CULTURAL HERITAGE MANAGEMENT OF THE FLOATING-MARKET COMMUNITY IN RATCHABURI PROVINCE

Main Article Content

PhrakhrupaladSuravut Sirivaḍḍhako (Ukitchock)

Abstract

The purposes of this research article were 1) analyzing the cultural heritage management procession of the floating-market community in Ratchaburi province, 2) designing of innovative development method to cultural heritage management of the floating-market community in Ratchaburi province, and 3) creating the model innovation in cultural heritage management of the floating-market community in Ratchaburi province. This research was an operational research with the important data obtained from in-depth interviews and specific group discussions from 23 people by a specific random method according to the characteristics of representation of an appropriate sample group. The data were analyzed by trying to maintain the original phrases in order to serve as a base for analysis and design the model for innovation in cultural heritage management of the floating-market community that consistent with community’s need then tested with 30 participants who were volunteers from floating market then analyzing the performance process by each indicator together with reference statistics to find the fact from the practice of the form of action research. The findings of this research were following: 1) The cultural heritage management procession of the floating-market community in Ratchaburi province found that the strength was having Buddhism as a tool to raise awareness in conservation, etc. 2) The designing of innovative development method to cultural heritage management of the floating-market community in Ratchaburi province found that the innovative development method to cultural heritage management of the floating-market community that compatible with community’s need was an innovation community cultural heritage learning resource management in Damnoen Saduak floating market, and 3) the model innovation in cultural heritage management of the floating-market community in Ratchaburi province was an innovation community cultural heritage learning resource management in Damnoen Saduak floating market as a model of exhibiting innovation of cultural heritage in Damnoen Saduak community at Watchotthayakaram Museum which was characterized as a unified QR Code system that linked to YouTube and a website that stored information like an electronic museum and revitalized the Watchotthayikaram Museum as a "Living Museum".

Article Details

How to Cite
Sirivaḍḍhako (Ukitchock), P. (2021). CULTURAL HERITAGE MANAGEMENT OF THE FLOATING-MARKET COMMUNITY IN RATCHABURI PROVINCE. Journal of Educational Review Faculty of Education in MCU, 8(3), 1–12. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/247599
Section
Research Article

References

คทาเทพ พงศ์ทอง. (2560). ตัวแบบการจัดการวัฒนธรรมของชุมชนบ้านหมากขามและบ้านหมากม่วงในเขตเทศบาลตำบลไตรรัฐ ยุคประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ชัยชาญ จารุกลัส. (2562). การบริหารจัดการวัฒนธรรมในชุมชนชาวไทยยวนรอบวัดหนองโนเหนือ ตำบลหนองโน อำเภอเมือง จังหวัดสระบุรี. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.

ชาคริต สิทธิฤทธิ์. (2559). จับต้องได้-จับต้องไม่ได้: ความไม่หลากหลายในความหลากหลายของมรดกทางวัฒนธรรม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 8 (2). 141.

ณัฐวดี นุ่มมี. (2561). การจัดการวัฒนธรรมเพอรานากันของหน่วยงานและเครือข่ายเพื่อความยั่งยืนในจังหวัดภูเก็ต. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ธีรพงษ์ บุญรักษา และชูศักดิ์ สุวิมลเสถียร. (2559). การจัดการวัฒนธรรมชุมชน: ภูมิปัญญาในการเสริมสร้างความมั่นคงผู้สูงอายุ กรณีศึกษา ชุมชนลาหู่ อำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่. วารสารศิลปกรรมบูรพา. 19(1). 109-110.

บูรพา โชติช่วง. (2563). มรดกวัฒนธรรมเพื่อท่องเที่ยว “รายได้” หรือ “ภัยคุกคามมรดก”. แหล่งที่มา https://siamrath.co.th/n/15282 สืบค้นเมื่อ 15 ธ.ค. 2563.

พลอยภัทรา ตระกูลทองเจริญ. (2557). การศึกษาความตระหนักในการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมผ่านกระบวนการการมีส่วนร่วม: กรณีศึกษา หมู่บ้านศาลาแดงเหนือ เชียงรากน้อย. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

ราตรี โตเพ่งพัฒน์. (2543). ตลาดน้ำ: วิถีชีวิตของเกษตรกรภาคกลาง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

ศิรินิภา จาดชนบท. (2555). การจัดการวัฒนธรรมเชิงพาณิชย์: ศึกษาผ่านการออกแบบผ้ากลุ่มชาติพันธุ์พื้นที่อำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุนทร ศรีหนองบัว. (2560). การเรียนรู้ร่วมกันเพื่อการจัดการวัฒนธรรมท้องถิ่น บ้านสาวะถี ตำบลสาวะถี อำเภอเมืองขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

Feilden B.M. & J. Jokilehto. (1998). Management Guidelines for World Heritage Sites. Rome: N.P.