ความหมายและลักษณะการใช้คำว่า “ก่อ” และ “สร้าง” ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน

ผู้แต่ง

  • ชินภัทร หนูสงค์ ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

คำสำคัญ:

ก่อ, สร้าง, ความหมาย, การใช้คำ

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นการศึกษาภาษาไทยในเชิงประวัติ โดยศึกษาคำว่า “ก่อ” และ “สร้าง” ซึ่งเป็นคำที่ปรากฏตั้งแต่สมัยสุโขทัย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความหมายและลักษณะการใช้ คำว่า “ก่อ” และ “สร้าง” ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน โดยศึกษาจากเอกสารที่เป็นลายลักษณ์อักษร ในแต่ละสมัย ผลการศึกษาพบว่า คำว่า “ก่อ” และ “สร้าง” แม้จะเป็นคำที่มีความหมายคล้ายคลึง กัน แต่ก็มีลักษณะทางความหมายที่แตกต่างกันบ้าง อีกทั้งยังมีลักษณะการใช้ที่แตกต่างกันในแต่ ละสมัย คำว่า “ก่อ” และ “สร้าง” ในปัจจุบันมีความหมายและลักษณะการใช้ที่ปรากฏเพิ่มขึ้น จากสมัยสุโขทัย ซึ่งสอดคล้องกับแนวคิดเรื่องการเปลี่ยนแปลงของภาษาด้านความหมายในลักษณะ ที่กว้างออก

References

กรมศิลปากร. (2548). ประชุมจารึก ภาคที่ 8 จารึกสุโขทัย. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

คณะกรรมการจัดพิมพ์เอกสารทางประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และโบราณคดี สำนักนายกรัฐมนตรี. (2510). ประชุมจดหมายเหตุ สมัยอยุธยา ภาค 1. กรุงเทพฯ: สำนักทำเนียบนายก รัฐมนตรี.

จอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2496). ตำนานพระพุทธชินราช พระพุทธชินศรี และ พระศรีศาสดา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์อักษรนิติ์.

จุไรรัตน์ ลักษณะศิริ. (2530). การสร้างคำในภาษาไทยสมัยสุโขทัย (วิทยานิพนธ์ปริญญา ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาจารึกภาษาไทย, มหาวิทยาลัยศิลปากร).

จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2468). พระราชหัตถเลขาในพระบาทสมเด็จพระจุลจอม เกล้าเจ้าอยู่หัว เรื่องเสด็จประพาสแหลมมลายู เมื่อรัตนโกสินทรศก 108, 109, 117, 120 รวม 4 คราว. พระนคร: หอพระสมุดวชิรญาณ.

จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2482). จดหมายเหตุพระราชกิจรายวัน ภาค 18. พระนคร: โรงพิมพ์โสภณพิพรรฒธนากร.

จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2482). สำเนาพระราชหัตถ์เลขาส่วนพระองค์ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ถึง เจ้าพระยายมราช (ปั้น สุขุม) กับประวัติ เจ้าพระยายมราช. พระนคร: โรงพิมพ์บำรุงธรรม.

ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จฯ กรมพระยา. (2469). ตำนานพุทธเจดีย์สยาม. พระนคร: โรงพิมพ์โสภณ พิพรรฒธนากร.

ดุษฎีพร ชำนิโรคศานต์. (2558). ภาษาศาสตร์เชิงประวัติและภาษาไทเปรียบเทียบ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิยาลัย.

แดนบีช แบรดเลย์. (2514). อักขราภิธานศรับท์. พระนคร: องค์การค้าของคุรุสภา.

ฐิติพา คูประเสริฐ. (2557, มกราคม-ธันวาคม). พัฒนาการของคำว่า “เอา” “นำ” และ “พา” ใน สมัยสุโขทัย สมัยอยุธยา และสมัยรัตนโกสินทร์ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 9-10(16-17), 19-37.

เทียนวรรณ. (2544). รวมงานเขียนของเทียนวรรณ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: ต้นฉบับ.

นริศรานุวัดติวงศ์, สมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมพระยา, และ ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จฯ กรมพระยา. (2558). สาส์นสมเด็จ เล่ม 1 พ.ศ. 2457-2461 ฉบับราชบัณฑิตยสภา. กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.

นววรรณ พันธุเมธา. (2513). การใช้ภาษา. พระนคร: สมาคมสตรีอุดมศึกษาแห่งประเทศไทย.

นววรรณ พันธุเมธา. (2549). ไวยากรณ์ไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ปราณี กุลละวณิชย์, กัลยา ติงศภัทิย์, ม.ร.ว., สุดาพร ลักษณียนาวิน, และ อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2535). ภาษาทัศนา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2515). การใช้ภาษาร้อยแก้วในภาษาไทยสมัยอยุธยา. (วิทยานิพนธ์ปริญญา อักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

เปลี่ยน ภาสกรวงศ์, ท่านผู้หญิง. (2557). ตำราแม่ครัวหัวป่าก์. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: ต้นฉบับ.

พระราชพงศาวดารกรุงเก่า (ฉบับหลวงประเสริฐอักษรนิติ์). (2498). พระนคร: กรมศิลปากร.

ไม้ เมืองเดิม. (2544). แผลเก่า. กรุงเทพฯ: ไพลิน.

ยาใจ ชูวิชา. (2536). ความเป็นประโยคของหน่วยสร้างกริยาเรียงในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์ ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

ราชบัณฑิตยสถาน. (2519). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2493. (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2525. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.

เรื่องนางนพมาศ หรือ ตำหรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ. (2457). พระนคร: หอพระสมุดวชิรญาณ.

วัลยา วิมุกตะลพ. (2513). การเปลี่ยนแปลงความหมายของคำ สำนวน และลำดับของคำใน ภาษาไทย สมัยรัตนโกสินทร์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชา ภาษาไทย, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

อนันต์ อมรรตัย, บรรณาธิการ. (2544). คำให้การขุนหลวงหาวัด (ฉบับหลวง) และ ประชุม พงศาวดาร ภาค 81 จดหมายเหตุเรื่อง การจลาจลเมื่อปลายแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์ มหาราช. นนทบุรี: จดหมายเหตุ.

อรวรรณ ทรัพย์พลอย, บรรณาธิการ. (2561). พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ 4 ของเจ้าพระยาทิพากรวงศมหาโกษาธิบดี. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

Kerr, Allen D. (1972). Lao-English dictionary. Washington, D.C.: The Catholic Univ. of America Press.

Pallegoix, Jean Baptiste. (1854). Dictionarium linguae Thai. Parisiis: Jussu Imperatoris Impressum.

คลังข้อมูลภาษาไทยแห่งชาติ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย . สืบค้นจาก http://www.arts.chula.ac.th/~ling/tnc3/

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2020-06-29