GUIDELINES FOR INHERITANCE THAI CULTURAL INTHONBURI DISTRICT, BANGKOK: SWOT ANALYSIS
Main Article Content
Abstract
This research article aims to study guidelines for inheritance Thai Cultural in Thonburi District, Bangkok. It was studied qualitatively, analyzed using SWOT manner. Studied data from documentary research. In-dept interview and the cultural activity observation of 3 case study: Thai craft, the Thai classical music and the cultural tourism in Thonburi district. The finding indicated that, a strength (S): Thonburi District is the area of cultural heritage, full of local wisdom and the best location for the cultural tourism. The strong communities’ network has many groups of people co-operation. A weakness (W): The new generation youth's lack of cultural knowledge and most of cultural tasks required artisans’ special skills but the wage income of art and cultural tasks less than the other jobs income. The most of local intellect experts were old people and the training cannot specific cultural knowledge. Opportunities (O), The state and private organization have supported the cultural activities. The Thai crafts and cultural products were display and exhibit in many trade shows. The researcher came to research and develop art and cultural in the area. Most of the foreigner like Thai art and Thai culture. Threats (T): the cultural development were not continuous and social changing at present were a limit of preserving the local culture. The guidelines preserving from studied. Aggressive growth guidelines, establish the art and cultural learning center in the area of Thonburi District. Defensive guidelines, created art and cultural courses for workshop training and activities. Furthermore, the institutional executives should have policies seriously promoting local curriculum. Reversal guidelines, used new technology for promoting art and cultural community products. And diversification guidelines: Supporting and promoting local wisdom with rewards and high money return.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2559). พระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษามรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม พ.ศ. 2559 และ อนุสัญญาว่าด้วยการสงวนรักษามรดกวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ ค.ศ. 2003. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงวัฒนธรรม.
ฐิติรดา เปรมปรี. (2563). การศึกษาแนวทางพัฒนาแหล่งเรียนรู้ศิลปวัฒนธรรมจากภูมิปัญญาท้องถิ่นในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลนาฝายอำเภอเมืองจังหวัดชัยภูมิ. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต. 8(1). 42-55.
นงเยาว์ อุทุมพร. (2564). การบริหารจัดการภูมิปัญญาท้องถิ่นในชุมชนบางไส้ไก่ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานครเพื่อนำมาใช้ในการจัดการเรียนรู้ในสถานศึกษา. รายงานวิจัย. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
ปรีชา ธนะวิบูลย์ และนงเยาว์ อุทุมพร. (2563). รายงานการวิจัยการบริหารจัดการแหล่งเรียนรู้ที่เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นในชุมชนริมแม่น้ำเจ้าพระยา สายเก่าเพื่อใช้ในการศึกษาอย่างยั่งยืน. รายงานวิจัย. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
มาเรียม นิลพันธุ์. (2551). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. นครปฐม: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตพระราชวังสนามจันทร์นครปฐม.
วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี. (2550). คลังปัญญาไทย. แหล่งที่มา https://th.wikipedia.org/wiki/คลังปัญญาไทย. สืบค้นเมื่อ 10 พ.ย. 2562.
วิชิต หล่อจีระชุณห์กุล, วลัยลักษณ์ อัตธีรวงศ์ และกนกกรรณ์ ลี้โรจนาประภา. (2561). การวิเคราะห์สภาพแวดล้อมและเมททริกซ์ทาวซ์เพื่อพัฒนายุทธวิธีการเพิ่มศักยภาพ โซ่อุปทานผ้าไหมไทย-ลาว. WMS Journal of Management Walailak University. 7(3). 15-26.
สมจินตนา จิรายุกุล, วินัยธร วิชัยดิษฐ์ และสุธิดารัตน์ มัทธวรัตน์. (2563). การจัดการความรู้เพื่อสืบสานอนุรักษ์วัฒนธรรมไทยฝั่งธนบุรี กรุงเทพมหานคร. รายงานวิจัย. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. (2550). การศึกษาองค์ความรู้และแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยังยืนย่านกุฎีจีนและพื้นที่เกี่ยวข้องเขตธนบุรี. กรุงเทพมหานคร: สำนักศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
อดิสรณ์ เรืองจุ้ย.(2550). การศึกษาการใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นของครูในการเรียนการสอนกลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานในเขตภาคกลาง. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอกชัย ทวีปวรชัย. (2564). แนวทางอนุรักษ์พิธีกรรมทางความเชื่อของชาติพันธุ์เมี่ยนในประเทศไทย : การวิเคราะห์สวอต. วารสารวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์. 8(2). 89-104.