สมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา

ผู้แต่ง

กิตติศักดิ์ บุญพระ สาขาวิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร
ศักดิพันธ์ ตันวิมลรัตน์ ภาควิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร

คำสำคัญ:

สมรรถนะ, สมรรถนะผู้นำ

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทราบ 1) สมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา 2) แนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ ผู้บริหารและครูโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา รวมทั้งสิ้น 118 คน ผู้วิจัยใช้ผู้บริหารและครูโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา เป็นหน่วยวิเคราะห์ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยมี 2 ประเภท คือ 1) แบบสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับสมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยาตามแนวคิดของรูเบน 2) แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างเกี่ยวกับแนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้นำ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ความถี่ ร้อยละ มัชฌิมเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1. สมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้านพบว่า อยู่ในระดับมากที่สุด จำนวน 1 ด้าน คือ สมรรถนะตามตำแหน่ง และอยู่ในระดับมาก จำนวน 4 ด้าน โดยเรียงตามค่ามัชฌิมเลขคณิตจากมากไปน้อย ดังนี้ สมรรถนะส่วนบุคคล สมรรถนะการคิดวิเคราะห์ สมรรถนะการจัดการองค์การ และสมรรถนะการสื่อสาร ตามลำดับ
2. แนวทางในการพัฒนาสมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา พบว่า ผู้บริหารควรให้ความสำคัญกับสมรรถนะการสื่อสาร โดยจำเป็นต้องอาศัยการผสมผสานระหว่างการจูงใจในรูปแบบต่าง ๆ เพื่อกระตุ้นให้ผู้ร่วมงานเกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น อีกทั้งควรศึกษาเทคนิคการพูดหรือหลักทางจิตวิทยาในการโน้มน้าวใจเพิ่มเติมควบคู่ไปพร้อมกัน และควรรับฟังความคิดเห็นผู้อื่นอย่างตั้งใจ เนื่องจากการมีเทคนิคการพูดที่ดี เริ่มจากการฟังที่ดี เพื่อที่จะได้เข้าใจถึงความต้องการหรือตัวตนที่แท้จริงของผู้พูด ซึ่งเมื่อรับรู้แล้วนั้น การใช้เทคนิคการพูดโน้มน้าวใจหรือการเจรจาต่อรองก็จักประสบความสำเร็จได้มากขึ้นเท่านั้น รวมถึงควรส่งเสริมวัฒนธรรมการมีส่วนร่วม การรับฟังความคิดเห็นอย่างรอบด้าน ซึ่งจะช่วยให้ผู้นำเข้าใจสถานการณ์ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และสื่อสารกับผู้ร่วมงานอย่างชัดเจน ตรงประเด็น ไม่อ้อมค้อม ผสมผสานกับการมีจิตใจโอบอ้อมอารี จริงใจ และเป็นกัลยาณมิตรต่อผู้อื่น ตลอดจนไม่ยึดตนเองเป็นศูนย์กลางในการปฏิบัติงาน

เอกสารอ้างอิง

ชูขวัญ รัตนพิทักษ์ธาดา และประทุมทอง ไตรรัตน์. (2566). สมรรถนะของผู้นำทางการศึกษาเพื่อการอยู่รอดและเติบโตในยุค BANI World. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค, 9(1), 16–28.

นาวิน พินิจอภิรักษ์ และไตรรัตน์ สิทธิทูล. (2564). สมรรถนะของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสมุทรปราการเขต 1. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ฯ, 8, 328.

รวิกาญจน์ ทาพันธ์. (2565). ดิจิทัลดิสรัปชั่นและความปกติใหม่. วารสารการพิมพ์ไทย, 138, 242.

สุจิตรา พิพัฒนพงษ์. (2564). นวัตกรรมเส้นทางการพัฒนาผู้บริหารโรงเรียนตามแนวคิดสมรรถนะผู้นำในอนาคต [วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย]. https://digital.car.chula.ac.th/chulaetd/5268/

สุจิตรา โอสถอภิรักษ์, และคณะ. (2565). การบริหารการจัดการเรียนรู้ในยุค Digital Disruption. วารสารวิชาการสถาบันวิทยาการจัดการแห่งแปซิฟิค สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(1), 75.

สุทธิศักดิ์ อ่อนตะวัน. (2563). สมรรถนะของผู้บริหารกับความสุขของครูโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร [วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร]. http://ithesis-ir.su.ac.th/dspace/bitstream/123456789/3258/1/59252342.pdf

Abun, D., Magallanes, T., Encarnacion, M. J., & Agoot, F. (2023). Examining the influence of leadership competencies on employees’ work engagement. Divine Word International Journal of Management and Humanities, 2(2), 242–267.

Aschalew, S. (2020). The effect of leadership competencies on project success: In the case of Ethiopian Defense Construction Enterprise, Addis Ababa (Master’s thesis, St. Mary’s University). http://197.156.93.91/handle/123456789/5627

Best, J. W. (1970). Research in education. Prentice-Hall.

Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1961). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 3, 608.

Likert, R. (1961). New patterns of management. McGraw-Hill.

Marr, B. (2022). Future skills: The 20 skills and competencies everyone needs to succeed in a digital world. Wiley.

Ruben, B. D. (2006). What leaders need to know and do: A leadership competencies scorecard. National Association of College and University Business Officers (NACUBO).

Saltsman, G., & Shelton, K. (2019). Leadership competencies for global education leaders: A Delphi study of UNESCO delegates and administrators. ICPEL Educational Leadership Review, 20(1), 154–158.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

06/30/2025

รูปแบบการอ้างอิง

บุญพระ ก., & ตันวิมลรัตน์ ศ. (2025). สมรรถนะผู้นำของผู้บริหารโรงเรียนวัดไร่ขิงวิทยา. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 16(1), 136–150. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EdAd/article/view/279633