การเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียน ในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานครศรีธรรมราช.

Main Article Content

สายฝน จันทร์ศรีนวล
พระครูเขมธรรมโฆษิต
บุญเลิศ วีระพรกานต์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรของโรงเรียนในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ 2) เพื่อศึกษาแนวทางการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กร ตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียนในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ 3) เพื่อนำเสนอและประเมินแนวทางการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กร ตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียนในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพเก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้มีส่วนเกี่ยวข้องจำนวน 15 คน สัมภาษณ์เชิงลึกผู้เชี่ยวชาญจำนวน 5 รูป/คน การสนทนากลุ่ม ผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 7 รูป/คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสัมภาษณ์ แบบประเมินการสนทนากลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการวิเคราะห์เนื้อหา


ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรยังไม่เป็นระบบโดยการสื่อสารไม่ชัดเจนและการทำงานร่วมกันขาดความต่อเนื่อง บุคลากรไม่ได้แสดงความคิดเห็นหรือรับฟังความคิดเห็นจากกันและกัน รวมถึงสภาพแวดล้อมทั้งด้านสุขภาพกายและจิตยังไม่ดีเท่าที่ควร การเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรจึงจำเป็นต้องมีการวางแผนและดำเนินการอย่างต่อเนื่องเพื่อพัฒนาให้ยั่งยืน 2) แนวทางการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียนในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ ประกอบด้วย (1) การเข้าใจตนเอง (2) การเข้าใจบุคคลอื่น (3) การเข้าใจสิ่งแวดล้อมกับหลักสาราณียธรรม 6 โดยมีขั้นตอนการดำเนินการ ประกอบด้วยการวางแผนการสร้างองค์ความรู้ การจัดกิจกรรมเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กร และการติดตามและประเมินผล 3) การนำเสนอและประเมินแนวทางการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียนในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ พบว่า มีความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์ต่อการนำไปใช้ในการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กร

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
จันทร์ศรีนวล ส. ., พระครูเขมธรรมโฆษิต, & วีระพรกานต์ บ. . (2025). การเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ในองค์กรตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียน ในสหวิทยาเขตทุ่งใหญ่ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษานครศรีธรรมราช. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 12(2), 257–266. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/277400
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). คู่มือการบริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐานที่เป็นนิติบุคคล. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.

กันตยา เพิ่มผล. (2546). การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงาน. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.

กิจจา บานชื่น. (2560). มนุษยสัมพันธ์กับปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดยูเคชั่น.

ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2543). ระบบบริหารจัดการเพื่อการจัดสรรทรัพยากรสำหรับการศึกษาขั้นพื้นฐาน 12 ปีที่สอดรับกับ พ.ร.บ. การศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

ธนานนท์ แสงทองทาบ. (2564). การสร้างมนุษยสัมพันธ์ของผู้บริหารกับชุมชน ตามหลักสาราณียธรรม 6 ของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา อำเภอหนองบัว จังหวัดนครสวรรค์. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ธีรวัชร แสงจง. (2562). การศึกษามนุษยสัมพันธ์ของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชุมพร เขต 1. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.

ธีระพงษ์ สมเขาใหญ่. (2564). ภาวะผู้นำทางการศึกษา. นครศรีธรรมราช: โรงพิมพ์ดีชัย.

พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2547). พจนานุกรมพุทธศาสตร ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 12 กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

รดาชม พรมนิวาส. (2561). รูปแบบภาวะผู้นำแห่งตนและทักษะมนุษยสัมพันธ์ของผู้นำที่ส่งผลต่อความเหนียวแน่นของทีมงาน. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชมงคลธัญบุรี.

Muhammed and Sever Mustafa. (2020). School Principals and Human Relations = Okul Müdürü ve Insani Iliskiler pegem Akademi. Educational Administration: Theory and Practice.

Serena Smith. (2017). Application on Human Relations Theory in Primary Schools. Norderstedt Germany: GRIN Verlag.