การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอาหารท้องถิ่นในตลาดน้ำดอนหวาย อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม
คำสำคัญ:
การส่งเสริมการท่องเที่ยว, เชิงอาหารท้องถิ่น, ตลาดน้ำดอนหวายบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ได้แก่ 1) เพื่อสำรวจความต้องการอาหารแต่ละประเภทในตลาดน้ำดอนหวาย อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม 2) เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารท้องถิ่นในตลาดน้ำดอนหวาย 3) เพื่อพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวด้านอาหารในตลาดน้ำดอนหวาย โดยใช้วิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ที่มีกิจกรรมร่วมกับชุมชน การสังเกตและการเก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) และการประชุมกลุ่มเฉพาะ (Focus Group) เพื่อให้ได้ข้อมูลตามวัตถุประสงค์การวิจัย
ผลการวิจัยพบว่า
1) ความต้องการอาหารในตลาดน้ำดอนหวาย นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ชื่นชมความหลากหลายของอาหารและเอกลักษณ์เฉพาะตัว เช่น รสชาติที่ไม่เหมือนใครและการใช้วัตถุดิบสดใหม่ ซึ่งสะท้อนถึงวัฒนธรรมและภูมิปัญญาของชุมชน การใช้วัตถุดิบท้องถิ่นช่วยสร้างความประทับใจและส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอาหารอย่างยั่งยืน
2) การพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารท้องถิ่น พบว่าอาหารที่มีชื่อเสียง เช่น เป็ดพะโล้ดอนหวายและขนมไทยโบราณได้รับความนิยม นอกจากนี้ผลไม้สดตามฤดูกาลและอาหารที่ใช้วัตถุดิบท้องถิ่นก็ได้รับการตอบรับดี เนื่องจากนักท่องเที่ยวให้ความสำคัญกับความสดใหม่และราคาที่คุ้มค่า
3) การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวด้านอาหาร พบว่าเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงอาหารท้องถิ่นในตลาดน้ำดอนหวายสะท้อนถึงเอกลักษณ์และวัฒนธรรมของชุมชน การสร้างเส้นทางท่องเที่ยวที่เชื่อมโยงไปยังร้านค้าที่มีคุณภาพ จะช่วยเสริมสร้างความน่าสนใจและส่งเสริมเศรษฐกิจของชุมชนอย่างยั่งยืน ผลการวิจัยนี้ช่วยให้เห็นถึงศักยภาพของตลาดน้ำดอนหวายในการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอาหารที่มีความหลากหลายและความยั่งยืน
Downloads
เอกสารอ้างอิง
อ้างอิง
กติกา กลิ่นจันทร์แดง. (2563).“อัตลักษณ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอาหารท้องถิ่นในเมืองรองทางการท่องเที่ยวของกลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 1”. มหาวิทยาลัยนเรศวร ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว,
เกียรติ จิวะกุล และคณะ. (2525). ตลาดในกรุงเทพมหานคร : การขยายตัวและพัฒนาการ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไกรฤกษ์ ปิ่นแก้ว. (2556). แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. ออนไลน์ แหล่งข้อมูล : https://tourism-dan1.blogspot.com/ (๓๐ มกราคม 2567).
ณรงค์ สมพงศ์. (2550) กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์เชิงรุกครัวไทยสู่ครัวโลก. Thailand Retaurants,
นราวดี บัวขวัญ. (2556).“รูปแบบการจัดการตลาดน้ำเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ตลาดน้ำคลองแห อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา”. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
นากร สังเขป, (2552). ภูมิปัญญาชาวบ้านและภูมิปัญญาท้องถิ่น, ลำปาง : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.
ปองปรารถน์ สุนทรเภสัช, กิติวัฒน์ กิติบุตร, กนกพร เอกกะสินสกุล. (2561).“การเล่าเรื่องอาหารท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม : กรณีศึกษาน้ำปูแจ้ห่ม”. วารสารวิทยาการจัดการสมัยใหม่, ปีที่ 11 ฉบับที่ 1 (มกราคม - มิถุนายน)
ยุพดี เสตพรรณ, (2537). ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยวไทย. กรุงเทพมหานคร : พิศิษฐ์การพิมพ์.
ราณี อิสิชัยกุล, (2557). การจัดการการท่องเที่ยวเฉพาะทาง, นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สมบัตร กันบุตร และน้ำฝน รักประยูร. (2565).“กลยุทธ์การพัฒนาผลิตภัณฑ์อาหารท้องถิ่นเชิงสร้างสรรค์ในเขตพื้นที่พิเศษอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย-ศรีสัชนาลัย”. รายงานวิจัย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร. วิทยาเขตแพร่ ปีที่ 8 ฉบับที่ 1 (มกราคม – มิถุนายน)
สันติ พัฒน์พันธุ์. (2561). “การมีส่วนร่วมของประชาสังคมในการบริหารการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม โดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่น”. รายงานวิจัย. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยรังสิต.
อนงค์ ไต่วัลย์.(2555). การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวน้ำแบบยั่งยืน : กรศึกษา ตลาดน้ำวัดตะเคียน อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์ชัยภูมิ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความลิขสิทธิ์
