จิตตปัญญาศึกษากับการสอนสังคมศึกษา: แนวทางการพัฒนาจิตใจจากพุทธธรรม

ผู้แต่ง

  • พรภิรมย์ ยอดบุญ วิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร
  • พระครูโอภาสสราธิคุณ อาสโภ วิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • สิทธิกร พันศิริ วิทยาลัยสงฆ์พุทธโสธร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

จิตตปัญญาศึกษา, การสอนสังคมศึกษา, พุทธธรรม

บทคัดย่อ

บทความวิชาการเรื่อง “จิตตปัญญาศึกษากับการสอนสังคมศึกษา: แนวทางการพัฒนาจิตใจจากพุทธธรรม” มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอการบูรณาการแนวคิดจิตตปัญญาศึกษา (Contemplative Education) กับการสอนวิชาสังคมศึกษา โดยใช้หลักพุทธธรรมเป็นฐานในการพัฒนาจิตใจและปัญญาของผู้เรียน แนวคิดนี้เน้นการฝึกสติ การสะท้อนคิด และการพัฒนาคุณธรรมเชิงจริยธรรม โดยเชื่อมโยงกับหลักธรรมในพุทธศาสนา เช่น สติปัฏฐาน 4 อริยสัจ 4 และอิทธิบาท 4 เพื่อนำไปสู่ความตระหนักรู้ในตนเองและสังคม กระบวนการจิตตปัญญาศึกษานี้ยังช่วยเสริมสร้างความคิดเชิงวิพากษ์ (Critical Thinking) ทักษะทางสังคม และการเรียนรู้อย่างมีความหมาย ผ่านการพิจารณาเนื้อหาสังคมศึกษาเชิงลึกและเชื่อมโยงกับชีวิตจริงของผู้เรียน

            การสอนแบบจิตตปัญญาศึกษานี้ไม่เพียงช่วยให้ผู้เรียนสามารถวิเคราะห์ปัญหาสังคมได้อย่างรอบคอบ แต่ยังพัฒนาคุณธรรมและจริยธรรม เช่น ความเมตตา ความรับผิดชอบ และการอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างสันติสุข นอกจากนี้ การฝึกสติและสมาธิยังช่วยให้ผู้เรียนควบคุมอารมณ์ มีสมาธิ และลดความเครียด ซึ่งส่งผลต่อประสิทธิภาพในการเรียนรู้และการตัดสินใจเชิงจริยธรรม ชี้ให้เห็นว่าการผสมผสานจิตตปัญญาศึกษากับการสอนสังคมศึกษาจะช่วยพัฒนาผู้เรียนให้เป็นบุคคลที่มีคุณธรรม จิตใจเข้มแข็ง และพร้อมเผชิญปัญหาสังคมอย่างมีสติและปัญญา

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

จารุนันท์ พันธุ์ยางน้อย. (2555). จิตตปัญญาศึกษาในบริบทการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ทองหล่อ วงษ์สว่าง. (2551). การพัฒนาความรู้และจิตใจในการศึกษาพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

ธีรยุทธ บุญมี. (2551). พุทธธรรมกับการพัฒนาชีวิต. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2552). การศึกษาแนวจิตตปัญญาศึกษา. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2553). พุทธธรรม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.

วศิน อินทสระ. (2549). หลักพุทธศาสนาสำหรับชีวิตประจำวัน. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

สมบัติ รื่นนุสาร. (2553). จิตตปัญญาศึกษา: การเรียนรู้สู่การพัฒนาความสุขภายใน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Brown, P. L. (2015). Mindful Learning: The New Science of Teaching and Student Brain. Psychology Press.

Davidson, R. J. (2008). The Emotional Life of Your Brain. New York: Penguin Group.

Kabat-Zinn, J. (1994). Wherever You Go, There You Are: Mindfulness Meditation in Everyday Life. New York: Hyperion.

Langer, E. J. (1989). Mindfulness. Addison-Wesley Publishing Company.

Noddings, N. (2002). Educating Moral People: A Caring Alternative to Character Education. Teachers College Press.

Salzberg, S. (1997). Loving-Kindness: The Revolutionary Art of Happiness. Shambhala Publications.

Schön, D. A. (1983). The Reflective Practitioner: How Professionals Think in Action. Basic Books.

Vygotsky, L. S. (1978). Mind in Society: The Development of Higher Psychological Processes. Harvard University Press.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-08-02

รูปแบบการอ้างอิง

ยอดบุญ พ., อาสโภ พ., & พันศิริ ส. (2025). จิตตปัญญาศึกษากับการสอนสังคมศึกษา: แนวทางการพัฒนาจิตใจจากพุทธธรรม. วารสารชัยภูมิปริทรรศน์, 2568(2), 1–13. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jcr/article/view/274316