ภาพสะท้อนความเหงา: การสร้างตราบาปแก่ศิลปินชายขอบในสังคมปิตาธิปไตยผ่านบันทึกความทรงจำของ Olivia Laing ใน Lonely City

บทคัดย่อ

บทความนี้ศึกษาสาเหตุของความเหงาที่เกิดขึ้นกับศิลปินหญิงและศิลปินเกย์ในช่วงก่อนกระแสแนวคิดหลังสมัยใหม่ ผ่านการวิเคราะห์ตัวบทวรรณกรรมแนวบันทึกความทรงจำ เรื่อง Lonely City ของ Olivia Laing ที่ตีพิมพ์ใน ปี ค.ศ. 2016 บทความนี้เสนอว่าความเหงาแท้จริงนั้นไม่ได้เกิดจากปัญหาที่มาจากปัจเจกบุคคลเองหรือปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้คน แต่แท้จริงแล้วเกิดจากความสัมพันธ์ระหว่างปัญหาเชิงโครงสร้างและระบบปิตาธิปไตย ซึ่งเป็นแนวคิดทวิสภาวะที่ฝังรากลงไปในจารีตทางสังคม และในความเป็นสถาบัน ทั้งนี้ความรู้สึกเหงาของศิลปินหญิงและศิลปินเกย์นั้นเกิดจากการถูกกีดกันในการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะและถูกทำให้แปลกแยกทั้งในพื้นที่ครอบครัวและพื้นที่สาธารณะ แต่อย่างไรก็ดี  ตัวผู้เขียนบทความได้เล็งเห็นว่าแม้ความเหงาและความรู้สึกแปลกแยกของศิลปินเหล่านี้เกิดจากปัญหาเชิงโครงสร้าง แต่การที่ศิลปินเหล่านี้ใช้กลไกของอารมณ์ด้านลบมาเป็นแรงขับในการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะและวัฒนธรรมนั้นสามารถเยียวยาความเหงาของตัวปัจเจกเอง อีกทั้งยังขับเคลื่อนสังคมให้เกิดการยอมรับความหลากหลายของเพศสภาวะ ทั้งในมิติทางด้านโครงสร้างและการเมือง