หมู่บ้านกะเหรี่ยงลิ้นช้าง: ชุมชนแห่งความสุขแนวพุทธในยุคโลกาภิวัตน์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
หมู่บ้านกะเหรี่ยงลิ้นช้าง ชุมชนดั้งเดิมของชาติพันธุ์กะเหรี่ยงโพล่/โปว์ (P’wo) ในพื้นที่อำเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี เป็นอีกหนึ่งต้นแบบของ “ชุมชนแห่งความสุขแนวพุทธ” ในยุคปัจจุบันที่ประยุกต์ใช้องค์ความรู้ทรงพระพุทธศาสนาและความเชื่อดั้งเดิมเรื่องการนับถือผีเป็นเครื่องมือในการป้องกันกระแสโลกาภิวัตน์เชิงลบ ซึ่งอาศัยกระบวนการชุมชนที่เริ่มต้นจากความตระหนักรู้ ร่วมกันระบุปัญหา นำไปสู่การกำหนดนโยบายสาธารณะและปฏิบัติการแก้ไขปัญหาร่วมกัน ในลักษณะของกิจกรรมทางสังคม ๒ แนวทาง คือ (๑) กิจกรรมจากทุนทางสังคมที่รักษาและสืบสานไว้ เช่น ประเพณีงานเวียนศาลา ประเพณีแห่ดอกไม้ ประเพณีกินข้าวห่อกะเหรี่ยง ประเพณีเรียกขวัญ เป็นต้น และ (๒) กิจกรรมใหม่ที่สร้างสรรค์จากกระบวนการชุมชน เช่น โครงการค่ายจิตอาสา โครงการค่ายสื่อสร้างสรรค์ โครงการเรียนรู้พึ่งพาตนเองกับบ้านดินไทย โครงการปลูกต้นไม้ให้แม่-ทำฝายเพื่อพ่อ เป็นต้น
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
งานวิเคราะห์นโยบายและแผน. (๒๕๖๐). แผนพัฒนาสามปี ๒๕๖๐ ๒๕๖๒. เพชรบุรี: องค์การบริหารส่วนตาบลยางน้ากลัดเหนือ.
จิระพงค์ เรืองกุน. (๒๕๕๗). ชุมชนนักปฏิบัติ: แนวทางการจัดการความรู้เพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขัน. วารสาร FEU Academic Review. ปีที่ ๗ ฉบับที่ ๒ ธันวาคม พฤษภาคม: ๑๘.
ปาริชาติ วลัยเสถียร และคณะ. (๒๕๔๓). กระบวนการพัฒนาและเทคนิคการทางานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
พิณสุดา สิริธรังศรี. (๒๕๔๒). การกระจายอานาจทางการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. ๒๕๔๒. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.ท.
ฟ้อน เปรมพันธุ์ และคณะ. (ม.ป.ป.). ภูมิปัญญากะเหรี่ยง. กาญจนบุรี: มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
วรลักษณ์ ชูกาเนิด และเอกรินทร์ สังข์ทอง. (๒๕๕๗). โรงเรียนแห่งชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพครู เพื่อการพัฒนาวิชาชีพครูที่เน้นผู้เรียนเป็นหัวใจสาคัญ. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๑ มกราคม เมษายน: ๙๕.
ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ ๑๐. (๒๕๕๓). วนเกษตรในพื้นที่ป่า กรณีศึกษา: ชุมชนกระเหรี่ยงบ้านลิ้นช้าง ตาบลยางน้ากลัดเหนือ อาเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี. ราชบุรี: ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ ๑๐ (ราชบุรี) กรมป่าไม้.
สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต ๑๗. (ม.ป.ป.). แนวทางการขับเคลื่อน PLC สู่การพัฒนาคุณภาพผู้เรียน Thailand 4.0. จันทบุรี: สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต ๑๗.
สานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (๒๕๕๒). การปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. ๒๕๕๒
๒๕๖๑). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง และสรินยา คาเมือง. (๒๕๔๐). สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์: กะเหรี่ยงโป. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท.
อุทัย ดุลยเกษม และอรศรี งามวิทยาพงศ์. (๒๕๔๐). ระบบการศึกษากับชุมชน: กรอบความคิดและข้อเสนอแนะเพื่อการศึกษาวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Wenger, E. C. & Snyder, W.M.. (2000). Communities of Practice: The Organizational Frontier”. Harvard Business Review. January-February: 139 145.
