THE TEACHING AND LEARNING MANAGEMENT MODEL ACCORDING TO THE BUDDHADHAMMA PRINCIPLE OF THE TEACHER-MONKS IN SECONDARY SCHOOLS UNDER THE BANGKOK METROPOLITAN ADMINISTRATION
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research article were 1) to study the needs and necessities of teaching and learning of moral teachings in secondary schools under Bangkok Metropolitan Administration, 2) to develop a model for organizing teaching and learning according to the principles of Buddhism of moral teaching monks in secondary schools under Bangkok Metropolitan Administration, 3) to evaluate a model for organizing teaching and learning according to Buddhist principles of moral teaching monks in secondary schools under Bangkok Metropolitan Administration. It is a mixed methods research. Quantitative research used the questionnaire with 278 sample group of morality monks in secondary schools under Bangkok Metropolitan Administration. Data were analyzed using basic statistics, namely percentage, mean, and standard deviation, and priority needs index modified. The evaluation model used an evaluation form with 278 sample of morality monks in secondary schools under Bangkok Metropolitan Administration. Data were analyzed using basic statistics, namely percentage, mean, and standard deviation. Qualitative research used semi-structured interviews with 10 key informants and group discussion documents with 9 experts. Data were analyzed using content analysis. The results of the research found that 1) The priority needs index for teaching and learning management of Buddhist morality teachers in secondary schools under the Bangkok Metropolitan Administration ranked first in the aspect of teaching media (PNImodified = 0.236). 2) The teaching and learning management model according to the Buddhadhamma Principle of the teacher-monks in secondary schools under the Bangkok Metropolitan Administration consisted of principles, objectives, integration of teaching and learning according to the principles of the Four Noble Truths, and evaluation. 3) Evaluation of the teaching and learning management model according to the Buddhadhamma Principle of the teacher-monks in secondary schools under the Bangkok Metropolitan Administration, overall, it was at the highest level. In summary, the knowledge of research is PRADHAM.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
ชนิดาภา พรหมิ. (2565). รูปแบบการบริหารงานวิชาการตามหลักพุทธธรรมสำหรับครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสมุทรปราการ เขต 2. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2552). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.
พระครูสิริเจติยานุกิจ. (2565). รูปแบบการจัดการเรียนการสอนแบบพุทธวิธีของคณาจารย์คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์นครพนม. วารสารปัญญาปณิธาน. 7(1). 69-70.
พระมหานครินทร์ อนาลโย (สุขราช). (2563). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะด้านการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค 17. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระศักดา ชนาสโก (สมณวัฒนา). (2565). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำเชิงจิตวิญญาณตามหลักพรหมวิหาร 4 ของผู้บริหารโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิมพ์รัตน์ ธรรมรักษา และอาภาพร เผ่าวัฒนา. (2561). การป้องกันพหุพฤติกรรมเสี่ยงในวัยรุ่นไทยทำได้จริงหรือ? วารสารวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี กรุงเทพ. 34(2). 173-188.
รมิดา เศรษฐบดี. (2564). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำการเรียนรู้ของผู้บริหารโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์. 23(4). 153-169.
รุ่งรัชดาพร เวหะชาติ. (2553). การบริหารงานวิชาการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. พิมพ์ครั้งที่ 4. สงขลา: โรงพิมพ์นำศิลป์.
วิรัตน์ ทองภู และสมควร นามสีฐาน. (2563). การศึกษารูปแบบการจัดการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนจังหวัดขอนแก่น. Journal of Buddhist Education and Research : JBER. 6(1). 404-405.
สมาพร ลี้ภัยรัตน์. (2560). รูปแบบการบริหารคุณภาพโรงเรียนมาตรฐานสากล ระดับประถมศึกษา. สุทธิปริทัศน์. 31(100). 261-273.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2544). แนวทางการปฏิรูปการศึกษาระดับอุดมศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: วีที่ซีคอมมิวนิเคชั่น.
สำนักงานพระสอนศีลธรรม มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2551). โครงการพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน. แหล่งที่มา https://www.kpmcu.com/about/ สืบค้นเมื่อ 5 มี.ค. 2567.
สำนักงานพระสอนศีลธรรม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2558). สรุปผลการดำเนินโครงการพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน ประจำปีงบประมาณ 2557. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานพระสอนศีลธรรม. (2563). คู่มือการปฏิบัติงานพระสอนศีลธรรม. แหล่งที่มา https://www.kpmcu.com/wp-content/uploads/2022/11/คู่มือการปฏิบัติงาน-พระสอนศีลธรรม-มจร.pdf สืบค้นเมื่อ 5 มี.ค. 2567.
อัมพร เรืองศรี. (2554). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาคุณลักษณะของนักเรียนตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.