การพัฒนาการจัดการศูนย์เรียนรู้พิพิธภัณฑ์โนราเติม วิน วาด ตำบลคูเต่า อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา

Main Article Content

นิธิกิตติกานต์ เหมสุวรรณ์
พาฝัน รัตนะ
วราภรณ์ อ๋องเซ่ง

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการรับรู้ การมีส่วนร่วม และความคิดเห็นของประชาชนเกี่ยวกับศูนย์เรียนรู้พิพิธภัณฑ์โนราเติม วิน วาด ตำบลคูเต่า อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา และเสนอแนวทางการพัฒนา โดยใช้วิธีวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed method research)  เก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ก่อตั้ง เจ้าหน้าที่ ปราชญ์ และผู้มีส่วนได้เสีย 10 ราย  และแบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่างประชาชน 400 คน  รวมถึงการจัดสนทนากลุ่ม (Focus group discussion) กับผู้เกี่ยวข้อง15 คน ผลการวิจัยพบว่า พิพิธภัณฑ์โนราเติม วิน วาด เป็นแหล่งเรียนรู้สำคัญในการอนุรักษ์และเผยแพร่ศิลปะโนรา ซึ่งเป็นมรดกทางวัฒนธรรมภาคใต้  อย่างไรก็ตาม การรับรู้ของประชาชนในพื้นที่ยังจำกัด โดยเฉพาะการเข้าถึงข้อมูลและการประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อออนไลน์  ด้านความคิดเห็นโดยรวมอยู่ในระดับสูง โดยเฉพาะด้านสถานที่และอาคาร (ค่าเฉลี่ย 4.3) และวัตถุสิ่งของจัดแสดง (ค่าเฉลี่ย 4.2)  แต่ด้านการประชาสัมพันธ์มีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุด (ค่าเฉลี่ย 3.6)  ข้อเสนอแนะในการพัฒนา ได้แก่ การเพิ่มช่องทางการประชาสัมพันธ์ให้เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายมากขึ้น ปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวก และพัฒนาการจัดแสดงให้มีความน่าสนใจและอินเทอร์แอคทีฟ  นอกจากนี้ ควรเพิ่มกิจกรรมที่ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนและเยาวชน รวมถึงการเชื่อมโยงกับเศรษฐกิจสร้างสรรค์ เพื่อให้พิพิธภัณฑ์เป็นศูนย์กลางการเรียนรู้และสร้างผลกระทบเชิงบวกต่อสังคมได้อย่างยั่งยืน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เหมสุวรรณ์ น., รัตนะ พ. ., & อ๋องเซ่ง ว. . (2025). การพัฒนาการจัดการศูนย์เรียนรู้พิพิธภัณฑ์โนราเติม วิน วาด ตำบลคูเต่า อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารอินทนิลทักษิณสาร มหาวิทยาลัยทักษิณ, 20(3), 113–130. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/HUSOTSU/article/view/279955
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ชวน เพชรแก้ว. (2559). โนรา: การอนุรักษ์และพัฒนา, สารอาศรมวัฒนธรรมวลัยลักษณ์. 16(1), 1–27.

ชุรีพร จ่าสอน.(2567). มโนราห์ วัฒนธรรมปักษ์ใต้. สืบค้นเมื่อ 18 มีนาคม 2567, จาก https://sites.google.com/site/aungang16/.

สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดพัทลุง. (2567). ศิลปะการแห่งโนราห์. สืบค้นเมื่อ 16 เมษายน 2567, จาก https:// www.m-culture.go.th/phatthalung.

วราภรณ์ นุ่นแก้ว. (2549). โนราเติม เมืองตรัง. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

เรืองศรี วงษ์สิริ. (2563). “มโนราห์” บนฐานการจัดการวัฒนธรรมร่วม: โนราเติม เมืองตรัง, วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม โรงเรียนพระปริยัติสามัญวัดสระเรียง. 4(2), 12–27.

Yamane, T.(1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). New York: Harper & Row.

Falk, J. H.,& Dierking, L. D. (2016). The museum experience revisited. Walnut Creek, CA: Left Coast Press.

Hooper-Greenhill, E. (2000). Museums and the interpretation of visual culture. London: Routledge.

Silverman, L. H. (2010). The social work of museums. London: Routledge.

Trant, J. (2009). Emerging convergence? Thoughts on museums, archives, libraries and professional training, Museum Management and Curatorship. 24(4), 369–387.

UNESCO. (2015). Recommendation concerning the protection and promotion of museums and collections, their diversity and their role in society. Retrieved July 28, 2024, from https://www.unesco.org/en/articles/new-global-recommendation-museums-and-collections-adopted-0.