รูปแบบการบริหารงานประชาสัมพันธ์ตามหลักปฏิสันถารธรรมของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอรูปแบบการบริหารงานประชาสัมพันธ์ตามหลักปฏิสันถารธรรมของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดกรุงเทพมหานคร เป็นงานวิจัยแบบผสานวิธี โดยมีขั้นตอนการวิจัย 3 ขั้นตอน คือ 1) เพื่อศึกษาสภาพการบริหารงานประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดกรุงเทพมหานคร ใช้แบบสอบถามกลุ่มตัวอย่าง 390 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 2) พัฒนารูปแบบ ด้วยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 19 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา และ 3) เสนอรูปแบบ ด้วยการสนทนากลุ่มผู้ทรงคุณวุฒิ 9 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการบริหารงานประชาสัมพันธ์ตามหลักปฏิสันถารธรรมของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดกรุงเทพมหานคร ประกอบด้วย หลักการ จุดมุ่งหมาย วิธีดำเนินการ ตัวแบบการดำเนินการ การประเมินผล และเงื่อนไขความสำเร็จ โดยมีจุดเน้นสำคัญ 3 หลัก ได้แก่ 1) การบริหารงานประชาสัมพันธ์ในโรงเรียน เป็นการดำเนินงานที่ได้กำหนดแนวทางการประชาสัมพันธ์ ประกอบด้วย 6 ด้าน ได้แก่ (1) ศึกษาความต้องการในการเผยแพร่ข่าวสารข้อมูลและผลงาน (2) วางแผนการประชาสัมพันธ์ (3) จัดให้มีเครือข่ายการประสานงานประชาสัมพันธ์ (4) พัฒนาบุคลากรผู้รับผิดชอบงานประชาสัมพันธ์ (5) สร้างกิจกรรมประชาสัมพันธ์ (6) ติดตามประเมินผลการประชาสัมพันธ์ 2) หลักปฏิสันถารธรรม หมายถึง การต้อนรับ การรับรอง การทักทายปราศรัย ได้แก่ (1) อามิสปฏิสันถาร คือ การรับรองด้วยอามิส หรือสิ่งของต่างๆ (2) ธัมมปฏิสันถาร คือ การรับรองด้วยธรรม หรือข้อมูลข่าวสารต่างๆ 3) โรงเรียน โดยการพัฒนาการบริหารงานด้านวิชาการ บริหารบุคคล งบประมาณ และทั่วไป โดยอาศัยงานประชาสัมพันธ์ตามหลักปฏิสันถารธรรมของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดกรุงเทพมหานคร เน้นการมีส่วนร่วมกันระหว่างโรงเรียน คือ ผู้บริหาร ครู กรรมการสถานศึกษา ผู้ปกครอง นักเรียน ชุมชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
เกรียงไกร สุพรรณ. (2561). รูปแบบการบริหารการประชาสัมพันธ์ในสถานศึกษาเอกชน ในเขตกรุงเทพมหานคร. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนอทร์ทกรุงเทพ.
จิรายุ คุณสืบพงษ์พันธ์. (2563). รูปแบบการบริหารงานประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนเอกชนในยุคดิจิทัล สังกัดสำนักงาน คณะกรรมการการศึกษาเอกชน จังหวัดชลบุรี. ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนอทร์ทกรุงเทพ.
ทรงวิทย์ แก้วศรี. (2550). การศึกษาวิเคราะห์กลยุทธ์ของพระพุทธเจ้าในการประกาศพระพุทธศาสนา. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2552). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.
นพพงษ์ บุญจิตราดุล. (2540). การประชาสัมพันธ์โรงเรียน. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 25. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
ภัทรียา สุมะโน. (2542). สื่อวิทยุกระจายเสียงเพื่อการประชาสัมพันธ์. ใน เอกสารประกอบการอบรมหลักสูตรผู้จัดรายกายวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ รุ่นที่ 1. กรุงเทพมหานคร: สถาบันการประชาสัมพันธ์กรมประชาสัมพันธ์.
มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลกรณราชวิทยาลัย.
เยาวภา บัวเวช. (2550). รูปแบบการบริหารงานประชาสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิจิตร อาวะกุล. (2541). การประชาสัมพันธ์ หลักและวิธีปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
Turk, Esin C. (2001). Public Relation Practitioners in Higher Education: Dominant Coalition. Public Relation Role. Dissertation Abstracts International. 61(9). 3400.
