Chinese Loan Words in Thai and Changes in Meaning
Keywords:
loanword, Chinese, Thai, meaningAbstract
This qualitative research aimed to 1) study Chinese loanwords in Thai, and 2) study the change of the meaning of Chinese loanwords in Thai. The results of the research found that there are 360 Chinese loanwords in Thai, divided into eight categories, ranked from most to least as follows: 1) gestures and emotional characteristics, 68 words, accounting for 18.9 percent; 2) food and cooking, 64 words, accounting for 17.8 percent; 3) miscellaneous, 58 words, accounting for 16.1 percent; 4) relatives and people, 55 words, accounting for 15.3 percent; 5) tools and utensils, 39 words, accounting for 10.8 percent; 6) nature, 31 words, accounting for 8.6 percent; 7) traditions and culture, 24 words, accounting for 6.7 percent; and 8) trade, weighing and measuring, 21 words, accounting for 5.8 percent. All eight categories are borrowed from Teochew and Hokkien Chinese. Cantonese, Hainanese and Mandarin Chinese. From the study of the meaning of Chinese loanwords in Thai, a total of 360 words, they can be divided into four characteristics as follows: 1) The same meaning, 267 words, or 74.1 percent, 2) The meaning has changed, 54 words, or 15 percent, 3) The meaning has narrowed, 20 words, or 5.6 percent, and 4) The meaning has expanded, 19 words, or 5.3 percent. Studying Chinese loanwords in Thai will help Chinese users understand Chinese society, way of life, and culture. Moreover, Chinese language learners can apply them to benefit their education.
References
ต้นกล้า กัลป์ยกฤต. (2561). การเปลี่ยนแปลงด้านความหมายของคำยืมภาษาจีนที่ปรากฎในภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเอเชียศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
เธียรชัย เอี่ยมวรเมธ. (2558). พจนานุกรมไทย-จีน-อังกฤษ. กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.
ประสิทธิ์ ชวลิตธำรง. (2505). ปทานุกรมจีน-ไทย. กรุงเทพฯ: บริษัทนานมี.
นลินลักษณ์ หอมหวน. (2556). ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย. อุดรธานี: สำนักพิมพ์คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
ปราณี กายอรุณสุทธิ์. (2526). คำยืมภาษาจีนในภาษาไทยปัจจุบัน. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.
________. (2557). พจนานุกรมคำใหม่ฉบับราชบัณฑิตยสถาน เล่ม 1-2. กรุงเทพฯ:นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น.
ลลิตา โชติรังสิยากุล. (2545). ภาษาต่างประเทสในภาษาไทย. สงขลา: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏสงขลา.
วรศักดิ์ มหัทธโนบล. (2555). คำจีนสยามภาพสะท้อนปฏิสัมพันธ์ไทย-จีน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พรินติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
วิจินตน์ ภานุพงศ์. (2538). โครงสร้างภาษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิชุดา พรายยงค์. (2556). คำยืมภาษาจีนในวรรณกรรมสมัยกรุงธนบุรี: การศึกษาเชิงสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ศุภกรณ์ เลิศอมรมีสุข. (2556). พัฒนาการของคำยืมภาษาจีนที่ปรากฏในพจนานุกรมไทย.(วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร).
Huang, G. (2012). การศึกษาเชิงวิเคราะห์คำยืมภาษาจีนในภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).
Li, W. (2020). คำยืมภาษาจีนในภาษาไทยที่สะท้อนการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่).
Huilin, Ch. (2008). Thai Language Adopt Chinese Language case Xiamen: Xiamen university.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Faculty of Humanities and Social sciences, Pibulsongkram Rajabhat University

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
บทความหรือข้อคิดใด ๆ ที่ปรากฏในวารสารอักษราพิบูลที่เป็นวรรณกรรมของผู้เขียน บรรณาธิการ หรือ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย