แนวทางเพื่อเพิ่มมูลค่าการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของจังหวัดจันทบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
จังหวัดจันทบุรีมีการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในรูปแบบที่หลากหลาย โดยเฉพาะการจัดบุฟเฟต์ผลไม้ซึ่งได้รับความสนใจจากนักท่องเที่ยวเป็นอย่างมาก แต่มีนักท่องเที่ยวบางส่วนรู้สึกว่าได้รับการบริการไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง การวิจัยนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความพึงพอใจ ความต้องการ วิเคราะห์ส่วนเกินผู้บริโภค และเสนอแนะแนวทางการตลาดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของจังหวัด โดยใช้ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าสถิติ T (T-test) แบบจำลองต้นทุนค่าใช้จ่ายในการเดินทางส่วนบุคคล (ITCM) และการวิเคราะห์เนื้อหา ในการวิเคราะห์ ผลการศึกษาพบว่า นักท่องเที่ยวยังไม่พึงพอใจในการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรจังหวัดจันทบุรี ความต้องการของนักท่องเที่ยวด้านผลิตภัณฑ์ต้องการผลผลิตที่มีคุณภาพ ด้านราคาต้องการให้ราคาถูกกว่าที่เป็นอยู่ ด้านสถานที่ต้องการความสะดวกในการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว และด้านการประชาสัมพันธ์ต้องการให้มีป้ายบอกทาง/ป้ายประชาสัมพันธ์ ส่วนเกินผู้บริโภคมีค่าเท่ากับ -1,771.012 บาท/คน ส่วนข้อเสนอแนะที่มีต่อเชิงเกษตรของจังหวัดจันทบุรี ประกอบด้วย 1) ด้านผลิตภัณฑ์ เน้นการสร้างความแตกต่าง เสนอขายคุณค่า เพื่อยกระดับผลผลิต 2) ด้านราคา ไม่ขายแบบบุฟเฟต์ ชี้แจงทำความเข้าใจเรื่องราคากับนักท่องเที่ยว 3) ด้านสถานที่/การจัดจำหน่าย เพิ่มความสะดวกในการเข้าถึง จัดสถานที่ให้เหมาะสมและมีที่จอดรถเพียงพอ และ 4) ด้านการส่งเสริมการตลาด พัฒนาและประชาสัมพันธ์ผ่านสื่อออนไลน์ สร้างความสัมพันธ์กับลูกค้า เจาะตลาดบริษัทนำเที่ยวชั้นนำ
Article Details
References
2. Bejranonda, S. (2000). Environmental economics. Bangkok: Kasetsart University Press.
3. Bejranonda, S. (2002). Indirect environmental value measurement. Environmental Economics. Nonthaburi: The Office of the University Press Sukhothai Thammathirat Open University.
4. Chankaew, P., Hoamuangkaew, W. and Suksard, S. (2013). The valuation of recreational value of Wiang Kosai National Park, Phrae Province and Lampang Province. Thai Journal of Forestry, 32(Supplementary issue), 195-203.
5. Chemnasiri, N. (2013). Community potential development for sustainable agro-tourism: Cases in Phuket and Chonburi, Thailand. Chandrakasem Rajabhat University Journal, 19(36), 41-50.
6. Department of Agricultural Extension. (2016). Information on plant production 2015. Retrieved June 2, 2016, from http://www.agriinfo.doae.go.th/year59/plant/rortor/fruit.pdf
7. Donkwa, K. and Tikul, J. (2014). The quality development of agro tourism in northeast Thailand. Suranaree Journal of Social Science, 8(1), 55-71.
8. Kamlangngam, S., Kaewkamcharn, S. and Yooprayong, N. (2007). The study of tourists’ consumption behavior in cultural tourism in the lower northeastern region. Bangkok: The Thailand Research Fund.
9. Maraphot, K. and Somboon, T. (2016). The development of agro-tourism learning route: A case study of Tumbon Khlongkhuean, Chachoengsao Province. Journal of Thai Hospitality and Tourism, 11(2), 23-36.
10. National Statistical Office. (2016). Statistical yearbook of the provincial labor force survey Quarter 1 January - March 2016. Bangkok: National Statistical Office.
11. Nuntapiboon, J. (2008). Service psychology. Bangkok: Se-education.
12. Office of Agricultural Economics. (2015). Monthly price of agricultural products. Retrieved July 11, 2015, from http://www.oae.go.th/view/1/ราคาสินค้าเกษตรรายเดือน/TH-TH
13. Ortacesme, V., Ozkan, B. and Karaguzel, O. (2002). An estimation of the recreational use value of Kursunlu Waterfall Nature Park by the individual travel cost method. Turkish Journal of Agriculture and Forestry, 26(1), 57-62.
14. Otakanon, B. (2012). 4C's revolutionary marketing. Retrieved October 23, 2017, from http://thaifranchisedownload.com/dl/group13_6445_20140108150608.pdf
15. Pimonsompong, C. (2017). Tourism research: Principle to practice in social reflective perspective. Journal of Business, Economics and Communications, 12(1), 1-5.
16. Pongnirundorn, S., Buatham, O. and Yodsuwan, C. (2014). Guidelines for effective development in tourism management of Wang Nam Khiao District, Nakhon Ratchasima Province. MBA-KKU Journal, 9(1), 234-259.
17. Pongsakornrungsilp, S. (2012). Principles of marketing (2nd ed). Bangkok: Top.
18. Rattanataveesopon, S. and Bejranonda, S. (2006). An evaluation of recreation benefit of Phu Kradueng National Park. Applied Economics Journal, 13(2), 60-78.
19. Sareerat, S. (2007). Consumer behavior. Bangkok: Teera Film and Cytec.
20. Silprachawong, U. (2013). Economic valuation of environmental resources. Bangkok: P.A. Living.
21. Siripullop, K. (n.d.). 4Ps 4Cs and 4Fs: Thai marketing. Retrieved November 5, 2017, from http://www.bus.tu.ac.th/usr/kitti/4p.doc
22. Suksuchano, W. (2013). Setting sample size. Retrieved September 30, 2013, from http://teacher.aru.ac.th/waraporn/images /stories/pdf/sample-size.pdf
23. Thampitak, K. and Untong, A. (2011). An evaluation of recreational benefits of Nong Leng Sai Wetland. Chiang Mai University Journal of Economics, 15(2), 69-90.
24. Tuntiwongwanich, W. (2009). Retailing business. Bangkok: Kasetsart University Press.
25. Vijitsrikamol, K. (2010). Evaluation of the economic benefits from research. In Evaluation of the impact of agricultural and agro- industrial research (pp. 47-68). Bangkok: TQP CO.
26. Wongeranthong, N. (2017). What is 4P or 4C of marketing Retrieved November 5, 2017, from http://www.nuttaputch.com/4p-4c-คืออะไร/