COMPETENCIES OF SOCIAL STUDIES TEACHERS IN THE DIGITAL AGE
Main Article Content
Abstract
Social studies teachers in the digital age must have knowledge and understanding of changing social and cultural settings, which meant that social studies teachers must have digital competence to teach and support student learning in the digital age. This learning enabled teachers to perform their duties effectively as teachers not only impart knowledge but also nurture students' qualities. The digital competences of social studies teachers were divided into two categories: general and subject-specific components. Social studies teachers must have knowledge of the teaching and evaluation curriculum, as well as knowledge of social studies topics, analytical thinking, and problem-solving skills. Therefore, the use of digital technology and educational research to enhance teaching was required. It was crucial to evaluate and accepted changes in behavior in order to improve the efficiency of teaching. Digital competences included the ability to use digital technologies properly and safely in learning, working, creating, communicating, and problem solving, to manage teaching and learning successfully. This was done with a sense of responsibility, ethics, and relevance to living in the digital age. As a result, social studies teachers in the digital age must have the learning competencies to effectively design social studies learning, acted as managers of information and learning management, continuously develop digital competences, and adapted new approaches to learning so that they could live in a multicultural society, where creating value for themselves in terms of potential was central.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
กณิชชา ศิริศักดิ์. (2559). การพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของครู. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 38(2). 1-14.
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2563). กรอบสมรรถนะด้านดิจิทัลสำหรับพลเมือง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2561). กรอบมาตรฐานคุณวุฒิวิชาชีพครู พุทธศักราช 2561. กรุงเทพมหานคร: สำนวนงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2561). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2560. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา.
จิณณวัตร ปะโคทัง. (2561). ภาวะผู้นำยุคดิจิทัลสำหรับผู้บริหารสถานศึกษามืออาชีพ. กรุงเทพมหานคร: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
ชัยยศ อิศรภักดี. (2562). ประวัติความเป็นมาของการศึกษาสังคมศึกษา. วารสารวิชาการสังคมศึกษา. 6(1). 1-11.
นุชรัตน์ ประสิทธิศิลป์ชัย. (2555). การพัฒนาโมเดลบูรณาการระหว่างการพัฒนาสมรรถนะวิชาชีพครูกับการนิเทศอย่างมีส่วนร่วม. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นุชรัตน์ ประสิทธิศิลป์ชัย. (2555). การพัฒนาสมรรถนะครูสังคมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประเสริฐ สุขสวัสดิ์. (2565). สมรรถนะที่จำเป็นของครูสังคมศึกษาในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 27(3). 1-12.
ปรีดา อัครจันทโชติ. (2564). บทบาทและสมรรถนะครูสังคมศึกษาในยุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 36(1). 1-10.
ภัทราพร เกษสังข์. (2564). การพัฒนาสมรรถนะครูสังคมศึกษาในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
วิรัช วงษ์สำราญ. (2559). การพัฒนาสมรรถนะครูสังคมศึกษาในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สมจิตต์ บุญยเกียรติ. (2556). การพัฒนาสมรรถนะครูสังคมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). รายงานการศึกษา เรื่อง แนวปฏิบัติของการสร้างและส่งเสริมการรู้ดิจิทัลสำหรับครู. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
สุชาดา วงษ์แก้ว. (2564). สมรรถนะดิจิทัลของครูในยุคดิจิทัล. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์. 46(3). 423-438.
สุพรรณ อินทวิเศษ. (2564). การพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของครูสังคมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุภัทราพร กุศลประเสริฐ. (2565). การวิเคราะห์องค์ประกอบสมรรถนะดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา ในโรงเรียนมัธยมศึกษาจังหวัดพิษณุโลก. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 26(2). 221-232.
สุภาพรรณ ศรีอรุณ. (2559). การพัฒนาสมรรถนะครูสังคมศึกษาในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภิญญา รัตนากรณ์. (2565). การพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของครูสังคมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
Baxter. J. A. & Lederman. N. G. (1999). Assessment and measurement of pedagogical content knowledge. in J. Gess-Newsome & N. G. Lederman (Eds.). Examining pedagogical content knowledge. Dordrecht. The Netherlands: Kluwer Academic Publisher.
European Union. (2021). Digital Competence Framework for Citizens. Luxembourg: Publications Office of the European Union.
OECD. (2018). The future of education and skills: Education 2030. Paris: OECD Publishing.