การพัฒนาศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยค ในศตวรรษที่ 21
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยคที่พึงประสงค์ในศตวรรษที่ 21 2) เพื่อศึกษากระบวนการพัฒนาศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยคที่พึงประสงค์ในศตวรรษที่ 21 และ 3) เพื่อตรวจสอบกระบวนการพัฒนาศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยค ในศตวรรษที่ 21 เป็นการวิจัยแบบผสมวิธี โดยมีขั้นตอนการวิจัย 3 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นตอนที่ 1 ศึกษาสภาพศักยภาพ ใช้แบบสอบถามกลุ่มตัวอย่างที่เป็นพระเปรียญธรรม 9 ประโยค 114 รูป ทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิตเชิงพรรณนา คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ขั้นตอนที่ 2 ศึกษากระบวนการพัฒนา ด้วยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 5 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหาตามแบบสัมภาษณ์ และขั้นตอนที่ 3 ตรวจสอบกระบวนการพัฒนา ด้วยการสนทนากลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ 8 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหาตามแนวคำถามสำหรับการสนทนากลุ่ม ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยคในภาพรวมอยู่ในระดับมาก ทั้ง 5 ด้าน คือ ความรู้ ทักษะ ความสามารถ ค่านิยม และคุณลักษณะส่วนบุคคล เมื่อพิจารณาด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดถึงน้อยสุด คือ คุณลักษณะส่วนบุคคล ค่านิยม ความสามารถ ทักษะ และความรู้ 2) กระบวนการพัฒนาศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยค มี 5 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 หลักการ ส่วนที่ 2 วัตถุประสงค์ ส่วนที่ 3 การเตรียมการพัฒนา มี 3 ขั้นตอน คือ ก่อนการพัฒนา ระหว่างการพัฒนา และหลังการพัฒนา ส่วนที่ 4 กระบวนการพัฒนา 1) ศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยค 2) หลักพุทธธรรม คือ อิทธิบาท 4 3) กระบวนพัฒนาศักยภาพ 5 ด้าน ประกอบด้วย สาระสำคัญ วัตถุประสงค์ การจัดการเรียนรู้ สื่ออุปกรณ์ กิจกรรม วิธีการพัฒนา และวิธีการประเมินผล และส่วนที่ 5 การประเมินผลการพัฒนาด้วยเทคนิควิธี CIPP โดยสรุปเป็นองค์ความรู้จากการวิจัย คือ KSAVPI 3) การตรวจสอบกระบวนการพัฒนาศักยภาพพระเปรียญธรรม 9 ประโยค พบว่า มี 5 ส่วน คือ หลักการ วัตถุประสงค์ การเตรียมการ กระบวนการ และการประเมินผลมีความเหมาะสม เป็นประโยชน์ สามารถประยุกต์ใช้ในสำนักเรียนพระปริยัติธรรม แผนกบาลีได้อย่างมีประสิทธิภาพ
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กองพุทธศาสนศึกษา สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2560). เปิดโลกทัศน์การศึกษาพระปริยัติธรรม. นครปฐม: กลุ่มการศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกธรรม–บาลี.
แก้วใจ สุวรรณเวช. (2559). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการสอนภูมิศาสตร์ สำหรับนักศึกษาวิชาชีพครูสังคมศึกษา. ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ. 9(2).
ธีรวุฒิ ประทุมนพรัตน์ และคณะ. (2531). การบริหารและการนิเทศการศึกษา. สงขลา: เทมการพิมพ์.
พระครูสมุทรประภากร (เฉลิม ปภงฺกโร). (2557). การพัฒนาศักยภาพของพระอุปัชฌาย์ในเขตการปกครองคณะสงฆ์ภาค 15. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2538). อนุสรณ์พระธรรมทูตสายต่างประเทศ รุ่นที่ 1. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมงคลสุตาคม (สิทธิชัย อติธมฺโม). (2560). การบริหารการศึกษาคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาศุภกิจ สุภกิจฺโจ. (2558). กลยุทธ์การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย กรุงเทพมหานคร. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2538). อนุสรณ์พระธรรมทูตสายต่างประเทศ รุ่นที่ 1. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พะยอม วงศ์สารศรี. (2528) องค์กรและการจัดการ. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ไพฑูลย์ สินลารัตน์. (2557). ทักษะแห่งศตวรรษที่ 21 ต้องก้าวให้พ้นกับดักของตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
สมใจ ธีรทิฏ. (2556). กลยุทธ์การพัฒนาผู้เรียนให้มีคุณลักษณะพลเมืองอาเซียนที่พึงประสงค์. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สมศักดิ์ บุญปู่. (2554). พระสงฆ์กับการศึกษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2547). การพัฒนาองค์กรและบุคลากรแนวคิดใหม่ในการพัฒนาทรัพยากรบุคคล. กรุงเทพมหานคร: 21 เซ็นจูรี่.
สุนันทา เลาหนันทน์. (2544). การพัฒนาองค์การ. กรุงเทพมหานคร: ดีดีบุคสโตร์.
Nick, Wilton. (2013). An introduction to Human Resource Management. London: SAGE.
Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD). (2008). 21st Century Learning: Research Innovation and Policy Directions from recent OECD analyses. Paper presented at the OECD/ CERI International Conference “Learning in the 21st. Century: Research. Innovation and Policy.
Casner-Lotto, J., & Barrington, L. (2006). Are They Really Ready to Work? Employers' Perspectives on the Basic knowledge and Applied Skills of New Entrants to the 21st Century. U.S. Workforce: ERIC.
