APPLICATION OF BUDDHIST PRINCIPLES IN RESOLVING CONFLICTS AMONG PERSONNEL IN EDUCATIONAL INSTITUTIONS

Main Article Content

Tanakorn Chankaew

Abstract

Application of Buddhist principles to resolve conflicts among personnel in educational institutions was a synthesis of Buddhist principles that resolved conflicts among personnel and applied to resolving conflicts among personnel in educational institutions which would affect the administration of educational institutions. The results of the study could be summarized as following; Executives must have a guideline to avoid these four bias; 1) Chand gati is biased because of love, 2) Dos gati is biased because of hate, 3) Moh gati is biased because of ignorance, and 4) Bhay gati is biased because of fear. It was because of these four biases, that would cause unfairness and conflict among personnel in educational institutions and affected the efficiency of school administration by administrators. Therefore, resolving conflicts among personnel in educational institutions could be resolved by conducting the behavior of administrators without the four bias, using it as a guideline for practice in the management of educational institutions in 12 sides, consisted of identifying problems, specifying the criteria used to make decisions, assigning weight to decision criteria, identification of limiting factors, searching for alternatives, collection of information, evaluation of alternatives, choosing the best alternative, making decisions, implementing decisions, evaluation of results and applying the results.

Article Details

How to Cite
Chankaew, T. . (2024). APPLICATION OF BUDDHIST PRINCIPLES IN RESOLVING CONFLICTS AMONG PERSONNEL IN EDUCATIONAL INSTITUTIONS. Journal of Educational Review Faculty of Education in MCU, 11(2), 668–677. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/268456
Section
Original Article

References

จีราลักษณ์ วงษ์แก้ว. (2562). การบริหารความขัดแย้งของผู้บริหารสถานศึกษาตามความคิดเห็นของครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครศรีธรรมราช เขต 2. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยทักษิณ.

ถวิล เกื้อกูลวงศ์. (2530). การบริหารการศึกษาสมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

ธนบรรณ น้ำกระจาย และคณะ. (2565). หลักธรรมาภิบาลเพื่อสร้างความยุติธรรมตามหลักพระพุทธศาสนา พระพุทธศาสนาและปรัชญา : แนวคิด มุมมอง สู่สันติภาพ. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 4 มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

นิพนธ์ ใจทองดี. (2553). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างวิธีแก้ปัญหาความขัดแย้งและบรรยากาศองค์การของสำนักงานสามัญศึกษาจังหวัด สังกัดกรมสามัญศึกษา. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.

พนัส หันนาคินทร์. (2524). หลักการบริหารโรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: วัฒนาพานิช.

พระครูสังฆรักษ์จักรกฤษณ์ ภูริปญฺโญ และคณะ. (2562). คุณลักษณะผู้บริหารสถานศึกษาที่ปราศจากอคติ 4. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. 7(6). 1797-1804.

พระเทพเวที(ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2533). พจนานุกรมศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาประเสริฐ สุเมโธ, ปิยวัฒน์ คงทรัพย์ และทิพย์ ขันแก้ว. (2563). พุทธวิธีแก้ปัญหาความขัดแย้ง. วารสารวิชาการ มจร บุรีรัมย์. 5 (1). 191-205.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฏกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น.

ลำจวน ชื่นธงชัย. (2551). การจัดการความขัดแย้งในโรงเรียนของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐานสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาหนองบัวลำภู. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี.

ศักดิ์นรินทร์ ดินรัมย์. (2564). แนวทางการตัดสินใจทางการบริหารตามหลักอคติ 4 ของผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปทุมธานี เขต 2. วิทยานิพนธ์พุทธ ศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2540). ความขัดแย้งการบริหารเพื่อความสร้างสรรค์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ต้นอ้อแกรมมี่.