แนวทางการเสริมสร้างสมรรถนะการเรียนรู้ตามหลักวุฑฒิธรรม ๔

Main Article Content

พระมหาธนวุฒิ อุปชัย

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวิเคราะห์และนำเสนอแนวทางในการเสริมสร้างสมรรถนะการเรียนรู้ตามหลักวุฑฒิธรรม ๔ หลักวุฑฒิหรือวุฑฒิธรรมคือธรรมเป็นเครื่องเจริญ คุณธรรมที่ก่อให้เกิดความเจริญงอกงาม เป็นข้อปฏิบัติให้เข้าถึงความเป็นอริยบุคคลชั้นโสดาบัน คุณสมบัติของบุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยวุฑฒิธรรม ๔ มีเกณฑ์ชี้วัดดังนี้ เกณฑ์ชี้วัดข้อที่ ๑ สัปปุริสสังเสวะ-การคบสัตบุรุษต้องเป็นเหตุให้เกิดปัญญา ๓ ระดับ คือ สุตมยปัญญา-ปัญญาจากการฟัง จินตมยปัญญา-ปัญญาจากการคิด ภาวนามยปัญญา-ปัญญาจากการลงมือปฏิบัติ เกณฑ์ชี้วัดข้อที่ ๒ สัทธัมมัสสวนะ-การฟังพระสัทธรรม ต้องเกิดประโยชน์ ๕ ข้อ คือ (๑) ได้ฟังสิ่งที่ยังไม่เคยฟัง ได้เรียนรู้สิ่งที่ยังไม่เคยเรียนรู้ (๒) สิ่งที่เคยได้ฟังก็ทำให้แจ่มแจ้งเข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้น (๓) แก้ข้อสงสัยได้ (๔) เกิดสัมมาทิฏฐิ (๕) มีจิตผ่องใสจากการฟังธรรม เกณฑ์ชี้วัด ข้อที่ ๓ โยนิโสมนสิการ-มีกระบวนการคิดที่มีเหตุผล ๔ นัย ซึ่งจะทำให้ไม่เกิดข้อผิดพลาดในเรื่องที่ต้องตัดสินใจในชีวิตประจำวัน เป็นการดำเนินชีวิตด้วยปัญญา เกณฑ์ชี้วัดข้อที่ ๔ ธัมมานุธัมมปฏิบัติ ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม คือเข้าใจความหมาย ขอบเขต และบริบทของหลักธรรมที่นำมาปฏิบัติได้ถูกต้องครบถ้วน สามารถนำมาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์ในการทำงานและการดำเนินชีวิตอย่างถูกต้องเหมาะสม ดังนั้น วุฑฒิธรรม ๔ จึงเป็นวิถีแห่งความเจริญในชีวิตที่ควรเสริมสร้างให้เกิดขึ้นในตนเอง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
1.
อุปชัย พ. แนวทางการเสริมสร้างสมรรถนะการเรียนรู้ตามหลักวุฑฒิธรรม ๔. JGSR [อินเทอร์เน็ต]. 30 เมษายน 2025 [อ้างถึง 25 ธันวาคม 2025];21(1):298-316. available at: https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JGSR/article/view/257825
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ภาษาไทย

กรรณิการ์ บารมี. “ความต้องการการพัฒนาสมรรถภาพในการปฏิบัติงานของครูประจำกลุ่มการศึกษานอกโรงเรียนสายสามัญ วิธีเรียนทางไกลในกรุงเทพมหานคร”. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกระบบโรงเรียน. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

ฉัตรณรงค์ศักดิ์ สุธรรมดี และจินตกานต์ สุธรรมดี. “การประยุกต์ใช้สมรรถนะเพื่อพัฒนาทรัพยากรมนุษย์”. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด. ปีที่ ๑๑ ฉบับที่ ๑ (มกราคม-มิถุนายน ๒๕๖๐): ๒๖๓.

ธำรงศักดิ์ คงคาสวัสดิ์. การบริหารงานบุคคล Competency ภาคปฏิบัติ...เขาทำกันอย่างไร. กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น), ๒๕๔๙.

พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระจันทบุรีนฤนาถ. ปทานุกรมบาลี ไทย อังกฤษ สันสกฤต. พิมพ์ครั้งที่ ๕.นครปฐม: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย, ๒๕๕๓.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ ๘. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๔๒.

________. รุ่งอรุณของการศึกษา: เบิกฟ้าแห่งการพัฒนาที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พิมพ์สวย จำกัด, ๒๕๔๖.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ ๓๔. มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต), ๒๕๕๙.

มหาจุฬาลกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ เล่มที่ ๒๒ สุตฺตนฺตปิฏก องฺคุตฺตรนิกาย ปญฺจกนิปาตปาลิ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา, ๒๕๐๐.

________. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่มที่ ๑๑ ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

________. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. เล่มที่ ๑๖ ๑๙ ๒๐ ๒๑ ๒๒ ๒๕ ๒๗ ๒๘. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

________. สุตฺตนฺตปิฏเก มหาจุฬาอฏฺฐกถา ปรมตฺถโชติกาย นาม ขุทฺทกปาฐอฏฺฐกถาย ขุทฺทกปาฐวณฺณนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์วิญญาณ, ๒๕๓๒.

________. มังคลัตถทีปนีภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ภาค ๑-๒. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๕๔.

รวีรรณ เผ่ากัณหา. “สมรรถนะทางการบริหารของผู้บริหารระดับภาควิชา สาขาวิชาพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐ”. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, ๒๕๔๘.

อานนท์ ศักดิ์วรวิชญ์. แนวคิดเรื่องสมรรถนะ Competency: เรื่องเก่าที่เรายังหลงทาง. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๗.

ภาษาอังกฤษ

Anthony et al. Strategic Human Resource Management. Forth Worth: Dryden Press, 1996.

Boyatzis, R.E. The Competent Manager: A Model for Effective Performance. New York: John Wiley & Sons, 1982.

Clive Erricker. World faiths Buddhism. London: Hodder Headline, 1995.

Richard Boyatzis. The Competent Manager: A Model of Effective Performance. New York: Wiley, 1982.