การศึกษาคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศของนักเรียนไทยในภาคตะวันออก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อ 1. เปรียบเทียบคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาและนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาที่มีเพศต่างกัน 2. เปรียบเทียบคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาและนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาที่มีเพศต่างกัน 3. ศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างเพศของนักเรียนชั้นประถมศึกษาและนักเรียนชั้นมัธยมศึกษามีผลต่อคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศ และ 4. ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศ จากปัจจัยด้านตัวแปรอิสระ กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาและมัธยมศึกษา ในภาคตะวันออก ปีการศึกษา 2560 จำนวน 384 คน จากนั้นดำเนินการโดยการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน (Multi - stage sampling) สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ( ) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์อย่างง่ายของเพียร์สัน และการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบสองทาง (Two-Way ANOVA)
ผลการศึกษา พบว่า
นักเรียนไทยในภาคตะวันออกมีคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศ โดยรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก , นักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาและนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาที่มีเพศต่างกัน พบว่า นักเรียนชายกับหญิงมีคุณลักษณะด้านความเอื้อเฟื้อ , ด้านความเกรงใจ และด้านแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์สูงต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 , ความแปรปรวนของคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศโดยใช้ตัวแปรอิสระ 2 ตัว คือ เพศ และระดับช่วงชั้นการศึกษา พบว่า ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเพศกับช่วงชั้นไม่ส่งผลต่อคุณลักษณะดังกล่าว แต่ความแตกต่างของช่วงชั้นส่งผลต่อคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศ และความแตกต่างระหว่างเพศส่งผลต่อคุณลักษณะด้านความความเกรงใจ และด้านแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์สูง และความสัมพันธ์ระหว่างคุณลักษณะความเป็นพลเมืองดีและคุณลักษณะที่เอื้อต่อการพัฒนาประเทศของนักเรียนไทยในภาคตะวันออก พบว่า ทุกตัวแปรมีความสัมพันธ์กันในทางบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
จรรจา สุวรรณทัต ดวงเดือน พันธุมนาวิน และเพ็ญแข ประจนปัจจนึก. (2521). พฤติกรรมศาสตร์ เล่ม 1 พื้นฐานความเข้าใจทางจิตวิทยา. กรุงเทพมหานคร : ไทยวัฒนาพานิช.
จรินทิพย์ โคธีรานุรักษ์. (2551). ผลของกลุ่มจิตวิทยาพัฒนาตนและการปรึกษาแนวพุทธต่อความเอื้อเฟื้อของนักศึกษามหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 1. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยาการปรึกษา. คณะจิตวิทยา :จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไชยรัตน์ ปราณี. (2531). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนพฤติกรรมการทำงานกลุ่ม และความรับผิดชอบต่อสังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 เรียนสังคมศึกษา โดยการสอนแบบซึนติเคมกับการสอนตามคู่มือครู. ปริญญานิพนธ์ศึกษามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ฐิติชัย รักบำรุง. (2558). การพัฒนาชุดฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนิสิตวิทยาลัยการศึกษามหาวิทยาลัยพะเยา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการฝึกอบรมและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา
ฐิติมา ปานยงค์. (2559). การเปรียบเทียบการรับรู้สภาพแวดล้อมในการเรียนปฏิบัติการชีววิทยาและเจตคติเชิงวิทยาศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ที่มีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ต่างกัน. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การศึกษา. คณะครุศาสตร์: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
ณัฐวุฒิ ธูปทอง. (2550). บุคลิกภาพความเป็นผู้นำของนักเรียนที่มีรูปแบบการอบรมเลี้ยงดูต่างกัน. ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์:มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ถวิล แสนสิทธิสกุลเลิศ. (2556). ปัจจัยด้านลักษณะความเป็นผู้นำของนักเรียนที่มีผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ธีรภาภรณ์ ดงอนนท์. (2552). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความมีวินัยในตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาเลย เขต 2. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิจัยและการประเมินผลการศึกษา. คณะครุศาสตร์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
นิตยา สิทธิเสือ. (2553). ผลของการเสริมสร้างพลังแห่งตนตามทฤษฎีโปรแกรมภาษาประสาทสัมผัสที่มีต่อแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นโรงเรียนบ้านทับช้าง จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. (2545, 19 ธันวาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 19 ตอนที่ 123 ก.หน้า 3.
พสิษฐ์ สรรพเจริญกิจ. (2555). ความรู้สึกเห็นคุณค่าของตนเองในองค์การ แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์และบรรยากาศองค์การที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการสร้างความสำเร็จในองค์การของพนักงานแผนกผลิต บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พิรจิต บุญบันดาล. (2551). คุณลักษณะผู้นำยุคใหม่แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์กับประสิทธิผลขององค์การ. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รัตนา มาแป้น. (2549). การศึกษาเปรียบเทียบความเอื้อเฟื้อระหว่างวัยเด็ก วัยรุ่น และวัยผู้ใหญ่.วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาพัฒนาการ. คณะศึกษาศาสตร์:มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รุ่งเรือง ตันเจริญ. (2560). ยุทธศาสตร์การส่งเสริมความมีวินัยของนักเรียนโดยความร่วมมือระหว่างสถาบันครอบครัวและสถาบันการศึกษา. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาและการพัฒนาสังคม. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิสุทธิ์ คงกัลป์. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างความสามารถในการให้เหตุผล การจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ การรับรู้ความสามารถของตนเองในการเรียนรู้คณิตศาสตร์ และแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์ กับความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 16. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุจิตรา ธนะสูตร. (2552). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความรับผิดชอบในการเรียนของนักเรียน ช่วงชั้นที่ 3 โรงเรียนสังกัดเทศบาลเมืองเลย จังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาและประเมินผลการศึกษา. คณะครุศาสตร์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
สุจินต์ ปรีชามารถ. (2515). ความคิดสร้างสรรค์ ความเกรงใจและลักษณะความเป็นผู้นำของนักเรียนที่ประพฤติคล้อยตามและที่ขัดแย้งกับสังคม. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
สุชา จันทร์เอม และสุรางค์ จันทร์เอม. (2519). จิตวิทยาพัฒนาการเล่ม 1. กรุงเทพมหานคร : ไทยวัฒนาพานิช.
สุวรีย์ จึงเจริญรัตน์.(2556).นวัตกรรมการศึกษาเพื่อพัฒนาคุณลักษณ์ที่พึงประสงค์ด้านการมีวินัยในตนเองใฝ่เรียนรู้ มารยาทในสังคม และรู้เท่าทันการเปลี่ยนแปลงของนักเรียนโรงเรียนอนุบาลระยอง. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีการศึกษา. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยบูรพา.
Berns,R.M. (1985). Child,family,community. NewYork : Holt, Rinehart and Winston
Cronbach, Lee. J. (1990). Essentials of Psychology Testing . 5thed.New York : Harper Collins Pub ; ishers Inc.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research ctiuities. Educational and Psychological Measurement, 30 (3):608
