเทศไทย 380 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ คือ ค่าร้อยละ ค่าความถี่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานขั้นตอนที่ 2 พัฒนารูปแบบ ด้วยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 10 รูป/คน และการจัดสนทนากลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ 10 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา และขั้นตอนที่ 3 เสนอรูปแบบ สรุปผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนตามหลักสัจจะ สำหรับวัดในประเทศไทย เป็นการวิจัยที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้กับการมีส่วนร่วมของกลุ่ม “บวร” คือ บ้าน วัด และโรงเรียนเพื่อขับเคลื่อนเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของเยาวชนด้วยหลักสัจจะในการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเยาวชนให้เป็นคนดี คนเก่ง และมีความสุขอย่างยั่งยืนได้ มีองค์ประกอบ 4 ส่วน ได้แก่ ส่วนที่ 1 ส่วนนำ 1) สภาพแวดล้อม 2) หลักการ 3) วัตถุประสงค์ ส่วนที่ 2 ตัวแบบ 1) ระบบงาน 2) กระบวนการจัดการ 3) โครงการอบรมเยาวชนตามหลักสัจจะด้วยหลักไตรสิกขา ส่วนที่ 3 ขั้นตอนการนำไปใช้ 1) โครงสร้าง 2) การตัดสินใจ 3) แนวทางการประเมิน และส่วนที่ 4 เงื่อนไขความสำเร็จ
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
นิทรา ฉิ่นไพศาล. (2557). กลยุทธ์การบริหารการพัฒนาคุณธรรมพื้นฐานของนักเรียนประถมศึกษาในโรงเรียนสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประเวศ วะสี. (2530). พระสงฆ์และศาสนิกชนจะกู้ชาติได้อย่างไร. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มูลนิธิโกมลคีมทอง.
พระมหาบุญเพียร ปุญฺญวิริโย (แก้ววงศ์น้อย). (2544). แนวคิดและวิธีการขัดเกลาทางสังคมในสถาบันครอบครัวตามแนวพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระศักดิ์ดา ฉนฺทโก (สุวรรณทา). (2558). รูปแบบการพัฒนาผู้เรียนเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะที่พึงประสงค์เชิงพุทธบูรณาการ. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2542). ธรรมะศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. แหล่งที่มา http://www.moe.go.th/ moe/th/home/main.php สืบค้นเมื่อ 6 ก.ค. 2562.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12. แหล่งที่มา https://www.nesdc.go.th/ewt_news.php?nid=6420&filename=develop_issue สืบค้นเมื่อ 6 ก.ค. 2562.
