Lin-Chang Karen Village: Happiness Community by Buddhist Way in the Era of Globalization
Main Article Content
Abstract
Lin-Chang Karen Village is the original community of Pawo/Po Karen race in Nongyaplong District, Phetchaburi province as the model of happiness Community according to Buddhist method at the present age that to be applied of knowledge of Buddhism and ghost traditional belief as the tool to protect the negative globalization by starting from community process for realizing the problem together to set up the public policy and to solve the problem in the two social activity characteristics such as (1) Social Capital Preservation Activity such as Wiansala ceremony, Flower Proceeding Ceremony, Karen Luncheon Ceremony, Riakkhuan Ceremony, (2) New creative activity from community such as Creative Mass Media Camping Project, Self - Reliance Center Project with Thai Soiled House Building and Tree Planting Project for Mom and to create the dam project for Dad etc.
Article Details
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสารฉบับนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้นเพียงผู้เดียว และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการคัดเลือกบทความลงตีพิมพ์และจะแจ้งให้เจ้าของบทความทราบหลังจากผู้ประเมินบทความตรวจอ่านบทความแล้ว
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่ว่าจะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษร
References
งานวิเคราะห์นโยบายและแผน. (๒๕๖๐). แผนพัฒนาสามปี ๒๕๖๐ ๒๕๖๒. เพชรบุรี: องค์การบริหารส่วนตาบลยางน้ากลัดเหนือ.
จิระพงค์ เรืองกุน. (๒๕๕๗). ชุมชนนักปฏิบัติ: แนวทางการจัดการความรู้เพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขัน. วารสาร FEU Academic Review. ปีที่ ๗ ฉบับที่ ๒ ธันวาคม พฤษภาคม: ๑๘.
ปาริชาติ วลัยเสถียร และคณะ. (๒๕๔๓). กระบวนการพัฒนาและเทคนิคการทางานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
พิณสุดา สิริธรังศรี. (๒๕๔๒). การกระจายอานาจทางการศึกษาตามพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. ๒๕๔๒. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.ท.
ฟ้อน เปรมพันธุ์ และคณะ. (ม.ป.ป.). ภูมิปัญญากะเหรี่ยง. กาญจนบุรี: มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
วรลักษณ์ ชูกาเนิด และเอกรินทร์ สังข์ทอง. (๒๕๕๗). โรงเรียนแห่งชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพครู เพื่อการพัฒนาวิชาชีพครูที่เน้นผู้เรียนเป็นหัวใจสาคัญ. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๑ มกราคม เมษายน: ๙๕.
ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ ๑๐. (๒๕๕๓). วนเกษตรในพื้นที่ป่า กรณีศึกษา: ชุมชนกระเหรี่ยงบ้านลิ้นช้าง ตาบลยางน้ากลัดเหนือ อาเภอหนองหญ้าปล้อง จังหวัดเพชรบุรี. ราชบุรี: ศูนย์ศึกษาและพัฒนาวนเกษตรชุมชนที่ ๑๐ (ราชบุรี) กรมป่าไม้.
สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต ๑๗. (ม.ป.ป.). แนวทางการขับเคลื่อน PLC สู่การพัฒนาคุณภาพผู้เรียน Thailand 4.0. จันทบุรี: สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต ๑๗.
สานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (๒๕๕๒). การปฏิรูปการศึกษาในทศวรรษที่สอง (พ.ศ. ๒๕๕๒
๒๕๖๑). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง และสรินยา คาเมือง. (๒๕๔๐). สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์: กะเหรี่ยงโป. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท.
อุทัย ดุลยเกษม และอรศรี งามวิทยาพงศ์. (๒๕๔๐). ระบบการศึกษากับชุมชน: กรอบความคิดและข้อเสนอแนะเพื่อการศึกษาวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Wenger, E. C. & Snyder, W.M.. (2000). Communities of Practice: The Organizational Frontier”. Harvard Business Review. January-February: 139 145.