ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาครูโรงเรียนเอกชัยตามแนวคิดผู้ประกอบการทางสังคม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยมีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการพัฒนาครูโรงเรียนเอกชัย ตามแนวคิดผู้ประกอบการทางสังคม 2) เพื่อศึกษาความต้องการจำเป็นในการพัฒนาครูโรงเรียนเอกชัย ตามแนวคิดผู้ประกอบการทางสังคม การวิจัยครั้งนี้ใช้วิธีการวิจัยเชิงบรรยาย ประชากรที่ใช้ในการวิจัย คือ โรงเรียนเอกชัย ผู้ให้ข้อมูล คือ ผู้อำนวยการสถานศึกษา รองผู้อำนวยการสถานศึกษา และครูผู้สอน จำนวน 100 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามความต้องการจำเป็นในการพัฒนาครูโรงเรียนเอกชัย ตามแนวคิดผู้ประกอบการทางสังคม ที่มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.926 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ความต้องการจำเป็น (PNImodified) ผลการวิจัยพบว่า ความต้องการจำเป็นในการพัฒนาครูโรงเรียนเอกชัยตามแนวคิดผู้ประกอบการทางสังคมในภาพรวมอยู่ในระดับมาก คือ (PNImodified=0.376) เมื่อวิเคราะห์ความต้องการจำเป็นรายด้าน พบว่า ด้านมีความคิดสร้างสรรค์และความสามารถในการสร้างนวัตกรรมเพื่อแก้ปัญหาสังคมมีลำดับดัชนีความต้องการจำเป็นสูงที่สุด (PNImodified=0.414) รองลงมา คือ ด้านมีเป้าหมายและมุ่งมั่นแก้ปัญหาสังคม (PNImodified=0.400) ด้านความเชี่ยวชาญและเข้าใจการดำเนินกิจการทางสังคม (PNImodified=0.396) ด้านมีความกล้าเสี่ยง (PNImodified=0.376) ด้านสร้างคุณค่าและสามารถสร้างเครือข่ายทางสังคม (PNImodified=0.374) และด้านยึดหลักธรรมาภิบาลในการดำเนินกิจการทางสังคมมีลำดับดัชนีความต้องการจำเป็นน้อยที่สุด (PNImodified=0.305) ด้านรูปแบบและวิธีการพัฒนาคุณลักษณะการเป็นผู้ประกอบการทางสังคมของครูมีความถี่สูงสุดคือการเรียนรู้จากการปฏิบัติงาน รองลงมาคือ การเรียนรู้ด้วยตนเอง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2550). การประกอบการเพื่อสังคม : กระบวนทัศน์ใหม่เพื่อรังสรรค์สังคม. สยามรัฐรายวัน. 15(84). (28 ส.ค. 2550).
ชณวรรต ศรีลาคำ. (2562) ทิศทางการเรียนรู้ด้วยตนเองตามนโยบายประเทศไทย 4.0. วารสารมนุษยศาสตร์ ฉบับบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง. 8(1). 49-62.
ชวนคิด มะเสนะ. (2559). การพัฒนาทรัพยากรบุคคลทางการศึกษาในทศวรรษหน้า. วารสารบริหาร การศึกษาบัวบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลธานี. 16(1). 9-16.
พิพัฒน์ นนทนาธรณ์. (2559). การจัดการความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กร: การสร้างข้อได้เปรียบในการแข่งขันอย่างยั่งยืน. นนทบุรี: ธิงค์บียอนด์.
สมาคมธุรกิจเพื่อสังคม. (2562). ธุรกิจเพื่อสังคมคืออะไร. แหล่งที่มา www.sethailand.org. สืบค้นเมื่อ 14 พ.ย. 2565.
สรณ โภชนจันทร์, กุลยา อุปพงษ์, ชนิกานต์ อัชวนันท์, กมลวรรณ มั่งคั่ง และสมฤกษ์ การวิวัฒน์. (2563) คุณลักษณะของผู้ประกอบการเพื่อสังคมในประเทศไทย. Journal of Humanities and Socail Sciences, Rajpapruk University. 6(3). 31-43
สำนักงานจังหวัดสมุทรสาคร. (2565). แผนพัฒนาจังหวัดสมุทรสาคร 5 ปี (พ.ศ. 2561-2565). สมุทรสาคร: สำนักงานจังหวัดสมุทรสาคร.
สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดสมุทรสาคร. (2565). รายงานสถานการณ์ทางสังคมจังหวัดสมุทรสาคร ประจำปี 2565. สืบค้นจาก http://www.samutsakhon.mol.go.th สืบค้นเมื่อ 10 พ.ค. 2566.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2564). ระบบและรูปแบบการพัฒนาครูที่เหมาะสมกับสังคมไทยและความเป็นสากล. แหล่งที่มา https://chula.idm.oclc.org/login?url=https://search.ebscohost.com/login.aspx?direct=true&db=cat05085a&AN=chu.b2157248&site=eds-live สืบค้นเมื่อ 10 พ.ย. 2565.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). โครงการปฏิรูปการเรียนรู้สู่ผู้เรียน (พ.ศ. 2557-2560) สะท้อนปัญหาและทางออก ตอบโจทย์ปฏิรูปการศึกษาไทย. กรุงเทพมหานคร: 21 เซ็นจูรี่.
สืบสกุล นรินทรางกูร ณ อยุธยา. (2561). ภาวะผู้นำในการบริหารและการประกันคุณภาพการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2563). การพัฒนานวัตกรรมการบริหารโรงเรียนเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะนวัตกรของนักเรียนมัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร. 22(1). 193-213.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2558). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Bar Shalom, Y. (2006). Educating Israel: Educational Entrepreneurship in Israel’s Multicultural Society. New York: Palgrave McMillan.
Bar Shalom, Y. Bloch, E. & Peretz, R. (2007). The Social Entrepreneurship Program at the David Yellin College of Edu- cation. B imchlala (19) (Hebrew).
Bornstein, D. (2007). How to change the world: Social entrepreneurs and the power of new ideas. Oxford University Press.
Chandni. (2021). 10 Characteristic of A Successful Social Entrepreneur. Form https://wealthdynamics.geniusu.com/blog/10charac-teristic-successful-social-successful-social-entrepreneur. Retrieved September 1, 2021.
Epstein, J. L. & Sheldon, S. B. (2006). ‘Moving Forward: Ideas for Research on School, Family, and Community Partnerships’,in C. F. Conrad & R. Serlin (Eds.), SAGE Handbook for Research in Education: Engaging Ideas and Enriching Inquiry. Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
John, Best W. (1981). Research in Education. 4 th ed. New Jersey: Prentice – Hall Inc.
Knowles, Malcom S. (1975). Self-Directed Learning : Aguild for Learner and Teacher. Chicago: Association Press.
Morris, M. H. (1998). Entrepreneurial intensity : Sustainable advantages for individuals, organizations, and societies. Westport, CT.: Quorum Books.
