คำยืมภาษาจีนในภาษาไทยกับการเปลี่ยนแปลงความหมาย

ผู้แต่ง

  • กมลชนก สิทธิโชคสถิต สาขาวิชาภาษาจีน คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
  • Xincheng Han สาขาวิชาภาษาจีน คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
  • ธารีรัตน์ สุนิพันธ์ สาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

คำสำคัญ:

คำยืม , ภาษาจีน , ภาษาไทย , ความหมาย

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาคำยืมภาษาจีนในภาษาไทย 2) ศึกษาการเปลี่ยนแปลงความหมายของคำยืมภาษาจีนในภาษาไทย จากผลการวิจัยพบคำยืมภาษาจีนในภาษาไทย จำนวน 360 คำ แบ่งเป็น 8 ประเภท เรียงลำดับจากมากไปน้อย ดังนี้ 1) กริยาท่าทางและลักษณะทางอารมณ์ จำนวน 68 คำ คิดเป็นร้อยละ 18.9 2) อาหารและ การปรุงอาหาร จำนวน 64 คำ คิดเป็นร้อยละ 17.8 3) เบ็ดเตล็ด จำนวน 58 คำ คิดเป็นร้อยละ 16.1 4) เครือญาติและบุคคล จำนวน 55 คำ คิดเป็นร้อยละ 15.3 5) เครื่องมือและเครื่องใช้ จำนวน 39 คำ คิดเป็นร้อยละ 10.8 6) ธรรมชาติ จำนวน 31 คำ คิดเป็นร้อยละ 8.6 7) ประเพณีและวัฒนธรรมจำนวน 24 คำ คิดเป็นร้อยละ 6.7 และ 8) การค้าขายมาตราชั่ง วัด ตวง จำนวน 21 คำ คิดเป็นร้อยละ 5.8 ซึ่งทั้ง 8 ประเภทเป็นคำที่ยืมมาจากภาษาจีนแต้จิ๋ว ภาษาจีนฮกเกี้ยน ภาษาจีนกวางตุ้ง ภาษาจีนไหหลำ และภาษาจีนกลาง จากการศึกษา ด้านความหมายของคำยืมภาษาจีนในภาษาไทยทั้งหมด 360 คำ แบ่งออกเป็น 4 ลักษณะ ดังนี้ 1) ความหมายคงเดิมจำนวน 267 คำ คิดเป็นร้อยละ 74.1 2) ความหมายย้ายที่ จำนวน 54 คำ คิดเป็นร้อยละ 15 3) ความหมายแคบเข้า จำนวน 20 คำ คิดเป็นร้อยละ 5.6 และ 4) ความหมายกว้างออก จำนวน 19 คำ คิดเป็นร้อยละ 5.3 การศึกษาคำยืมภาษาจีนในภาษาไทย จะช่วยให้ ผู้ใช้ภาษาจีนเข้าใจสภาพสังคม วิถีชีวิตความเป็นอยู่ รวมไปถึงวัฒนธรรมจีน อีกทั้งผู้เรียนภาษาจีนยังสามารถนำไปประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์ในด้านการศึกษา

References

ต้นกล้า กัลป์ยกฤต. (2561). การเปลี่ยนแปลงด้านความหมายของคำยืมภาษาจีนที่ปรากฎในภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเอเชียศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

เธียรชัย เอี่ยมวรเมธ. (2558). พจนานุกรมไทย-จีน-อังกฤษ. กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.

ประสิทธิ์ ชวลิตธำรง. (2505). ปทานุกรมจีน-ไทย. กรุงเทพฯ: บริษัทนานมี.

นลินลักษณ์ หอมหวน. (2556). ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย. อุดรธานี: สำนักพิมพ์คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

ปราณี กายอรุณสุทธิ์. (2526). คำยืมภาษาจีนในภาษาไทยปัจจุบัน. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.

________. (2557). พจนานุกรมคำใหม่ฉบับราชบัณฑิตยสถาน เล่ม 1-2. กรุงเทพฯ:นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น.

ลลิตา โชติรังสิยากุล. (2545). ภาษาต่างประเทสในภาษาไทย. สงขลา: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏสงขลา.

วรศักดิ์ มหัทธโนบล. (2555). คำจีนสยามภาพสะท้อนปฏิสัมพันธ์ไทย-จีน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พรินติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

วิจินตน์ ภานุพงศ์. (2538). โครงสร้างภาษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

วิชุดา พรายยงค์. (2556). คำยืมภาษาจีนในวรรณกรรมสมัยกรุงธนบุรี: การศึกษาเชิงสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ศุภกรณ์ เลิศอมรมีสุข. (2556). พัฒนาการของคำยืมภาษาจีนที่ปรากฏในพจนานุกรมไทย.(วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

Huang, G. (2012). การศึกษาเชิงวิเคราะห์คำยืมภาษาจีนในภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).

Li, W. (2020). คำยืมภาษาจีนในภาษาไทยที่สะท้อนการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่).

Huilin, Ch. (2008). Thai Language Adopt Chinese Language case Xiamen: Xiamen university.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-12-20

How to Cite

สิทธิโชคสถิต ก., Han, X. ., & สุนิพันธ์ ธ. (2024). คำยืมภาษาจีนในภาษาไทยกับการเปลี่ยนแปลงความหมาย. วารสารอักษราพิบูล, 5(2), 61–80. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/APBJ/article/view/273523