การพัฒนาจิตสาธารณะเชิงพุทธบูรณาการ

Main Article Content

ไพโรจน์ อักษรเสือ

Abstract

                จิตสาธารณะเชิงพุทธบูรณาการเป็นการเห็นแก่ผลประโยชน์ของส่วนรวม โดยงดเว้นกระทำให้ทรัพย์สินส่วนรวมเสียหาย มีส่วนร่วมในการดูแลรักษาทรัพย์สินส่วนรวม      การเคารพสิทธิของบุคคลอื่นในการใช้ทรัพย์สินร่วมกันโดยมุ่งเน้นการให้ การไม่เบียดเบียน และการมุ่งประโยชน์ร่วมกันที่ผสมผสานหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาในการปฏิบัติ ได้แก่ หลักสังคหวัตถุ 4 พรหมวิหาร 4 และหลักการสังเคราะห์ตามแนวพระพุทธศาสนา มีการพัฒนาเชิงระบบ 6 ระยะ ได้แก่ การเตรียมการ การประเมินก่อนดำเนินการ การพัฒนา     การฝึกปฏิบัติ การประเมินผลหลังดำเนินการ และการวิเคราะห์ผลการดำเนินงาน สามารถจัดระเบียบสังคมได้เป็นอย่างดี เพราะเป็นการสร้างจิตสำนึกความรับผิดชอบ และเป็นแบบอย่างหน้าที่ให้ถูกต้องตามสถานะของบุคล เมื่อต่างคน ต่างปฏิบัติหน้าที่ให้ถูกต้องตามบทบาท ย่อมเอื้อประโยชน์ต่อการพัฒนาสังคมประเทศชาติ และส่งเสริมพัฒนาการทางจิตของปัจเจกบุคลให้ดำเนินชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุข


               Integrated Public Mind represents the awareness of public benefit by avoiding damaging the public property, taking part in looking after the public property, respecting other people’s right on making use of property together focusing on the giving concept and avoiding taking advantage of other people, as well as targeting the joint benefit. To take an action, these awareness are integrated by Buddhist Dharma: the four principles of        kindly treatment  (Sangahavatthu), the four principles virtuous existence (Brahmavihara), the threefold training (Trisikkha), and the principle of synthesis based on Buddhist concept. There are six phases of systematic development including preparation, pre-assessment, treatment, practice, post-evaluation, and feedback.

Article Details

How to Cite
อักษรเสือ ไ. . . (2017). การพัฒนาจิตสาธารณะเชิงพุทธบูรณาการ. Journal of Graduate MCU KhonKaen Campus, 4(1), 15–28. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jg-mcukk/article/view/243720
Section
Academic Article

References

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2543). จอมปราชญ์นักศึกษา : สังเคราะห์ วิเคราะห์ และประยุกต์ แนวพระราชดํารัสด้าน การศึกษาและการพัฒนาคน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: ซัคเซสมีเดีย. ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2540). อุดมศึกษา. กรุงเทพมหานคร : คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2552). สอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. กรุงเทพมหานคร: วี พรินท์. ชาย โพธิสิตา. (2546). จิตสํานึกต่อสาธารณสมบัติ : แนวคิดทางสังคมและนัยเชิงนโยบาย, วารสารราชบัณฑิตยสถาน. 28(2),431. นีออน พิณประดิษฐ์. (2542). จริยธรรมทฤษฎีและการพัฒนา. ขอนแก่น : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. พระไพศาล วิสาโล. (2544). วิถีสังคมไทยชุดที่ 4 ประชาสังคมและวัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพมหานคร : เรือนแก้วการพิมพ์. พระพรหมคุณาภรณ์ ป.อ.ปยุตฺโต. (2548). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร : บริษัท เอส.อาร์. พริ้นติ้งแมส โปรดักส์. พิริยา นิลมาตร. (2550). ปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสํานึกสาธารณะของนักเรียนช่วงชั้น ที่ 4 สํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาจังหวัดร้อยเอ็ด. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ว.วชิรเมธี. (2554). เธอคือโพธิสัตว์. กรุงเทพมหานคร : อมรินทร์ พริ้นติ้ง แอนด์ พับลิชชิ่ง. สัมฤทธิ์ กางเพ็ง. (2552). การพัฒนารูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพการทําวิจัยในชั้นเรียนของ ครูในสถานศึกษาสังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษาขอนแก่น เขต 1 : กรณีศึกษา โรงเรียนบ้านหนองกุงวิทยาคาร. ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.