กักขังไว้ชั่วกาลนาน : สัมผัสต่อเวลาของผู้ป่วยอัมพาต

บทคัดย่อ

บทความชิ้นนี้ มุ่งศึกษาสัมผัสต่อเวลาของผู้ป่วยอัมพาตในระยะเวลาต่าง ๆ ของการเจ็บป่วย จากช่วงต้นๆ ของความเจ็บป่วย ผู้ป่วยอัมพาตรู้สึกว่าเวลาไร้ความหมาย แบนราบ ไม่มีจังหวะของกาละในแต่ละวัน เวลาได้ล่มสลายกลายเป็นเวลาที่ราบเรียบเหมือนชั่วกัลปาวสาน เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่งผู้ป่วยได้พัฒนาสัมผัสต่อเวลา (sense of time) ขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการปรับตัวเพื่อให้ชีวิตเป็นสิ่งที่ทนทานได้ มีเป้าหมาย และมีความเป็นจังหวะของเวลา ซึ่งพบว่า ผู้ป่วยมีการจัดการการรับรู้เวลาใน 2 ลักษณะ คือ การจัดการเวลาในชีวิตประจำวัน และการจัดการเวลาในระยะยาว สรุป การศึกษาเบื้องต้นนี้มุ่งจะแสดงให้เห็นว่าประสบการณ์เชิงพื้นที่และเวลาของผู้ป่วยอัมพาตเป็นผลที่ถูกสร้างขึ้นจากความรู้/อำนาจ สายสัมพันธ์หลายชุด และในขณะเดียวกับก็ต้องการสำรวจการดิ้นรนของผู้ป่วยที่ปรารถนาจะทำให้ชีวิตมีเป้าหมาย มีความหวังและมีจังหวะเวลาด้วยวิธีต่างๆ ผ่านการทำงานภาคสนามด้วยการลงไปพูดคุยกับผู้ป่วยอัมพาตที่ไม่สามารถเดินได้ตามชุมชนในพื้นที่กรุงเทพมหานคร