การพัฒนาหลักสูตรเสริมทักษะการรู้เรื่องการอ่านตามแนวจิตตปัญญาศึกษา สำหรับเด็กที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและศึกษาผลการใช้หลักสูตรเสริมทักษะการรู้เรื่องการอ่านตามแนวจิตตปัญญาศึกษาสำหรับนักเรียนที่มีปัญหาทางการเรียนรู้ มีขั้นตอนการพัฒนาหลักสูตร 4 ขั้นตอน ประกอบด้วย ขั้นที่ 1 การศึกษาข้อมูลพื้นฐาน ขั้นที่ 2 การสร้างหลักสูตร ขั้นที่ 3 การทดลองใช้หลักสูตร
ขั้นที่ 4 การปรับปรุงหลักสูตร กลุ่มตัวอย่างคือ นักเรียนที่มีปัญหาทางการเรียนรู้ที่กำลังศึกษาในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 4-5 โรงเรียนสอนดี (ประชารัฐอนุสรณ์) จังหวัดพระนครศรีอยุธยา 1 ห้องเรียน ใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง (Purposive sampling) จำนวน 7 คน เครื่องมือที่ใช้ได้แก่ แผนการจัดการเรียนรู้ แบบทดสอบวัดทักษะการรู้เรื่องการอ่าน แบบสังเกตพฤติกรรมการเรียน แบบสัมภาษณ์ความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที t-test
ผลการวิจัยพบว่า หลักสูตรเสริมทักษะการรู้เรื่องการอ่านตามแนวจิตตปัญญาศึกษาสำหรับนักเรียนที่มีปัญหาทางการเรียนรู้ของผู้เชี่ยวชาญ 3 คนในภาพรวมโดยเฉลี่ยเท่ากับ 3.93 หมายถึง จัดอยู่ในระดับดี คะแนนเฉลี่ยทักษะการรู้เรื่องการอ่านก่อนเรียนและหลังเรียนตามแนวจิตตปัญญาศึกษาสำหรับนักเรียนที่มีปัญหาทางการเรียนรู้ปรากฏว่าคะแนนเฉลี่ยหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และในภาพรวมนักเรียนทุกคนชอบเนื้อหาที่นำมาให้อ่าน ชอบการนั่งสมาธิ การระบายสีภาพ การได้ยินเสียงสัญญาณระฆัง การตั้งใจฟังครูและเพื่อนพูดให้จบแล้วจึงค่อยพูดและการทำงานเป็นกลุ่ม
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
เทพกัญญา พูลนวล. (2553). ผลการใช้วิธีสอนตามแนวจิตตปัญญาศึกษาที่มีต่อความสามารถในการสื่อสารภาษาไทย พฤติกรรมความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ และความสุขในการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ประเวศ วะสี. (2550). ความเป็นมนุษย์กับการเข้าถึงสิ่งสูงสุด ความจริง ความดี ความงาม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: กรีนปัญญาญาณ ริมปิงการพิมพ์.
ประเวศ วะสี. (2550). ปาฐกถาสวัสดิ์ สกุลไทย์: มหาวิทยาลัยจิตตปัญญาศึกษาและไตรยางค์แห่งการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์จิตตปัญญาศึกษา มหาวิทยาลัยมหิดล.
ปิยะรัตน์ อินทะสุข. (2557). การพัฒนารูปแบบการสอนตามแนวคิดจิตตปัญญาศึกษาเพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาไทย ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
ผดุง อารยะวิญญู. (2541). รายงานการวิจัยประกอบร่างพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ ประเด็นการศึกษาพิเศษ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการศึกษาแห่งชาติ.
ผดุง อารยะวิญญู. (2542). การศึกษาสำหรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: รำไทยเพรส.
ผดุง อารยะวิญญู. (2544). เด็กที่มีปัญหาในการเรียนรู้. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: รำไทยเพรส.
พระมหาสุพจน์ สุเมโธ (พานทอง). (2558). ไตรสิกขาสู่การพัฒนาการเรียนรู้. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. ปีที่ 2 ฉบับที่ 2 พฤษภาคม-สิงหาคม: ๘๑-๙๓
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ. (2542). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 116 ตอนที่ 74 ก หน้า 7-8.
เพชรดาว นิลสว่าง. (2554). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการรู้เรื่องการอ่านของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 สำนักเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาจังหวัดศรีสะเกษ. วิทยานิพนธ์การศึกษา มหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
