THE MANAGEMENT MODEL USING A CORPORATIVE NETWORK FOR EDUCATIONAL QUALITY DEVELOPMENT OF EARLY CHIDHOOD EDUCATION IN THE 21th CENTURY OF NONTHABURI PROVINCIAL ADMINISTRATIVE ORGANIZATION
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to develop The Management Model Using a Corporative Network for Educational Quality Development of Early Childhood Educational in the 21th Century of Nonthaburi Provincial Administrative Organization. by doing 4 steps: 1) To study that concern about data was generality and guideline The Management Model Using a Corporative Network. 2) To develop Management Model by using data from first step for set the Model and approve by interview with 5 experts about appropriate, accuracy and content coverage. 3) To try-out of the model in 2 schools. 4) To evaluate of the model to check a utility and feasibility by using check list form. The result shows that the developed model consists of 1) The Management Model Using a Corporative Network for Educational Quality Development of Early Childhood Educational in the 21th Century of Nonthaburi Provincial Administrative Organization consists of 3 factors: 1) Process of Corporative Network was 6 steps (1) awareness for need. (2) Coordinate and networks searching. (3) Together commitment. (4) Network management. (5) Network follows up. (6) Continuing network. 2) The Education Management of Early Childhood Educational in the 21th such as (1) curriculum development through experience approach. (2) Learning management by integrate life skill. (3) Support 4 skills develop. (4) set environment that support to learn. (5) often evaluate and systematically. 3) Factors that support network management such as (1) policy setting (2) corporative construction (3) understanding making (4) continuing process (5) follow up and evaluation. Including after implement and evaluation, The Management Model all: appropriate, accuracy, coverage, benefit and possible was average high level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
ขวัญชนก ทองคุ้ย. (2557). การพัฒนารูปแบบการจัดประสบการณ์แบบเน้นประสบการณ์ เพื่อส่งเสริมความซื่อสัตย์สำหรับเด็กปฐมวัย. Journal of education naresuan university. 16(4). 10–21.
ชลธิชา การถาง และ มะลิวัลย์ น้อยบัวทิพย์. (2561). การพัฒนาแนวทางการสร้างความร่วมมือของกลุ่มงานในสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 26. วารสารการบริหารและนิเทศการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 9(1). 83-94.
นพปฎล บุญพงษ์. (2560). การนำเสนอรูปแบบการบริหารเครือข่ายสถานศึกษา สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
นรรัชต์ ฝันเชียร. (2564). Covid-19 ส่งผลกระทบต่อการศึกษาระดับปฐมวัยอย่างไรบ้าง. นครราชสีมา: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา นครราชสีมา เขต 6.
นริศ ภูอาราม. (2560). การพัฒนาระบบการจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพสำหรับเครือข่ายโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2558). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิสิฐ เทพไกรวัล. (2554). การพัฒนารูปแบบเครือข่ายความร่วมมือเพื่อคุณภาพการจัดการศึกษาในโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ภัทรวรรธน์ นิลแก้วบวรวิชญ์. (2559). รูปแบบการพัฒนาครือข่ายความร่วมมือทางวิชาการของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ราชกิจจานุเบกษา. (2562). พระราชบัญญัติการพัฒนาเด็กปฐมวัย พ.ศ. 2562. เล่ม 136 ตอนที่ 56 ก. 5-16.
วรรณดี นาคสุขปาน. (2557). รูปแบบการสร้างความร่วมมือด้านการศึกษากับโรงเรียนมัธยมศึกษาในประเทศกลุ่มประชาคมอาเซียน. ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ศักดิ์นิพน สว่างวงศ์. (2557). เครือข่ายความร่วมมือเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต. 14(2). 12-24.
ศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย. (2553). การพัฒนารูปแบบการจัดประสบการณ์การเรียนรู้แบบผู้ปกครองมีส่วนร่วมเพื่อพัฒนาทักษะทางสังคมสำหรับนักเรียนปฐมวัย. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 1(2). 54-63.
เศรษฐิยา เปรื่องพิชญาธร. (2556). การพัฒนาระบบการจัดการคุณภาพทั้งองค์การในโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุกัญญา งามบรรจง. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดกระบวนการเรียนรู้เพื่อเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 ผ่านกิจกรรมลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้ ของสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
เสมอ สุวรรณโค. (2558). รูปแบบเครือข่ายการพัฒนาคุณภาพการศึกษาด้านวิชาการของโรงเรียนระดับประถมศึกษา. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 16(2). 128-137.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดนนทบุรี. (2564). แผนปฏิบัติราชการประจำปี. นนทบุรี: องค์การบริหารส่วนจังหวัดนนทบุรี.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดนนทบุรี. (2564). รายงานผลการจัดการศึกษา. นนทบุรี: องค์การบริหารส่วนจังหวัดนนทบุรี.
Agrnoff, Robert. (2006). Inside Collaborative Networks: Ten Lessons for Public Managers. Public Administration Review. 66(6). 57-58.
Callan, V. & Ashworth, P. (2004). Working Together: Industry and VET Provider Training Partnerships. From http://www.ncver.edu.au. Retrieved October 5, 2020.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement. 30(3). 607–610.
Saavedra, A. (2012). Nine Lessons on How to Teach 21st Century Skills and Knowledge. Education Week. 58(4). 438-439.