อัตลักษณ์และตัวตนในยุคสังคมเครือข่าย
บทคัดย่อ
บทคัดย่อไม่สมบูรณ์
References
กมลรัฐ อินทรทัศน์. (2557). ทฤษฎีการสื่อสารและเทคโนโลยีสารสนเทศ ใน ประมวล สาระชุดวิชาปรัชญานิเทศศาสตร์และทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 11-15 27-34. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
กิตติ กันภัย. (2543). การสื่อสารผ่านคอมพิวเตอร์ในสังคมสารสนเทศ, มองสื่อใหม่ มองสังคมใหม่. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรส โปรดักส์.
จิรัฏฐ์ ศุภการ. (2545). การอธิบายตัวตนในชุมชนเสมือนจริง. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต สาขาวิชาวารสารสนเทศ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,.
ไซเบอร์ สเปซ. (23 กุมภาพันธ์ 2554). Made in YouTube จากดินสู่ดาว.โพสต์ทูเดย์, 2.
ณัฏฐา อุ่ยมานะชัย. (2556). ผู้ทรงอิทธิพลในโลกออนไลน์กับพลังการบอกต่อ. วารสาร นักบริหาร. 33(3): 47-51.
ดารินทร์ สวัสดิ์เสวี. (2545). การแปลงตัวตนบนห้องสนทนาบนอินเทอร์เน็ต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีรพล ภูรัต. (2545). ชุมชนเสมือนจริง: ปรากฏการณ์ทางการสื่อสารที่น่าจับตามอง. วารสาร นักบริหารมหาวิทยาลัยกรุงเทพ. 34(1): 69-79.
ไทยรัฐออนไลน์. (9 กุมภาพันธ์ 2559). ปาฏิหาริย์มีจริง! ลาร่า สาวลูกครึ่งไทย
ป่วยลูคีเมีย พบสเต็มเซลล์เข้ากันได้แล้ว. ค้นเมื่อ 24 มีนาคม 2559 จาก
http: //www.thairath.co.th/content/575141
ภาวุธ พงษวิทยภานุ และ สุธน โรจน์อนุสรณ์. (2551). e-Marketing เจาะเทคนิค การตลาดออนไลน์. กรุงเทพฯ: ตลาด ดอท คอม.
ภูเบศร์ สมุทรจักร์. (2552). โลกยุคหลัง Knowledge-based. ค้นเมื่อ 22 มีนาคม 2559 จาก http: //www.dpu.ac.th/laic/upload/content/file/ article_ instrctor/ta57/14_81_2552.pdf
พิชิต วิจิตรบุญยรักษ์. (2554). สื่อสังคมออนไลน์: สื่อแห่งอนาคต. วารสารนักบริหาร. 31(4): 99-103.
พีรพล กีรติธนากาญจน์. (2553). สื่อนวัตกรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย กรุงเทพ.
วัฒนี ภูวทิศ. (2554). การใช้ประโยชน์จากสื่อสังคมออนไลน์ และผลกระทบเชิง จริยธรรมในการนำเสนอข่าวสารของผู้สื่อข่าว. วารสารนักบริหาร. 31(1): 116-174.
วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ. (2543). Cyber Being (ผมคือไซเบอร์). กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด- ยูเคชั่น.
เศรษฐพงศ์ มะลิสุวรรณ. (2554). Ubiquitous Society สังคมแห่งอนาคต.
ค้นเมื่อ 22 มีนาคม 2559 จาก http://www.vcharkarn.com/varticle /42901
สมสุข หินวิมาน. (2557). ทฤษฎีสำนักวัฒนธรรมศึกษา ใน ประมวลสาระชุดวิชา ปรัชญานิเทศศาสตร์และทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 6-10 (น. 52-61). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เสรี วงศ์มณฑา. (2542). การวิเคราะห์พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและ
ไซเท็กซ์.
อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2555). การสื่อสารผ่านสื่อใหม่ในยุคสังคมสารสนเทศ. อิศรา ปริทัศน์. 1(2): 79-91.
Biocca, F., Harm, C. & Burgoon, J., (2001). Criteria for a theory and measure of social presence. A paper presented at the International Workshop on Presence, Philadelphia, PA. Retrieved March 30, 2016 from http: //www.temple.edu/ispr/prev_ conference/proceedings/2001/Biocca1.pdf
Boyd, D. M., & Ellison, N. B. (2007). Social network sites: Definition, history, and scholarship. Journal of Computer-Mediated Communication. 13(1): 11-15.
Castells, M. (2006). Mobile Communication and Society: A Global Perspective.Cambridge: MIT Press.
