GUIDELINES FOR ACADEMIC AFFAIRS MANAGEMENT OF SPECIAL CLASSROOM BASED-ON THE TUTHIYAPAPHANIKHA SUTTA OF SECONDARY SCHOOL IN SARABURI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This research aims 1) to study the academic administration of special classrooms in secondary schools in Saraburi Province based on the principle of Dutiyappanikadhamma and 2) to create a guideline for academic administration of special classrooms in secondary schools in Saraburi Province based on the principle of Dutiyappanikadhamma. A mixed-method research method was used. The quantitative research method was used to collect data from a sample of 291 people. The research instrument was a questionnaire with a reliability of .93. Data were analyzed by finding frequency, percentage, mean, and standard deviation. The qualitative research used a semi-structured interview method by collecting data from 9 key informants and analyzing the data by content analysis. The results of the research found that 1) The academic administration of special classrooms based on the principle of Dutiyappanikadhamma in secondary schools in Saraburi Province, according to the opinions of the questionnaire respondents, was at a high level overall. When considering each aspect, the aspect with the highest academic administration of special classrooms based on the principle of Dutiyappanikadhamma was personnel, followed by management and teaching plans. And the aspect with the lowest academic administration of special classrooms according to the principle of Dutiyappanikadhamma was student admission. 2) Guidelines for academic administration of special classrooms according to the principle of Dutiyappanikadhamma, secondary schools in Saraburi province consisted of (1) Personnel aspect; Educational institution administrators should plan personnel administration by selecting personnel with specific abilities suitable for the special classroom curriculum, knowledge, and skills. Administrators planned to determine the qualifications and characteristics of personnel to select personnel who were suitable, capable, potential, and specialized. (2) Student admission; Educational institution administrators should determine guidelines for selecting students to study in special classrooms that match the needs and aptitudes of students, promoted the creation of surveys to publicize the special classroom project, had a clear plan for recruiting students to study. (3) Teaching plan aspect; Administrators should give importance to creating a curriculum that is specific, consistent with the needs and aptitudes of students, and up-to-date with changes in events. Administrators supported and encouraged teachers to use media that was consistent with the teaching plan. (4) Management aspect; Administrators should have a clear vision, goals, and management plan, planned and organized a management structure that was systematic, correct, and step-by-step. There should be a joint plan to create an action plan or project. There should be a strategy that assigns people, places, and budgets that were consistent with students in special classrooms.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
กิตติชัย อาจหาญ. (2565). ปัจจัยการบริหารที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารงานวิชาการในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามุกดาหาร. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
เกวลิน ไชยสวัสดิ์. (2557). การจัดการศึกษาห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ และภาษาอังกฤษ (SME). ปัตตานี: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.
ณฐกรณ์ ดําชะอม. (2560). การบริหารจัดการห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทิพวรรณ พวงมาลัย. (2560). การพัฒนาตัวบ่งชี้คุณภาพบริหารโครงการห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนมัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 14(27). 57 – 65.
พรพรรณ ธรรมธาดา, ปองสิน วิเศษศิริ และพฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2561). การศึกษาสภาพการบริหารงานวิชาการตามแนวคิดการเสริมสร้างคุณภาพนักเรียนที่มีความสามารถพิเศษมุ่งสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน.วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 46(2). 79 – 100.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2554). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมมิก.
อนุรัตน์ ขำจันทร์ และสถิรพร เชาวน์ชัย. (2565). องค์ประกอบการบริหารงานวิชาการห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์โรงเรียนมัธยมศึกษาในจังหวัดสุโขทัย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี. 7(6). 262 – 272.
Krejcie, R.V. & D.W. Morgan. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement. 30(3). 607-610.