Study and Analysis of Bullies in Theravada Buddhist Philosophy, Leading to Modern Methods
Main Article Content
Abstract
This academic article aims to examine and analyze the characteristics and
behaviors of “evil persons” (pāla) according to Theravada Buddhist philosophy, as well as methodological approaches for addressing such individuals in the context of
contemporary society. The findings reveal that an evil person is one driven by
unwholesome intentions in body, speech, and mind, often causing disturbance, harming others, lying, using harsh speech, harboring malice, and failing to uphold basic moral principles. These behaviors constitute unwholesome karma, leading to mental agitation, suffering, and undesirable rebirth according to Buddhist doctrine. Traditional methods of dealing with evil persons relied on religious beliefs and moral narratives to cultivate awareness of virtue and vice. In contrast, modern approaches incorporate disciplines such as criminology and penology, emphasizing prevention, behavioral control, and
rehabilitation. Nevertheless, humanistic principles aligned with Buddhist teachings
continue to play a crucial role in facilitating personal transformation and reintegration into society. This study therefore highlights the evolution of methodological approaches to managing harmful behaviors from the Buddha’s era to the present
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กุลธิดา ท้วมสุข. (2561). การวิจัยมนุษย์ศาสตร์ดิจิทัล. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2561). ทฤษฎีและปัญหาจริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: คอมม่า ดีไซน์ แอนด์ พริ้นท์ จำกัด.
เชาวน์ พลอยชุม. (2565). พุทธปรัชญาในสุตตันตปิฎก. นครปฐม: มูลนิธิมหามกุฏราชวิทยาลัยในพระบรมราชูปถัมภ์.
เชาวน์ พลอยชุม. (2565). พระพุทธศาสนาเถรวาทพุทธวิธีเพื่อชีวิตและสังคม. นครปฐม: มูลนิธิมหามกุฏราชวิทยาลัยในพระบรมราชูปถัมภ์.
เชาวน์ พลอยชุม. (2565). มิติทางสังคมในพุทธศาสนายุคต้น. นครปฐม: มูลนิธิมหามกุฏราชวิทยาลัยในพระบรมราชูปถัมภ์.
จอมเดช ตรีเมฆ. (2564). ทฤษฎีอาชญาวิทยา. ปทุมธานี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, คณะอักษรศาสตร์. (2553). ปรัชญาทรรศน์ พุทธปรัชญา / วิทย์ วิศทเวทย์. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทินพันธ์ นาคะตะ. (2559). คุณธรรมจริยธรรมกับศีลธรรมจากมุมมองของปรัชญา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง กิจการโทรทัศน์ และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2560). ปรีชาวิทรรศน์: มุมมองมนุษย์ศาสตร์สังคมและการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระญาลิไทย. (2564). เตภูมิกถา (พิมพ์ครั้งที่ 4). นนทบุรี: ศรีปัญญา.
พระศรีคัมภีรญาณ. (2559). จริยศาสตร์ในคัมภีร์พระพุทธศาสนา. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธีรพล ณฏฺฐิโก (บัวทอง). (2564). การศึกษาเปรียบเทียบบัณฑิตในพุทธปรัชญาเถรวาทกับปรัชญาขงจื๊อ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2554). อรรถกถา ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พจนานุกรมศัพท์ปรัชญาฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (2540). กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์.
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (2554). กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คพับลิเคชั่นส์.
ฟื้น ดอกบัว. (2557). แนวคิดเกี่ยวกับสังสารวัฏ: การเวียนว่ายตายเกิดในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.
มารค ตามไท. (2558). มิติทางปรัชญาและวัฒนธรรมของการสร้างสติภาพ. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิเพื่อการศึกษาประชาธิปไตยและการพัฒนาโครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
ยศ สันตสมบัติ. (2559). มนุษย์กับวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ยุกติ มุกดาวิจิตร. (2564). วิวาทะมานุษยวิทยา: วิถีทฤษฎีและวิธีวิทยา. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2540). พจนานุกรมศัพท์ปรัชญาฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คพับลิเคชั่นส์.
วัชระ งามจิตรเจริญ. (2556). พุทธศาสนาเถรวาท (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2553). ปรัชญาทรรศน์ พุทธปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิราพร ณ ถลาง. (2563). ทฤษฎีคติชนวิทยา: วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนานนิทานพื้นบ้าน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมัคร บุราวาศ. (2537). พุทธปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2548). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์.
สมภาร พรมทา. (2548). พุทธปรัชญา มนุษย์ สังคม และปัญหาจริยธรรม. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
สมภาร พรมทา. (2560). แก่นคิดของพุทธปรัชญาเถรวาท. กรุงเทพมหานคร: บีพีเค พริ้นติ้ง.
สมภาร พรมทา. (2565). ชีวิตที่ดีงามในทัศนะของพระพุทธเจ้า. กรุงเทพมหานคร: บีพีเค พริ้นติ้ง.
สุเทพ สุวีรางกูร. (2554). สังคมวิทยาตามแนวพุทธศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส. พริ๊นติ้งเฮ้าส์.
Bentham, J. (1798). An introduction to the principles of morals and legislation. London: The Collected Works of Jeremy Bentham, Athlone Press.