รูปแบบการพัฒนาทรัพยากรประมงชายฝั่งอย่างยั่งยืน อำเภอเกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี A MODEL OF COASTAL FISHERIES RESOURCES SUSTAINABLE DEVELOPMENT IN KOH SICHANG DISTRICT, CHONBURI PROVINCE
DOI:
https://doi.org/10.14456/jem.2020.3Keywords:
Sustainable development, Coastal fishery, Koh Sichang districtAbstract
The purposes of this research were to: 1) study factors of coastal fishery resources development and 2) develop and evaluate a model of coastal fishery resources development. This study used mixed methods of quantitative research and qualitative research. The sample used for quantitative research was comprised of 400 fishermen, obtained by proportional stratified random sampling. The tool used for data collection was a questionnaire. The statistics used for data analysis were frequency, percentage, standard deviation. Apart from that, LISREL Program was utilized to analyses structural equation model. On the other hand, the ney informants used for qualitative research was comprised of 12 experts and fishermen, obtained by purposive selection. The tools used for data collection were in-depth interview and focus group. The collected data was analyzed by means of content analysis.
The results of the study were as follows: 1) There were 5 main factors of coastal fisheries resources sustainable development in Koh Sichang District, Chonburi Province, namely: economy, environment, society, ecology system, and institution. Apart from that, there were 10 minor factors and 50 indicators of the development. Every factor significantly relate with every indicator, as a whole, at a high level. 2) The sustainable coastal fishery resource development model Koh Si Chang District Chonburi Province Emphasize community participation Government and private agencies And related persons Strengthen awareness of coastal fishery resource development among other students and young people. To bring sustainable benefits to the community.
References
[1] แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12. ราชกิจจานุเบกษา แผนพัฒนาฯ พ.ศ.2560-2564. เล่ม 133 ตอนที่ 115 ก ณ วันที่ 30 ธันวาคม 2559; 2559.
[2] นฤดม ทิมประเสริฐ. กระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของสิทธิชุมชนในการจัดทำข้อบัญญัติท้องถิ่นทางทะเล: กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหาร; 2554.
[3] กรมประมง (โฮมเพจ). สถิติการประมงแห่งประเทศไทย ปี 2553. สืบค้นเมื่อ 22 กรกฎาคม 2560, จาก http://www.fisheries.go.th/it-stat/data_2553 ; 2553.
[4] สยาม อรุณศรีมรกต ยงยุทธ วัชรดุลย์. เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน 17 ประการของสหประชาชาติเพื่อโลกอนาคต. วารสารวิจัยสหวิทยาการไทย, 11(3), 1-7; 2559.
[5] กรมประมง. ข่าวกรมประมง. กลุ่มเผยแพร่และประชาสัมพันธ์สำนักงานเลขานุการกรมประมง กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ 2558. เอกสารเผยแพร่ ณ วันที่ 26 มกราคม 2558., 82-84; 2558.
[6] อุธร ฤทธิลึก. การจัดการทรัพยากรประมง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.ปอเรชั่น จำกัด, 168; 2556.
[7] สมภพ รุ่งสุภา. การบูรณาการฟื้นฟูทรัพยากรชายฝั่งเกาะสีชังแบบมีส่วนร่วมโดยชุมชนท้องถิ่น. ในรายงานการบูรณาการฟื้นฟูทรัพยากรชายฝั่งเกาะสีชังแบบมีส่วนร่วมโดยชุมชนท้องถิ่น, สำนักงานคณะกรรมการแห่งชาติ; 2555.
[8] United Nation. World Summit Development, Johannesburg Declaration on Sustainable Development. Retrieved November 23,2016 from http://www.un-ocuments.net/jburgdec.htm ; 2002.
[9] นิลนาจ ชัยธนาวิสุทธิ์, ศิรุษา กฤษณะพันธุ์, สราวุธ แสงสว่างโชติ, อานุภาพ พาณิชผล. รายงานฉบับสมบูรณ์ โครงการการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงความหลากหลายของทรัพยากรชีวภาพทางทะเลอย่างยั่งยืน กลุ่มเกาะสีชัง จังหวัด
ชลบุรี. สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจจากรากฐานชีวภาพ (องค์การมหาชน); 2559.
[10] สำนักงานอำเภอเกาะสีชัง. สถิติประชากรจากทะเบียนบ้าน แยกรายพื้นที่ ระดับตำบล เดือนธันวาคม พ.ศ.2560. ตำบลท่าเทววงษ์ ท้องถิ่นเทศบาลตำบลเกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี; 2560.
[11] Krejcie, R.V. & Morgan, D.W. Determining Sampling Size for Research Activities. Educational Psychological Measurement 30 (3), 607-608; 1970.
[12] Food and Agriculture Organization of the United Nations. Introduction to tropical fish Stock assessment. Retrieved November 23,2016 from http://www.fao.org/docrep/W5449E/w5449e0b.htm. 1998.
[13] World Commission on Environment and Development. Our Common Future. Oxford, Oxford University Press. Business. United State of America : SHRM. 1987.
[14] Food and Agriculture Organization of the United Nations. Indicators for sustainable Development of marine capture fisheries. FAO technical guidelines for responsible Fisheries No. 8 FAO, Rome; 1999.
[15] Charles, A. Towards sustainability: the fishery experience. Ecological Economics. 11(3): 201-211; 1994.
[16] เรืองไร โตกฤษณะ และคณะ. โครงการศึกษา Best Practice การบริหารจัดการทรัพยากรในพื้นที่อย่างมีส่วนร่วมกรณีจังหวัดตรังและจังหวัดตราด. สำนักงานปฏิรูปเพื่อสังคมไทยที่เป็นธรรม (สปร.). 207; 2555.
[17] รินทร์ลภัส อรรถเธียรไชย. ความผูกพันต่อองค์การของบุคลากรสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์สาธารณสุข กรมวิทยาศาสตร์การแพทย์. ปริญญาวิทยาศาสตร มหาบัณฑิต (สาธารณสุขศาสตร์) สาขาวิชาเอกบริหารสาธารณสุข บัณฑิต
วิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล; 2557.
[18] ดวงพร จันทร์แก้ว. แนวทางการจัดการทรัพยากรชายฝั่ง อำเภอเมืองนราธิวาส จังหวัดนราธิวาส. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการวางแผน สิ่งแวดล้อมเพื่อพัฒนาชุมชนและชนบท บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล; 2550.
[19] Fletch, R. National ESD Reporting Framework for Australian Fisheries: The How To Guide for Wild Capture Fisheries. FRDC Project 2000/145, Canberra, Australia; 2002.
[20] อุดมศักดิ์ สินธิพงษ์. ชุมชนท้องถิ่นกับการมีส่วนร่วมจัดการทรัพยากรธรรมชาติอย่างยังยืน มหาวิทยาลัยกรุงเทพ. วารสารนักบริหาร, 35(1)104-113; 2558.
[21] Charles, A. Sustainable Fishery System. London: Blackwell Science; 2001.
[22] Raakjaer, J., Son, M., Staehr, K., Hovgard, H., Thuy, N., Ellegaard, K., Riget, F.Thi, D. and Hai, P. Adaptive fisheries management in Vietnam The use of indicators and the Introduction of a multi-disciplinary Marine Fisheries Specialist Team to support Implementation. Marine Policy. 31(2):143-152; 2007.
