Lin-Chang Karen Village: Happiness Community by Buddhist Way in the Era of Globalization

Main Article Content

พระครูสุนทรวัชรการ อพโล

Abstract

Lin-Chang Karen Village is the original community of Pawo/Po Karen race in Nongyaplong District, Phetchaburi province as the model of happiness Community according to Buddhist method at the present age that to be applied of knowledge of Buddhism and ghost traditional belief as the tool to protect the negative globalization by starting from community process for realizing the problem together to set up the public policy and to solve the problem in the two social activity characteristics such as (1) Social Capital Preservation Activity such as Wiansala ceremony, Flower Proceeding Ceremony, Karen Luncheon Ceremony, Riakkhuan Ceremony, (2) New creative activity from community such as Creative Mass Media Camping Project, Self - Reliance Center Project with Thai Soiled House Building and Tree Planting Project for Mom and to create the dam project for Dad etc.

Article Details

How to Cite
อพโล พ. (2019). Lin-Chang Karen Village: Happiness Community by Buddhist Way in the Era of Globalization. Journal of Educational Review Faculty of Education in MCU, 6(3), 158–171. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/EDMCU/article/view/221978
Section
Original Article

References

โครงการชุมชนศึกษาโดยความร่วมมือของมหาวิทยาลัยศิลปากร วัดลิ้นช้าง และโรงเรียนพรหมานุสรณ์จังหวัดเพชรบุรี. (ม.ป.ป.). บ้านลิ้นช้าง. ม.ป.ท..
งานวิเคราะห์นโยบายและแผน. (๒๕๖๐). แผนพัฒนาสามปี ๒๕๖๐ ๒๕๖๒. เพชรบุรี: องค์การบริหารส่วนตาบลยางน้ากลัดเหนือ.
จิระพงค์ เรืองกุน. (๒๕๕๗). ชุมชนนักปฏิบัติ: แนวทางการจัดการความรู้เพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขัน. วารสาร FEU Academic Review. ปีที่ ๗ ฉบับที่ ๒ ธันวาคม พฤษภาคม: ๑๘.
ปาริชาติ วลัยเสถียร และคณะ. (๒๕๔๓). กระบวนการพัฒนาและเทคนิคการทางานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
พิณสุดา สิริธรังศรี. (๒๕๔๒). การกระจายอานาจทางการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. ๒๕๔๒. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.ท.
ฟ้อน เปรมพันธุ์ และคณะ. (ม.ป.ป.). ภูมิปัญญากะเหรี่ยง. กาญจนบุรี: มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
วรลักษณ์ ชูกาเนิด และเอกรินทร์ สังข์ทอง. (๒๕๕๗). โรงเรียนแห่งชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพครู เพื่อการพัฒนาวิชาชีพครูที่เน้นผู้เรียนเป็นหัวใจสาคัญ. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๑ มกราคม เมษายน: ๙๕.
ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ ๑๐. (๒๕๕๓). วนเกษตรในพื้นที่ป่า กรณีศึกษา: ชุมชนกระเหรี่ยงบ้านลิ้นช้าง ตาบลยางน้ากลัดเหนือ อาเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี. ราชบุรี: ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ ๑๐ (ราชบุรี) กรมป่าไม้.
สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต ๑๗. (ม.ป.ป.). แนวทางการขับเคลื่อน PLC สู่การพัฒนาคุณภาพผู้เรียน Thailand 4.0. จันทบุรี: สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต ๑๗.
สานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (๒๕๕๒). การปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. ๒๕๕๒
๒๕๖๑). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง และสรินยา คาเมือง. (๒๕๔๐). สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์: กะเหรี่ยงโป. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท.
อุทัย ดุลยเกษม และอรศรี งามวิทยาพงศ์. (๒๕๔๐). ระบบการศึกษากับชุมชน: กรอบความคิดและข้อเสนอแนะเพื่อการศึกษาวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Wenger, E. C. & Snyder, W.M.. (2000). Communities of Practice: The Organizational Frontier”. Harvard Business Review. January-February: 139 145.