ความต้องการจำเป็นในการพัฒนาการบริหารความเป็นเลิศของโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร ตามแนวคิดการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความต้องการจำเป็นของการพัฒนาการบริหารความเป็นเลิศของโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร ตามแนวคิดการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบบรรยาย ประชากรที่ใช้ในการวิจัย คือ โรงเรียนในสังกัดกรุงเทพมหานคร ที่จัดการเรียนการสอนถึงระดับประถมศึกษา จำนวน 328 โรงเรียน ผู้ให้ข้อมูลคือผู้บริหาร ครูที่ทำหน้าที่ด้านประกันคุณภาพโรงเรียน และนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จำนวน 543 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยแบบสอบถามสภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ของการบริหารความเป็นเลิศของโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร ตามแนวคิดการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ประกอบด้วย ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และลำดับความต้องการจำเป็น (PNImodified) ผลการวิจัยพบว่า ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาการบริหารความเป็นเลิศของโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร ตามแนวคิดการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลด้านผลลัพธ์ที่มีความต้องการสูงสุด คือ ผลลัพธ์ด้านบุคลากร (PNIModified = 0.173) และ ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาการบริหารความเป็นเลิศของโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร ตามแนวคิดการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลด้านกระบวนการเรียงตามลำดับดัชนีความต้องการจำเป็นได้ดังนี้ (1) ด้านนักเรียนและผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย (2) ด้านการวัด การวิเคราะห์ และการจัดการความรู้ และ ด้านการปฏิบัติการ (3) ด้านกลยุทธ์ (4) ด้านการนำองค์กร และ (5) ด้านบุคลากร ข้อย่อยด้านนักเรียนและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีความต้องการจำเป็นสูงที่สุด คือด้านความผูกพันของนักเรียนและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในการพัฒนานักเรียนให้มีความสามารถในการสร้างสรรค์สื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล (PNIModified = 0.181)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
ฐาปณัฐ อุดมศรี. (2558). รูปแบบการบริหารโรงเรียนเพื่อเสริมสร้างชุมชนแห่งการเรียนรู้ทาง วิชาชีพด้านการวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียน. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาตรดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิธิดา แสงสิงแก้ว และนันทิยา ดวงภุมเมศ. (2563). แนวทางการสร้างสังคมเท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล เมื่อ “เมืองทั่วถึง” เป็นได้ทั้ง “สื่อ” และ “สาร” เพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลง. วารสารศาสตร์. 13(1). 135 – 159.
มูลนิธิส่งเสริมสื่อเด็กและเยาวชน. (2559). รอบแนวคิดพลเมืองประชาธิปไตยเท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัล Child Media. แหล่งที่มา https://www.childmedia.net/archives/205 สืบค้นเมื่อ 19 ต.ค. 2563.
เลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). กรอบสมรรถนะหลักผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานและระดับประถมศึกษาตอนต้น (ป.1 - 3). กรุงเทพมหานคร: 21 เซนจูรี่.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2560). กระบวนทัศน์การโค้ชเพื่อเสริมสร้างทักษะการสร้างสรรค์และนวัตกรรม. กรุงเทพมหานคร: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
สำนักงานยุทธศาสตร์การศึกษา สำนักการศึกษากรุงเทพมหานคร. (2563). วิสัยทัศน์ พันธกิจ ยุทธศาสตร์ เป้าประสงค์. แหล่งที่มา http://www.bangkok.go.th/bangkokeducation/page/sub/10118/วิสัยทัศน์/พันธกิจ/ยุทธศาสตร์/เป้าประสงค์ สืบค้นเมื่อ 20 ต.ค. 2563.
สำนักการศึกษา กรุงเทพมหานคร. (2558). รายงานการวิจัย เรื่องแนวทางการพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อการเรียนการสอนในโรงเรียนสังกัดกรุงเทพมหานคร. แหล่งที่มา http://www.bangkok.go.th/upload/user/00000116/4-techno/maew/vijai/resche.pdf สืบค้นเมื่อ 30 ม.ค. 2564.
สำนักการศึกษา กรุงเทพมหานคร. (2563). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน กรุงเทพมหานคร ฉบับที่ 3 (พ.ศ.2564 - 2569). แหล่งที่มา https://drive.google.com/drive/folders/1jgGQEFkrRdAFuLJObo3FRrI70KCGyR_l. สืบค้นเมื่อ 31 ม.ค. 2564.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2559). เกณฑ์รางวัลคุณภาพ แห่งสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน OBECQA ปี 2559 – 2560. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะผู้เรียน ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: 21 เซ็นจูรี่.
อุษา บิ้กกิ้นส์. (2559). เด็กไทยกับการรู้เท่าทันสื่อใหม่. BMA กรุงเทพมหานคร. แหล่งที่มา http://www.bangkok.go.th/upload/user/00000116/4-techno/article/1-academic/14.pdf. สืบค้นเมื่อ 20 ต.ค. 2563.
Internet World Stats. (2020). World Internet Users and 2020 Population Stats. From https://www.internetworldstats.com/stats.htm. Retrieved January, 15, 2021.
Kuczmarski. (2016). Innovation Culture. From http://www.kuczmarski.com/liveit/. Retrieved April, 20, 2021.
Maslow, A. H. (1970). Motivation and personality. 2nded. New York: Harper & Row.
National Science and Technology Development Agency. (2015). Digital literacy. From https://www.nstda.or.th/th/nstdaknowledge/142-knowledges/2632.Retrieved January, 10, 2021.
Scott, E. (2001). Northern California School Superintendents, Perceptions Regarding
Conflicts with Board Member in the Area of Human Resource Administration. Doctoral dissertation thesis, University of La verne.
Silver, A. (2009). A European Approach to Media Literacy: Moving toward an Inclusive Knowledge Society. Comunicar Journal 32: Mapping Media Education. Policies in the world. 16.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rd ed. New York: Harper and Row Publications.
