THE EFFECTIVENESS ENHANCEMENT IN PERSONNEL DEVELOPMENT OF ELEMENTARY SCHOOLS ACCORDING TO THE PHILOSOPHY OF SUFFICIENCY ECONOMY
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The Effectiveness Enhancement in Personnel Development of Elementary schools According to The Philosophy of Sufficiency Economy. Its objectives are to develop personnel to have knowledge and understanding of the philosophy of sufficiency economy and to apply the philosophy of sufficiency economy to management, learning management in school to achieve a holistic integration in development, consists of 4 activities ; 1) planning, staffing and placement, 2) Living according to the philosophy of sufficiency economy, 3) Building knowledge and understanding of the philosophy of sufficiency economy, and 4) Preparation for educational management according to the philosophical approach of sufficiency economy. The Personnel Development within the school. Both administrators, teachers and school directors. It's a process to get the right people to understanding the philosophy of sufficiency economy. Be ready to implement the management system within educational institutions and educational management including guidelines. The Living according to the philosophy of sufficiency economy. This resulted in the effectiveness of the primary school administration to achieve the goals.
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
ฐีระ ประวาลพฤกษ์. (2538). การพัฒนาบุคคลและการฝึกอบรม. กรุงเทพมหานคร: หน่วยศึกษานิเทศ สํานักงานสถาบันราชภัฏ.
ปรียานุช พิบูลสราวุธ. (2557). เศรษฐกิจพอเพียงสู่สถานศึกษา โครงการวิจัยเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์.
พิมผกา ธรรมสิทธิ์. (2552). การพัฒนาตัวบ่งชี้การจัดการศึกษาของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง : การทดสอบโมเดลความสมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้น. ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พิมพรรณ สุริโย. (2552). ปัจจัยด้านผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของโรงเรียนเทศบากลุ่มการศึกษาท้องถิ่นที่ 9 กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
เรียม สุขกล่ำ. (2553). ความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพชีวิตการทำงานของข้าราชการครูกับประสิทธิผลโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสระแก้ว เขต 1. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
โรงเรียนบ้านบ่ออิฐ. (2555). รายงานผลสถานศึกษาแบบอย่างการจัดกิจกรรมการเรียนรู้และการบริหารจัดการตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ประจำปี 2555 (สถานศึกษาพอเพียง 2555). ปัตตานี: โรงเรียนบ้านบ่ออิฐ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 1.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2558). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 1-11. แหล่งที่มา http://documents.tips/documents/-1-11-55b9429098484.html. สืบค้นเมื่อ 7 ต.ค. 2559.
สุรพล ด้วยตั้งใจ และคณะ. (2540). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 8 (2540-2544) แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2535 แผนพัฒนาการศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรม ในช่วงที่พัฒนาฯ ระยะที่ 8 (2540-2544). กรุงเทพมหานคร: SCIENCE CENTER.
สุรินทร ภูสิงห. (2552). การพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษาโดยบูรณาการปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในโรงเรียนมัธยมศึกษา สํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาอุบลราชธานี. ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Hoy, Wayne K.; & Miskel, Cecil G. (2010). Educational Administration : Theory, Research, And Practice. 4th ed. Singapore: McGraw-Hill.