การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมผู้สอนยูโดขั้นพื้นฐานสำหรับประเทศไทย
คำสำคัญ:
หลักสูตรฝึกอบรม, ผู้สอนยูโด, ยูโดบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาและหาประสิทธิภาพของหลักสูตรฝึกอบรมผู้สอนยูโดขั้นพื้นฐานสำหรับประเทศไทย โดยใช้วิธีวิจัยแบบผสมผสาน แบ่งเป็น 4 ระยะ ดังนี้ 1) ศึกษาข้อมูลพื้นฐานเพื่อพัฒนาหลักสูตรด้วยการวิจัยเอกสารและสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิ 25 คน 2) ตรวจสอบคุณภาพหลักสูตรและเครื่องมือโดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 5 ท่าน และนำไปทดลองใช้กับกลุ่มตัวอย่าง 30 คน 3) หาประสิทธิภาพของหลักสูตรตามเกณฑ์ 80/80 และสำรวจความความคิดเห็นของผู้เข้าอบรมที่มีต่อหลักสูตรฝึกอบรมผู้สอนยูโดขั้นพื้นฐานสำหรับประเทศไทย ด้วยวิธีวิจัยกึ่งทดลองในกลุ่มอาสาสมัคร 30 คน และ 4) ประเมินความเหมาะสมของหลักสูตร ด้วยวิธีการสนทนากลุ่มผู้เชี่ยวชาญ 11 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย หลักสูตรฝึกอบรม ข้อสอบ แบบทดสอบทักษะ แบบสังเกตพฤติกรรม และแบบสอบถามความคิดเห็น ผลการวิจัยพบว่า 1) หลักสูตรประกอบด้วย 9 องค์ประกอบ คือ ปรัชญา วัตถุประสงค์ มาตรฐานสมรรถนะ โครงสร้างหลักสูตร วิธีการอบรม สื่อ การวัดและประเมินผล คุณสมบัติผู้เข้าอบรม และกำหนดการอบรม 2) การหาคุณภาพหลักสูตรพบว่าหลักสูตรมีความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหา เครื่องมือวัดผลมีคุณภาพความตรงเชิงเนื้อหา ความยาก อำนาจจำแนก ความเป็นปรนัย และความเชื่อมั่นสามารถนำไปใช้ได้ 3) การหาประสิทธิภาพหลักสูตรพบว่า หลักสูตรมีประสิทธิภาพเท่ากับ 86.36/88.00 สูงกว่าเกณฑ์ 80/80 ผู้เข้าอบรมมีความรู้หลังการอบรมสูงขึ้นกว่าก่อนการอบรม ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.01 ผู้เข้ารับการอบรมมีพฤติกรรมการเรียนรู้และความคิดเห็นต่อหลักสูตรอบรมอยู่ในระดับดีมาก และ 4) ผู้ทรงคุณวุฒิมีความเห็นว่าหลักสูตรมีความเหมาะสมสามารถนำไปใช้ได้จริง
เอกสารอ้างอิง
ณัฐวุฒิ วุฒิพงษ์, และ ศิริชัย ศรีพรหม. (2567). การศึกษาเชิงวิเคราะห์ถึงผลกระทบของการฝึกยูโดต่อการพัฒนาบุคลิกภาพ. วารสารศิลปศาสตร์และอุตสาหกรรมบริการ, 7(2), 45–56.
ธนวรรณ วงศ์วานิช. (2560). แนวทางการวัดและประเมินผลทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ปรียานุช ชุติมา. (2566). บทบาทของครูในยุคใหม่กับการส่งเสริมการเรียนรู้เชิงรุก. วารสารครุศาสตร์ร่วมสมัย, 12(1), 45–56.
เพ็ญศรี สกุลชัย. (2566). การออกแบบหลักสูตรฝึกอบรมอย่างมีประสิทธิภาพเพื่อพัฒนาสมรรถนะของบุคลากร. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 15(1), 112–124.
พรรณี สวนเพลง. (2562). การวิจัยและการประเมินผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญทัน ดอกไธสง. (2557). แนวทางการฝึกทักษะการล้มตัวในกีฬายูโดระดับเยาวชน. วารสารวิทยาศาสตร์การกีฬา, 7(2), 45–59.
ศศิธร โพธิ์ศรี. (2565). การจัดการเรียนรู้แบบยึดผู้เรียนเป็นศูนย์กลางในยุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 9(3), 112–125.
สุภาวดี ภัทรพาณิชย์. (2560). การใช้เครื่องมือวัดผลหลายรูปแบบในการประเมินสมรรถนะของผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์, 35(3), 85–97.
สุพัตรา บัวทอง. (2567). การเรียนรู้ผ่านการปฏิบัติจริงเพื่อพัฒนาทักษะในศตวรรษที่ 21. วารสารการวิจัยและพัฒนาทางการศึกษา, 18(2), 21–35.
ไพศาล วรคำ. (2559). การวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 9). มหาสารคาม: ตักสิลาการพิมพ์.
วิภาวรรณ จันทร์สม. (2565). แนวทางการพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมตามแนวคิดการเรียนรู้เชิงสมรรถนะ. วารสารการบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์, 8(2), 45–60.
Gagné, R. M. (1985). The conditions of learning (4th ed.). Holt, Rinehart and Winston. International Judo Federation. (2021). History of Judo. https://www.ijf.org/history
Kirkendall, D. R., Gruber, J. J., & Johnson, R. E. (1987). Measurement and evaluation for physical education. Brown Publishers.
Kodokan Judo Institute. (n.d.). Judo techniques. https://kodokanjudoinstitute.org/en/
Matsumoto, D., & Konno, J. (2011). The effectiveness of performance assessment in martial arts instruction. Journal of Asian Martial Arts, 20(3), 54–66.
Nakajima, T. (2014). The importance of Ukemi practice in beginner judo: A foundation for safe learning. International Journal of Judo Research and Practice, 3(1), 21–30.
Nitko, A. J. (2001). Educational assessment of students (3rd ed.). Merrill/Prentice Hall.
Oliva, P. F. (2013). Developing the curriculum (8th ed.). Pearson.
Smith, J., & Lee, A. (2023). The impact of judo training on youth development: A meta-analysis. Journal of Martial Arts Studies, 9(1), 45–60.
Taba, H. (1962). Curriculum development: Theory and practice. Harcourt Brace & World.
Tyler, R. W. (1949). Basic principles of curriculum and instruction. University of Chicago Press.
UNESCO & UNESCO ICM. (2019). Youth development through martial arts: Selected good practices. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization.
World Health Organization. (2020). WHO guidelines on physical activity and sedentary behaviour. World Health Organization.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution 4.0 International License.
บทความทุกบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
