DEVELOPING PSYCHOMOTOR SKILLS OF THE TEACHERS WITHOUT A DEGREE IN THAI CLASSICAL DANCE USING ACTIVITY PACKAGES “RABAM RUM FORN” BASED ON DAVIES’ INSTRUCTIONAL MODELS

Main Article Content

Nicha Manpan
Udomluk Koolsriroj
Pongsatorn Mahavijit

Abstract

The purposes of this research were 1) to develop activity packages “Rabam Rum Forn” based on Davies’ Instructional Models for the teachers without a degree in Thai classical dance and 2) to study the effectiveness of using activity packages “Rabam Rum Forn” based on Davies’ Instructional Models. This research was a quasi-experimental research design and populations were the teachers of primary school who had no degree in Thai Classical Dance but have to teach Thai dance. The samples were 10 teachers of primary school who had no degree in Thai Classical Dance. The research tools consisted of pre-test and post-test teachers’ self-assessment for training on psychomotor skills in Thai dance course, observation form for teaching and learning activities of the teachers who used activity packages, questionnaires of satisfaction over using the activity packages. And the data analysis were mean, standard deviation and content analysis. The results of research were found that: 1) The results of developing an activity packages “Rabam Rum Forn” based on Davies’ Instructional Models, there were 5 sets of activity, set (1) “Basic Skills of Thai Dance” at the highest quality level, set (2) “Rabum Dok Bua Dance” at the highest quality level, set (3) “ Phu Thai Dance” at the highest quality level, set (4) “Ramwong :Khuen Duan Ngai” at the highest quality level and set (5) “Ramwong Chao Thai” at the highest quality level. and 2) The results of implementing the activity packages were found that the teachers' self-assessment pre-test was at low level and the results of  the post-test was at the highest level. and the satisfaction assessment of teachers in using the activity packages “Rabam Rum Forn” based on Davies’ Instructional Models was at the highest level.

Article Details

How to Cite
Manpan, N., Koolsriroj, U., & Mahavijit, P. (2022). DEVELOPING PSYCHOMOTOR SKILLS OF THE TEACHERS WITHOUT A DEGREE IN THAI CLASSICAL DANCE USING ACTIVITY PACKAGES “RABAM RUM FORN” BASED ON DAVIES’ INSTRUCTIONAL MODELS. Journal of Educational Review Faculty of Education in MCU, 9(3), 434–446. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/250405
Section
Research Article

References

กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

กฤษณ์ จันทร์ทับ. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้ภาพพิมพ์ โดยใช้เทคนิคการเรียนแบบร่วมมือเพื่อส่งเสริมทักษะทางศิลปะ กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ (สาระทัศนศิลป์)ระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 24(1). 63-76.

จรูญศรี วีระวานิช. (2524). คู่มือครูการสอนและการจัดการแสดง. กรุงเทพมหานคร: ชวิน.

ทิศนา แขมมณี. (2556). ศาสตร์การสอน องค์ความรู้พื่อการจัดการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ.กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ (ฉบับที่ 4). (2562). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 136 ตอนที่ 57 ก หน้า 49 (30 พ.ค. 2562).

พระราชบัญญัติระเบียบบริหารราชการกระทรวงศึกษาธิการ พ.ศ. 2546 (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2553. (2553). ราชกิจจานุเษกษา เล่มที่ 127 ตอนที่ 45 ก. หน้า 4-6 (22 ก.ค. 2553).

เรณู โกสินานนท์. (2546). นาฏยศัพท์ ภาษาท่านาฏศิลป์ไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

วณิชย์ชยา โพชะเรือง. (2555). การการพัฒนาศูนย์การเรียนนาฏศิลป์ สําหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

วรพจน์ วงศ์กิจรุ่งเรือง. (2554). ทักษะแห่งอนาคตใหม่ การศึกษาเพื่อศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: Openworld.

วรายุทธ มะปะทัง และคณะ. (2563). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติ ตามแนวคิดของ เดวีส์เรื่องพื้นฐานนาฏศิลป์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

ศรีประภา ศรีหางวงษ์. (2562). การสร้างแรงจูงใจในการเรียนวิชาการงานอาชีพและเทคโนโลยีด้วยเบี้ยอรรถกรของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 3โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง (ฝ่ายประถม). วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 6(1). 53-65.

สุมิตร เทพวงษ์. (2541). นาฏศิลป์ไทย: นาฏศิลป์ไทยสำหรับครูประถมและมัธยม. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

สุระ บรรจงจิตร. (2551). Active learning ดาบสองคม. วารสารโรงเรียนนายเรือ. 8(1). 34-42.

อภิญญา เวียงใต้. (2555). การพัฒนาชุดกิจกรรมสาระนาฏศิลป์ โดยใช้กระบวนการเรียนรู้แบบกลุ่มสัมพันธ์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.

Bonwell, C. C. & Eison, J. A. (1991). Active learning: Creating excitement in the classroom. Washington DC: School of Education and Human Development, George Washington University.

Sweller, J. (2006). The worked example effect and human cognition. Learning and Instruction. 16(2). 165-169.