Gidden, A., (1991). Modernity and Self-Identity. Cambridge: Polity Press.
Moghadam, V. M. (1994). Identity Politics and Woman. San Francisco: Westview Press.
กิตติ กันภัย. (2543). การสื่อสารผ่านคอมพิวเตอร์ในสังคมสารสนเทศ, มองสื่อใหม่ มองสังคมใหม่. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรส โปรดักส์.
จิรัฏฐ์ ศุภการ. (2545). การอธิบายตัวตนในชุมชนเสมือนจริง. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต สาขาวิชาวารสารสนเทศ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,.
ไซเบอร์ สเปซ. (23 กุมภาพันธ์ 2554). Made in YouTube จากดินสู่ดาว.โพสต์ทูเดย์, 2.
ณัฏฐา อุ่ยมานะชัย. (2556). ผู้ทรงอิทธิพลในโลกออนไลน์กับพลังการบอกต่อ. วารสาร นักบริหาร. 33(3): 47-51.
ดารินทร์ สวัสดิ์เสวี. (2545). การแปลงตัวตนบนห้องสนทนาบนอินเทอร์เน็ต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีรพล ภูรัต. (2545). ชุมชนเสมือนจริง: ปรากฏการณ์ทางการสื่อสารที่น่าจับตามอง. วารสาร นักบริหารมหาวิทยาลัยกรุงเทพ. 34(1): 69-79.
ไทยรัฐออนไลน์. (9 กุมภาพันธ์ 2559). ปาฏิหาริย์มีจริง! ลาร่า สาวลูกครึ่งไทย
ป่วยลูคีเมีย พบสเต็มเซลล์เข้ากันได้แล้ว. ค้นเมื่อ 24 มีนาคม 2559 จาก
http: //www.thairath.co.th/content/575141
ภาวุธ พงษวิทยภานุ และ สุธน โรจน์อนุสรณ์. (2551). e-Marketing เจาะเทคนิค การตลาดออนไลน์. กรุงเทพฯ: ตลาด ดอท คอม.
ภูเบศร์ สมุทรจักร์. (2552). โลกยุคหลัง Knowledge-based. ค้นเมื่อ 22 มีนาคม 2559 จาก http: //www.dpu.ac.th/laic/upload/content/file/ article_ instrctor/ta57/14_81_2552.pdf
พิชิต วิจิตรบุญยรักษ์. (2554). สื่อสังคมออนไลน์: สื่อแห่งอนาคต. วารสารนักบริหาร. 31(4): 99-103.
พีรพล กีรติธนากาญจน์. (2553). สื่อนวัตกรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย กรุงเทพ.
วัฒนี ภูวทิศ. (2554). การใช้ประโยชน์จากสื่อสังคมออนไลน์ และผลกระทบเชิง จริยธรรมในการนำเสนอข่าวสารของผู้สื่อข่าว. วารสารนักบริหาร. 31(1): 116-174.
วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ. (2543). Cyber Being (ผมคือไซเบอร์). กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด- ยูเคชั่น.
เศรษฐพงศ์ มะลิสุวรรณ. (2554). Ubiquitous Society สังคมแห่งอนาคต.
ค้นเมื่อ 22 มีนาคม 2559 จาก http://www.vcharkarn.com/varticle /42901
สมสุข หินวิมาน. (2557). ทฤษฎีสำนักวัฒนธรรมศึกษา ใน ประมวลสาระชุดวิชา ปรัชญานิเทศศาสตร์และทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 6-10 (น. 52-61). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เสรี วงศ์มณฑา. (2542). การวิเคราะห์พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและ
ไซเท็กซ์.
อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2555). การสื่อสารผ่านสื่อใหม่ในยุคสังคมสารสนเทศ. อิศรา ปริทัศน์. 1(2): 79-91.
Biocca, F., Harm, C. & Burgoon, J., (2001). Criteria for a theory and measure of social presence. A paper presented at the International Workshop on Presence, Philadelphia, PA. Retrieved March 30, 2016 from http: //www.temple.edu/ispr/prev_ conference/proceedings/2001/Biocca1.pdf
Boyd, D. M., & Ellison, N. B. (2007). Social network sites: Definition, history, and scholarship. Journal of Computer-Mediated Communication. 13(1): 11-15.
Castells, M. (2006). Mobile Communication and Society: A Global Perspective.Cambridge: MIT Press.
Gidden, A., (1991). Modernity and Self-Identity. Cambridge: Polity Press.
Moghadam, V. M. (1994). Identity Politics and Woman. San Francisco: Westview Press.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
2017-06-30
How to Cite
ฉบับ
บท
บทความวิชาการ
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรีและบุคลากรท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
