THE CULTURAL HERITAGE IMMUNITY PROCESS OF THE FLOATING-MARKET COMMUNITY IN RATCHABURI PROVINCE
Main Article Content
Abstract
The main purposes of this research are developing the constructive formation process of the cultural heritage immunity of the floating market community in Ratchaburi province. This research is the action research in which the data from the case studies of sub-projects is analyzed. Focus group is used as a tool to collect data was analyzed by the method of descriptive analysis in order to be utilized as the significant paradigm in designing the cultural heritage immunity development method of the floating market community in Ratchaburi province, and to test in the fieldwork level. The operation process was, thus, analyzed per indicator with inference statistics to search for the truth from the operation that accorded with the action research pattern. The findings of this research found that the constructive formation process development of the cultural heritage immunity of the floating market community in Ratchaburi province finds that it is Damnoen Saduak floating market community’s inputs development of the cultural heritage immunity formation process. The process elevates the cooperation in conserving cultural heritage to the official network that links between (1) Damnoen Saduak district (2) Damnoen Saduak subdistrict (3) the sangha of Damnoen Saduak district (4) Wat Shotitayakaram Songkror Kindergarten (5) Ratchaburi Buddhist College Alumni Association (6) Khon Rak Damnoen Saduak Floating Market Association and (7) Vithee Klong Vithee Thai Association, in which these organizations signs “Damnoen Saduak Floating Market’s Cultural Heritage Conservation Volunteer Network” Memorandum of Understanding. In this regard, the 7 associated networks cooperate in designing and producing the symbolic representative object (mascot), which portrays the cooperation in the constructive formation process of the cultural heritage immunity. In the meantime, the networks create a 3D artwork to convey the floating market community lifestyle at the Damnoen Saduak cultural prototype area which is located on the travel route of Damnoen Saduak floating market community. That is to say, the operation assessment per indicator include the context assessment result are all at a high level.
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
คทาเทพ พงศ์ทอง. (2560). ตัวแบบการจัดการวัฒนธรรมของชุมชนบ้านหมากขามและบ้านหมากม่วงในเขตเทศบาลตำบลไตรรัฐ ยุคประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชัยชาญ จารุกลัส. (2562). การบริหารจัดการวัฒนธรรมในชุมชนชาวไทยยวนรอบวัดหนองโนเหนือ ตำบลหนองโน อำเภอเมือง จังหวัดสระบุรี. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ชาคริต สิทธิฤทธิ์. (2559). จับต้องได้-จับต้องไม่ได้: ความไม่หลากหลายในความหลากหลายของมรดกทางวัฒนธรรม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี. 8(2). 141.
ธีรพงษ์ บุญรักษา และชูศักดิ์ สุวิมลเสถียร. (2559). การจัดการวัฒนธรรมชุมชน: ภูมิปัญญาในการเสริมสร้างความมั่นคงผู้สูงอายุ กรณีศึกษา ชุมชนลาหู่ อำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่. วารสารศิลปกรรมบูรพา. 19(1). 109-110.
บูรพา โชติช่วง. (2563). มรดกวัฒนธรรมเพื่อท่องเที่ยว“รายได้”หรือ“ภัยคุกคามมรดก”. แหล่งที่มา https://siamrath.co.th/n/15282 สืบค้นเมื่อ 15 ธ.ค. 2563.
ปิยะนุช ศิริราชธรรม. (2561). มาตรการทางกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญาเพื่อการส่งเสริมและสืบทอดมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม: ศึกษากรณีต้มยำกุ้ง. วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสยาม.
พระสุธีรัตนบัณฑิต. (2561). ผลงานวิจัยเด่น สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ ประจำปี 2560. นนทบุรี: นิติธรรมการพิมพ์.
พลอยภัทรา ตระกูลทองเจริญ. (2557). การศึกษาความตระหนักในการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมผ่านกระบวนการการมีส่วนร่วม: กรณีศึกษา หมู่บ้านศาลาแดงเหนือ เชียงรากน้อย. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ราตรี โตเพ่งพัฒน์. (2543). ตลาดน้ำ: วิถีชีวิตของเกษตรกรภาคกลาง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
สภาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). ดัชนีความเชื่อมั่นผู้ประกอบธุรกิจการท่องเที่ยวในประเทศไทย ไตรมาสที่ 4 ปี 2561. กรุงเทพมหานคร: สภาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (สทท.).
สุนทร ศรีหนองบัว. (2560). การเรียนรู้ร่วมกันเพื่อการจัดการวัฒนธรรมท้องถิ่น บ้านสาวะถี ตำบลสาวะถี อำเภอเมืองขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น. มหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุนทรชัย ชอบยศ. (2562). แนวทางในการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมโดยความร่วมมือของภาคส่วนต่างๆ ในท้องถิ่น: กรณีศึกษาการจัดการสิมและฮูปแต้ม ตำบลดงบัง อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม. วารสารการเมืองการปกครอง. 9(3). 55.
Feilden B.M. & J. Jokilehto. (1998). Management Guidelines for World Heritage Sites. Rome: N.P.