รูปแบบการอภิบาลในการจัดการทรัพยากรป่าชายเลน
คำสำคัญ:
การอภิบาล, การจัดการ, ทรัพยากรป่าชายเลนบทคัดย่อ
ทฤษฎีการอภิบาล เป็นทฤษฎีที่อยู่ในกระบวนทัศน์รัฐประศาสนศาสตร์ในยุคปัจจุบันตามแนวคิดของนักวิชาการด้านรัฐประศาสนศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นิโคลัส เฮนรี่ ซึ่งนับเป็นทฤษฎีที่นำไปสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญเกี่ยวกับมุมมองในการบริหารงานภาครัฐ จากเดิมที่เชื่อว่า ภาครัฐเป็นผู้กำกับ สั่งการ รวมศูนย์อำนาจในการบริหารเพียงลำพัง เปลี่ยนเป็นมีเครือข่าย สถาบันที่หลากหลายเข้ามามีบทบาทและส่วนร่วมมากขึ้น ทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคประชาสังคม ชุมชน และประชาชน เรียกได้ว่า พลเมืองตื่นตัว ตื่นรู้ และลุกขึ้นมาจัดการตนเอง เพื่อร่วมกันแก้ไขปัญหาสังคม ซึ่งรวมถึงการจัดการทรัพยากรป่าชายเลนด้วย
ภายใต้บริบทของสภาพทรัพยากรป่าชายเลนและสภาพสังคมไทย สามารถวิเคราะห์และสังเคราะห์แนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับการอภิบาลออกมาเป็นรูปแบบการอภิบาลในการจัดการทรัพยากรป่าชายเลน ครอบคลุม 3 ด้าน คือ ด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าชายเลน ด้านการฟื้นฟูทรัพยากรป่าชายเลน และด้านการใช้ประโยชน์ทรัพยากรป่าชายเลน ซึ่งประกอบด้วย 6 มิติ ได้แก่ 1) การอภิบาลแบบมีส่วนร่วม 2) การอภิบาลแบบเครือข่าย 3) การอภิบาลแบบชุมชน 4) การอภิบาลแบบจัดการตัวเอง 5) การอภิบาลแบบปรึกษาหารือ และ
6) การอภิบาลแบบปรับตัว
References
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร: บริษัทศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์ จำกัด (มหาชน).
สมบูรณ์ ศิริประชัย. (2552). ธรรมาภิบาลภายใต้กระแสโลกาภิวัตน์: นัยต่อประเทศไทย. รัฐศาสตร์สาร มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 30(2) (พฤษภาคม - สิงหาคม), หน้า 1-112.
อัมพร ธำรงลักษณ์. (2553). “การบริหารปกครองสาธารณะ : การบริหารรัฐกิจในศตวรรษที่ 21.” ในการบริหารปกครองสาธารณะ: การบริหารรัฐกิจในศตวรรษที่ 21. หน้า 1-34. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Bekkers, V., Dijkstra, G., Edwards, A., and Fenger, M. (2007). Governance and the Democratic Deficit:Assessing the Democratic Legitimacy of Governance Practices. Hampshire: Ashgate Publishing Limited.
Emerson, K., Tina N., and Stephen, B. (2012). An Integrative Framework for Collaborative Governance. Public Administration Research Theory. 22(1), 1-29.
Hood, C. (1991). A Public Management for all Seasons?. Public Administration. 69 (Spring 1991), 3-19.
Levi-Faur, D. (2012). “From “Big Government” To “Big Governance”?” In Oxford Handbook of Governance, pp. 3-18. Levi-Faur, D., ed. New York: Oxford University Press.
Meuleman, L. (2008). Public Management and the Metagovernance of Hierachy Network and Markets:The Feasibility of Designing Style Combinations. A. Spring Company: Physicn-Verlag.
Rhodes, R.A.W. (1996). The New Governance : Governing without Government. Political Studies, XLIV, 652-667.
____ . (1997). Understanding Governance, Policy Networks, Governance, Reflexivity and Accountability. Berkshire: Open University Press.
Roiseland, A. (2011). Understanding Local Governance:Institutional Forms of Collaboration. Public Administration, 89(3), 879-893.
Rosenau, J., and Czempiel, E.O. (1992). Governance without government: order and change in world politics. Cambridge University Press.
Papadopoulos, Y. (2003). “Co-operative Forms of Governance: Problems of Democratic Accountability in Complex Environments.” European Journal of Political Research,
42, 473-501.
Peter, B. G. (1996). Future of Governing: Four Emerging Model. University Press of Kansas.
Weber, M. (2004). “Bureaucracy.” In Shafritz, Jay M. & Hyde, Albert C. Classics of Public Administration. Wadsworth: Cengage Learning.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
บทความหรือข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารสหศาสตร์เป็นวรรณกรรมของผู้เขียนโดยเฉพาะ คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล และกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์ในการคัดลอกบทความเพื่อการศึกษาแต่ให้อ้างอิงแหล่งที่มาให้ครบถ้วนสมบูรณ์
ท่านที่ประสงค์จะส่งบทความ ผลงานวิจัย ข้อคิดเห็นทางวิชาการลงตีพิมพ์วารสารสหศาสตร์ กรุณาส่งมาที่คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
