Theory of Knowledge in Carvaka Philosophy
Main Article Content
Abstract
This academic article aims to present the theory of knowledge in Charvaka
philosophy. It found that correct knowledge is knowledge obtained directly from the five senses namely eye, ear, nose, tongue, and body only, rejecting knowledge gained from inference. Because, it is just an organized guess and does not provide exact knowledge and the knowledge gained from Verbal Testimony, including Scriptures or Textbooks because this will give you uncertain knowledge. In addition, cause doubt because of the messages heard and seeing that it is not directly from our experiences
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จิรเดช เกตุประยูร. (2562). ศึกษาเปรียบเทียบเกณฑ์ตัดสินทางจริยธรรมตามแนวทางพุทธปรัชญาเถรวาทกับปรัชญาจารวาก. (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
ฐานิสรา ประธานราษฎร์นิกร. (2552). อัพยากตปัญหา ปัญหาที่พระพุทธเจ้าไม่ทรงพยากรณ์. กรุงเทพฯ: ศยาม.
พระมหาต่วน สิริธมฺโม. (2532). “ปรัชญาจารวาก”, ในมหาจุฬาฯ วิชาการ : ปรัชญาบุรพทิศ. ทรงวิทย์ แก้วศรี, บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ: บริษัท อมรินทร์ พริ้นติ้ง
กรุ๊พ จำกัด.
พระมหาประยูร ธมฺมจิตฺโต. (2532). “พุทธปรัชญาเถรวาท”, ในมหาจุฬาฯ วิชาการ : ปรัชญาบุรพทิศ. ทรงวิทย์ แก้วศรี, บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ: บริษัท อมรินทร์ พริ้นติ้ง กรุ๊พ จำกัด.
พระครูปลัดสุวัฒนพุทธคุณ (จนฺทาโภ). (2556). ศึกษาวิเคราะห์ปรัชญาจารวาก. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประยงค์ แสนบุราณ. (2547). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ฟื้น ดอกบัว. (2545). ปวงปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ: ศยาม.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย. ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สนั่น ไชยานุกุล. (2519). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ: การศาสนา.
สุวัฒน์ จันทรจำนง. (2540). ความเชื่อของมนุษย์เกี่ยวกับปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
สุนทร ณ รังษี. (2545). ปรัชญาอินเดียประวัติและลัทธิ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2546). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.
เอ็ม หิริยันนะ. วิจิตร เกิดวิสิษฐ์ (ผู้แปล). (2520). ปรัชญาอินเดียสังเขป. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
S. Radhakrishnan. (1957). A Source Book in Indian Philosophy. India : Princeton University Press.