การจัดการชุมชนเข้มแข็ง ตามแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ในเขตตำบลบางปลา อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ
คำสำคัญ:
การจัดการ, ชุมชนเข้มแข็ง, ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ (quantitativeresearch) มีวัตถุประสงค์เพื่อ1)ศึกษาระดับ ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง 2) ศึกษาระดับการนำแนวคิดปรัชญาของ เศรษฐกิจพอเพียงไปประยุกต์ใช้เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชน 3)ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างแนวคิด ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงต่อการนำไปประยุกต์ใช้เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชน ของประชาชนใน เขตตำบลบางปลาอำเภอบางพลีจังหวัดสมุทรปราการกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนในเขตตำบลบางปลา อำเภอบางพลีจังหวัดสมุทรปราการ จำนวน 395 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามมาตราส่วน ประมาณค่า 5 ระดับ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าที ค่าเอฟ ส่วนเบี่ยงเบน มาตรฐาน การวิเคราะห์ความแปรปรวน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน ผลการวิจัย พบว่า 1) ประชาชนตำบลบางปลาอำเภอบางพลีจังหวัดสมุทรปราการ มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับแนวคิดปรัชญา ของเศรษฐกิจพอเพียง ส่วนใหญ่อยู่ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย ( x =3.63 S.D. = 0.09) 2) ผลการศึกษาระดับ การนำแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงมาประยุกต์ใช้เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชน พบว่าอยู่ ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ย ( x =3.67 S.D.=0.06) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน คือ ด้านกระบวนการเรียนรู้ มีค่า เฉลี่ย ( x =3.69 S.D.=0.03)ด้านการพึ่งพาตนเอง มีค่าเฉลี่ย( x =3.68 S.D.= 0.08)และด้านการมีส่วนร่วม มีค่าเฉลี่ย ( x =3.64 S.D.= 0.09) 3) ผลการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความรู้ความเข้าใจแนวคิดปรัชญา ของเศรษฐกิจพอเพียงของประชาชนต่อการนำแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปประยุกต์ใช้เสริมสร้าง ความเข้มแข็งของชุมชน โดยรวมมีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับปานกลาง (r=0.403) เมื่อพิจารณาเป็นราย ด้าน พบว่า ประชาชนมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงมีความสัมพันธ์อย่าง มีนัยสำคัญทางสถิติต่อการนำแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงไปประยุกต์ใช้เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็ง ของชุมชน คือ ด้านการพึ่งพาตนเอง (r=0.448) ด้านการมีส่วนร่วม (r=0.403) และด้านกระบวนการเรียนรู้ (r=0.359) มีระดับความสัมพันธ์ปานกลาง เป็นไปในทิศทางบวก
References
คณะอนุกรรมการขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียง. (2547). เศรษฐกิจพอเพียงคืออะไร. กรุงเทพมหานคร :
สํานักงานคณะกรรมการการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
จิรายุอิศรางกูร ณ อยุธยา. (2548). การขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารเศรษฐกิจและสังคม. 42 (6),
หน้า 41-47.
ชลธีเจริญรัฐ. (2547). การเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนและเศรษฐกิจฐานราก ตำบลหนองไฮ
อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์. 7 (7), หน้า19-24.
ธนากร สังเขป. (2556). การพัฒนาที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
ปาริชาติวลัยเสถียร และคณะ. (2546). เอกสารประกอบการศึกษาวิชาสังคม 651 : ทฤษฎีและหลักการ
พัฒนาชุมชน กรุงเทพมหานคร : คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เพ็ญศรีเปลี่ยนขำ. (2550). วิถีการดำเนินชีวิตตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารวิชาการราชภัฏตะวันตก. 2 (1), หน้า 27.
ไพศาล เนาวะวาทอง. (2551). การจัดการชุมชนเศรษฐกิจพอเพียง : กรณีศึกษาหมู ่บ้านคำปลาหลาย ตำบลบ้านดงอำเภออุบลรัตน์จังหวัดขอนแก่น.
วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม. 4(2), หน้า38-49
วรรณธรรม กาญจนสุวรรณ. (2553). กระบวนการจัดการชุมชนเข้มแข็ง : รูปแบบปัจจัยและตัวชี้วัด.
วารสารรัฐประศาสนศาสตร์. 8 (2), หน้า 119-158.
ศิริพร ศีติสาร. (2551). การศึกษาปัจจัยที่สัมพันธ์กับการดำรงชีวิตตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
ของครูโรงเรียนเอกชน สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษานครราชสีมา เขต 1. วิทยานิพนธ์การศึกษา
มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สัญญาสัญญาวิวัฒน์. (2541). การพัฒนาชุมชนแบบจัดการ. พิมพ์ครั้งที่2.กรุงเทพมหานคร : เอมีเทรดดิ้ง.
สันติชัย เอื้อจงประสิทธิ์. (2551). สาระสำคัญของการมีส่วนร่วมของบุคลากร. กรุงเทพมหานคร :
สามเจริญพาณิชย์.
สาวิณีรอดสิน. (2554). ชุมชนเข้มแข็ง : กรณีศึกษาชุมชนบ้านปางจำปี ตำบลห้วยแก้ว อำเภอแม่ออน
จังหวัดเขียงใหม่. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขารัฐประศาสนศาสตร์
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อาคม เติมพิทยาไพสิฐ. (2544). การน้อมนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสู่การปฏิบัติ. วารสารเศรษฐกิจและสังคม. 48(1), หน้า 7.
Cohen, J.M., & Uphoff, N.T. (1981). Rural Development Participation: Concept and Measures for Project Design Implementation and Evaluation. Rural Development
Committee Center for International Studies. New York : Cornell University.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of Psychologicaltesting. 5th ed. New York: Harper Collins.
Fonchingong, C., & Fonjong, L. (2002). The concept of self-reliance in community disruption
initiatives in the Cameroon grassfires. Geo Journal. 57(1), p. 2.
Likert, R. (1961). New Patterns of Management. New York : McGraw-Hill.
Nonaka & Ikujiro. (2001). Classic Work: Theory of Organizational Knowledge Creation. In
Knowledge Management : Classic and Contemporary Works. Morey, Daryl et al.
London : The MIT Press.
Sallis, E., & Jones, G. (2002). Knowledge Management in Education. London : Kogan page.
White, A. T. (1982). Why Community Participation?, A Discussion of the Argument go,
(Community Participation : Current Issue and Lesson Learned. N.P. : United Nations
Children’ s Fun, 1982).
Yamane, T. (1967). Statistics : An Introductory Analysis. 2nd ed. New York : Harper and Row.
Downloads
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2021 มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรีและบุคลากรท่านอื่น ๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว