ข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาญี่ปุ่นเชิงธุรกิจในสถานการณ์การรับโทรศัพท์ของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทย ระดับปริญญาตรี

Main Article Content

พัชราภรณ์ นิลอุบล
ศิรินทร์ญา เปียกลิ่น
คุณัชญ์ สมชนะกิจ

บทคัดย่อ

          บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาข้อผิดพลาดการใช้ภาษาญี่ปุ่นเชิงธุรกิจในการสนทนาทางโทรศัพท์ของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทย กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้คือ นักศึกษาชั้นปีที่ 4 วิชาเอกภาษาญี่ปุ่น คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ จำนวน 31 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบทดสอบ เก็บข้อมูลโดยใช้แบบทดสอบชนิดเติมเต็มบทสนทนาการรับโทรศัพท์ และการสัมภาษณ์เชิงลึกแบบกลุ่ม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ยและร้อยละ  


          จากการศึกษาพบข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาญี่ปุ่นเชิงธุรกิจในสถานการณ์การรับโทรศัพท์ แบ่งเป็น 2 รูปแบบ คือ 1) ข้อผิดพลาดด้านการใช้ไวยากรณ์ผิด และ 2) ข้อผิดพลาดด้านการใช้คำศัพท์ผิด ผลการศึกษาพบว่า ผู้เรียนมีข้อผิดพลาดในการใช้ไวยากรณ์มากที่สุด ตามด้วยการใช้คำศัพท์ผิด สะท้อนให้เห็นว่า ผู้เรียนไม่สามารถจดจำรูปแบบสำนวนมาตรฐานในการรับโทรศัพท์เชิงธุรกิจที่ถูกต้องได้ ไม่สามารถใช้ภาษาสุภาพ เช่น รูปยกย่องและรูปถ่อมตนได้อย่างถูกต้อง ใช้รูปสุภาพไม่เหมาะสมกับสถานการณ์ อีกทั้งผู้เรียนมีคลังคำศัพท์น้อยโดยเฉพาะคำศัพท์ที่ใช้ในบริบททางธุรกิจ ดังนั้น ผู้สอนจึงควรแนะนำตัวอย่างสถานการณ์จริงไปพร้อม ๆ กับการสอนคำศัพท์ วัฒนธรรมและมารยาทการโทรศัพท์ และความเข้าใจในการใช้ภาษาสุภาพ โดยใช้สถานการณ์จำลองทางธุรกิจ ซึ่งจะช่วยให้ผู้เรียนสามารถพัฒนาทักษะการสนทนาเชิงธุรกิจทางโทรศัพท์ได้อย่างถูกต้องมากยิ่งขึ้น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
นิลอุบล พ. . ., เปียกลิ่น ศ. ., & สมชนะกิจ ค. (2025). ข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาญี่ปุ่นเชิงธุรกิจในสถานการณ์การรับโทรศัพท์ของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทย ระดับปริญญาตรี. วารสารอินทนิลทักษิณสาร มหาวิทยาลัยทักษิณ, 20(3), 31–57. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/HUSOTSU/article/view/278172
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ศิริวรรณ มุนินทรวงศ์ และทัศนีย์ เมธาพิสิฐ. (2558). ทิศทางการพัฒนาทรัพยากรบุคคลเพื่อประกอบการญี่ปุ่นในไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา. 5(2), 48-69.

กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2567). 7 เดือน ปี ‘67 ต่างชาติลงทุนในไทย 90,987 ล้านบาท ญี่ปุ่นลงทุนอันดับหนึ่ง 47,879 ล้านบาท. สืบค้นเมื่อ 4 ธันวาคม 2567, จาก https://www.dbd.go.th/ news/17901092567.

ณรงค์ศักดิ์ พิชญพิศุทธิ์. (2567). ปัญหาการใช้ภาษาสุภาพเชิงธุรกิจของผู้เรียนชาวไทยระดับปริญญาตรีที่ศึกษาภาษาญี่ปุ่นธุรกิจเป็นวิชาเอก. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ. 31(1), 189-212.

ธนิส พูนวงศ์ประเสริฐ. (2559). การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาสุภาพของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทย (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ธิติสรณ์ แสงอุไร. (2556). ความพึงพอใจของบัณฑิตต่อการเรียนการสอนภาษาญี่ปุ่นด้านการฟังและการพูดกับความสอดคล้องกับความต้องการของบริษัทญี่ปุ่นในประเทศไทย (วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มิชิโกะ มิยาซากิ และซาชิโกะ โกชิ. (2553). คล่องญี่ปุ่นธุรกิจใน 30 ชั่วโมง. (วิภา งามฉันทกร,

ผู้แปล) กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ภาษาและวัฒนธรรม.

วราลี จันทโร และธนภัส สนธิรักษ์. (2563). การวิเคราะห์ปัญหาด้านการใช้ภาษาญี่ปุ่นที่พบในการฝึกงาน: กรณีศึกษาผู้เรียนวิชาเอกภาษาญี่ปุ่น. วารสารเครือข่ายญี่ปุ่นศึกษา. 10(1), 65-82.

Damrongchai, N. (2013). Japanese Speaking Personnel Proficiency Deficiencies: A Case Study of Japanese Education in Thailand. Journal of Language Teaching and Research. 4(2), 348-356.

うちやまかずや. (2007). 電話応対. Retrieved August, 7, 2023, from https://www7a.biglobe. ne.jp/nifongo/index.html.

野元千寿子. (2007). 「 日系企業が現地社員に求める「ビジネス日本語」の実態 」,『ポリグロシア』. 13, 69-81.

服部明子. (2016). 「ビジネス場面の会話データを利用した日本語教育への応用」,『三重大学教育学部研究紀要』. 67, 77-86.